Hallo.
Ten eerste wil ik iedereen bedanken die via welke wijze dan ook een bemoedigend woordje heeft gegeven!
Afgelopen woensdag was het dan zover.
Ergens was ik er wel blij om. Ik werd namelijk elke dag iets meer misselij ken dat om niets. Maar natuurlijk werd het nu ook wel heel erg definitief.
Een pluim voor het verplegend personeel. Ze hadden toch een eigen kamer voor me geregeld en dat was fijn! De meiden waren ook erg betrokken en legden alles duidelijk en rustig uit.
Om 12.45 heb ik me gemeld. Om 13.30 kreeg ik een tabletje waarvan ik rustig en moe zou worden. En inderdaad..ik heb zo ineens een uur geslapen...schrok er zelfs van! Mijn vriend heeft heel lief al die tijd naast me gezeten en een kruiswoordpuzzel gemaakt.
Om 15.00 werd ik naar de uitslaapkamer gebracht om een infuus in te krijgen, maar daar kregen ze de tijd niet voor want het volgende moment werd ik al naar de OK gebracht. Ook daar zeer vriendelijk personeel..uitleggen wie ze waren en wat ze met me deden. Ik kreeg via het infuus een pijnstillend middel waarvan ik ietwat draaierig werd en daarna via hetzelfde infuus de narcose...2,5 keer diep inademen en ik merkte niet eens dat ik weg viel in een slaap.
40 minuten later werd ik op de uitslaapkamer wakker gemaakt en het eerste wat er door mij heenging was: ik ben nu weer alleen, het kindje is weg. En half nog slapend begon ik te huilen. Een lieve verpleegster stond naast me en depte mijn tranen met een nat washandje. Echt super!
Even later kon ik weer naar mijn kamer en tegelijkertijd kwam mijn vriend er ook weer aan.
Na het eten van 3 (!) boterhammen... (ik had namelijk geen last van de narcose en had erge honger)mocht ik om 19.20 weer naar huis.
Ik heb amper last van mijn buik gehad en het vloeien stelde ook weinig voor...het is meer een rode afscheiding en ik kan het met gewoon maandverband zat redden.
Op dit moment moet ik het wel rustig aan doen. Zolang ik op de bank zit en wat heen en weer looop is er niets aan de hand. Maar als ik bijvoorbeeld mijn zoontje naar bed heb gebracht en daarna brood ga smeren, dan voel ik lichte krampjes en kap ik meteen overal mee.
Ik moet minstens een week niet gaan werken, dus hoogstens pas volgende week donderdag.
Het gaat lichamelijk als emotioneel best wel goed. Natuurlijk is er zo af en toe een flinke traan, maar door er veel over te praten kan ik het een plek geven en geven wij de moed nog niet op!
Zo....een heel verhaal...soms moet dat even. Ook omdat er ook een paar zijn die graag info willen over hoe zoiets is en natuurlijk de dames die graag even willen horen hoe het is gegaan.
Liefs Hester
Ten eerste wil ik iedereen bedanken die via welke wijze dan ook een bemoedigend woordje heeft gegeven!
Afgelopen woensdag was het dan zover.
Ergens was ik er wel blij om. Ik werd namelijk elke dag iets meer misselij ken dat om niets. Maar natuurlijk werd het nu ook wel heel erg definitief.
Een pluim voor het verplegend personeel. Ze hadden toch een eigen kamer voor me geregeld en dat was fijn! De meiden waren ook erg betrokken en legden alles duidelijk en rustig uit.
Om 12.45 heb ik me gemeld. Om 13.30 kreeg ik een tabletje waarvan ik rustig en moe zou worden. En inderdaad..ik heb zo ineens een uur geslapen...schrok er zelfs van! Mijn vriend heeft heel lief al die tijd naast me gezeten en een kruiswoordpuzzel gemaakt.
Om 15.00 werd ik naar de uitslaapkamer gebracht om een infuus in te krijgen, maar daar kregen ze de tijd niet voor want het volgende moment werd ik al naar de OK gebracht. Ook daar zeer vriendelijk personeel..uitleggen wie ze waren en wat ze met me deden. Ik kreeg via het infuus een pijnstillend middel waarvan ik ietwat draaierig werd en daarna via hetzelfde infuus de narcose...2,5 keer diep inademen en ik merkte niet eens dat ik weg viel in een slaap.
40 minuten later werd ik op de uitslaapkamer wakker gemaakt en het eerste wat er door mij heenging was: ik ben nu weer alleen, het kindje is weg. En half nog slapend begon ik te huilen. Een lieve verpleegster stond naast me en depte mijn tranen met een nat washandje. Echt super!
Even later kon ik weer naar mijn kamer en tegelijkertijd kwam mijn vriend er ook weer aan.
Na het eten van 3 (!) boterhammen... (ik had namelijk geen last van de narcose en had erge honger)mocht ik om 19.20 weer naar huis.
Ik heb amper last van mijn buik gehad en het vloeien stelde ook weinig voor...het is meer een rode afscheiding en ik kan het met gewoon maandverband zat redden.
Op dit moment moet ik het wel rustig aan doen. Zolang ik op de bank zit en wat heen en weer looop is er niets aan de hand. Maar als ik bijvoorbeeld mijn zoontje naar bed heb gebracht en daarna brood ga smeren, dan voel ik lichte krampjes en kap ik meteen overal mee.
Ik moet minstens een week niet gaan werken, dus hoogstens pas volgende week donderdag.
Het gaat lichamelijk als emotioneel best wel goed. Natuurlijk is er zo af en toe een flinke traan, maar door er veel over te praten kan ik het een plek geven en geven wij de moed nog niet op!
Zo....een heel verhaal...soms moet dat even. Ook omdat er ook een paar zijn die graag info willen over hoe zoiets is en natuurlijk de dames die graag even willen horen hoe het is gegaan.
Liefs Hester