Hallo,
Mijn benedenburen hebben 2 kinderen. Een zoontje van 4 en een dochter van bijna 2 jaar. Het jongetje heeft al vanaf dag 1 dat ik er woon (nu iets meer dan een jaar) ongelofelijke driftbuien/woedeaanvallen. Ik heb het wel eens aan anderen geprobeerd uit te leggen, maar dan werd er vaak gezegd dat dit normaal is op die leeftijd. Pas toen ik onlangs een geluidsopname heb gemaakt (van in mijn eigen huis) snapten mensen hoe erg het daadwerkelijk is. Hij krijst ruim een half uur kei en keihard en loopt dan ondertussen met van alles te gooien, te smijten en met dingen tegen de muren te bonken. Ik heb zelf ook wel ervaring met peuters en kleuters, maar dit gedrag heb ik zelden meegemaakt. En dit gebeurt ook niet 1 keer per dag, maar tot wel 6 keer op een dag, ongeveer een half uur per keer (soms langer). De ouders sluiten hem dan volgens mij op in zijn slaapkamer (direct onder mijn slaapkamer) maar ook wanneer hij vervelend is naar zijn jongere zusje (schreeuwen, slaan, speelgoed afpakken) wordt hij niet aangesproken op dit gedrag. Zijn zusje begint nu op dezelfde manier te krijsen wanneer ze haar zin niet krijgt. Ik vind het heel moeilijk. Uiteraard zijn het hun kinderen en wil ik mij niet bemoeien met de opvoeding. Maar ik vind het echt zielig voor het jongetje. Het kan voor hem toch ook niet leuk zijn dat hij zoveel frustratie heeft wat hij duidelijk nergens kwijt kan en hem ook niet wordt geleerd hoe hij hiermee om moet gaan. Daarnaast vind ik het 1 ding dat ze hem op de zaterdagochtend om 6.30 uur opsluiten in zijn slaapkamer onder mij en hem rustig een half uur de boel laten verbouwen, maar ik ben nu zelf ook zwanger en als zijn gedrag er straks voor zorgt dat mijn baby wakker wordt, ben ik toch wel van plan hier iets van te zeggen. Maar hoe doe je dat in godsnaam?! Ik wil die buren ook niet op de tenen trappen. Het zijn verder goede, degelijke mensen. Maar ik snap niet dat ze zelf geen hulp zoeken (een gedragsdeskundige, opvoedkundige, psycholoog...). Voor henzelf kan dit toch ook geen prettige situatie zijn, maar voor je kind wil je toch ook het beste lijkt mij. Hoe spreek ik ze op een nette, vriendelijke manier aan op het gedrag van hun kind...?
Mijn benedenburen hebben 2 kinderen. Een zoontje van 4 en een dochter van bijna 2 jaar. Het jongetje heeft al vanaf dag 1 dat ik er woon (nu iets meer dan een jaar) ongelofelijke driftbuien/woedeaanvallen. Ik heb het wel eens aan anderen geprobeerd uit te leggen, maar dan werd er vaak gezegd dat dit normaal is op die leeftijd. Pas toen ik onlangs een geluidsopname heb gemaakt (van in mijn eigen huis) snapten mensen hoe erg het daadwerkelijk is. Hij krijst ruim een half uur kei en keihard en loopt dan ondertussen met van alles te gooien, te smijten en met dingen tegen de muren te bonken. Ik heb zelf ook wel ervaring met peuters en kleuters, maar dit gedrag heb ik zelden meegemaakt. En dit gebeurt ook niet 1 keer per dag, maar tot wel 6 keer op een dag, ongeveer een half uur per keer (soms langer). De ouders sluiten hem dan volgens mij op in zijn slaapkamer (direct onder mijn slaapkamer) maar ook wanneer hij vervelend is naar zijn jongere zusje (schreeuwen, slaan, speelgoed afpakken) wordt hij niet aangesproken op dit gedrag. Zijn zusje begint nu op dezelfde manier te krijsen wanneer ze haar zin niet krijgt. Ik vind het heel moeilijk. Uiteraard zijn het hun kinderen en wil ik mij niet bemoeien met de opvoeding. Maar ik vind het echt zielig voor het jongetje. Het kan voor hem toch ook niet leuk zijn dat hij zoveel frustratie heeft wat hij duidelijk nergens kwijt kan en hem ook niet wordt geleerd hoe hij hiermee om moet gaan. Daarnaast vind ik het 1 ding dat ze hem op de zaterdagochtend om 6.30 uur opsluiten in zijn slaapkamer onder mij en hem rustig een half uur de boel laten verbouwen, maar ik ben nu zelf ook zwanger en als zijn gedrag er straks voor zorgt dat mijn baby wakker wordt, ben ik toch wel van plan hier iets van te zeggen. Maar hoe doe je dat in godsnaam?! Ik wil die buren ook niet op de tenen trappen. Het zijn verder goede, degelijke mensen. Maar ik snap niet dat ze zelf geen hulp zoeken (een gedragsdeskundige, opvoedkundige, psycholoog...). Voor henzelf kan dit toch ook geen prettige situatie zijn, maar voor je kind wil je toch ook het beste lijkt mij. Hoe spreek ik ze op een nette, vriendelijke manier aan op het gedrag van hun kind...?