x
- Onderwerp starter LilaX
- Startdatum
Hoi Silvaaa, het is nooit het juiste moment 
. Ik kreeg deze sterke gevoelens voor het eerst in januari 2019, alsof iemand een knop had omgedraaid. Ik kon aan niets anders meer denken maar mijn vriend was nog niet mee. Die vond zichzelf nog te jong. Dus gingen we er in mei 2020 voor gaan. Maar toen kwam corona, en daarna was er onzekerheid op zijn werk, en daarna was het te druk op mijn werk, en daarna was corona weer terug en zo zal het altijd wat zijn. Maar als je gevoel te sterk is dan denk je niet aan al deze zaken, dan wil je het gewoon heel graag en liever nu dan morgen.
Als jullie beiden aanvoelen dat dit goed zit, dan zou ik zeggen, go with the flow. Luister naar je gevoel, al die externe factoren komen wel op hun pootjes terecht.
. Ik kreeg deze sterke gevoelens voor het eerst in januari 2019, alsof iemand een knop had omgedraaid. Ik kon aan niets anders meer denken maar mijn vriend was nog niet mee. Die vond zichzelf nog te jong. Dus gingen we er in mei 2020 voor gaan. Maar toen kwam corona, en daarna was er onzekerheid op zijn werk, en daarna was het te druk op mijn werk, en daarna was corona weer terug en zo zal het altijd wat zijn. Maar als je gevoel te sterk is dan denk je niet aan al deze zaken, dan wil je het gewoon heel graag en liever nu dan morgen. Als jullie beiden aanvoelen dat dit goed zit, dan zou ik zeggen, go with the flow. Luister naar je gevoel, al die externe factoren komen wel op hun pootjes terecht.
Ik heb jaren geroepen geen kinderen te willen. Toen ontmoette ik m’n vriend en dacht ik: oké met jou wel.
Toen nog jaren geroepen: ‘maar nu nog niet!’
En toen was het net als bij jou ineens: ik wil een baby! Toen we het erover hadden en mijn partner ook heel erg dat gevoel had hebben we gewacht of dat gevoel stabiel was voor een paar maanden en toen zijn we ervoor gegaan.
Dus ja.. herkenbaar, maar alleen jullie tweeën kunnen beslissen of je nu aan dat gevoel gaat ‘toegeven’ of nog wacht.
Toen nog jaren geroepen: ‘maar nu nog niet!’
En toen was het net als bij jou ineens: ik wil een baby! Toen we het erover hadden en mijn partner ook heel erg dat gevoel had hebben we gewacht of dat gevoel stabiel was voor een paar maanden en toen zijn we ervoor gegaan.
Dus ja.. herkenbaar, maar alleen jullie tweeën kunnen beslissen of je nu aan dat gevoel gaat ‘toegeven’ of nog wacht.
Dat is lastig te zeggen..
Toen wij zeiden oke nu kan het wat ons betreft ging het met mijn gezondheid niet goed.. werd heel ziek van mijn menstruaties (na stoppen met pil)...had soms gewoon soort uitval in mijn handen, dan moest ik me er echt toe zetten om mijn handen te gebruiken omdat dat pijn deed.. aan het eind van de dag was ik dan doodop.. (ik moet zeggen dat ik wel altijd pittige menstruaties heb gehad dus dat isniet de norm, moet je dus ook niet van stressen of bang van worden).. en opeens stopte mijn menstruaties en was ik niet zwanger (negatieve testen, ook testen bij de huisarts en bloedonderzoek).. toen moest ik dus naar het ziekenhuis en kreeg ik diagnose pcos (dan heb je onregelmatige cycli, soms sla je er 1 over wat de kans op zwangerschap halveert).. ik ging toen het medische traject in maar dat was best heel pittig waardoor ik depressief werd.. mijn verlangen naar een kindje was zo groot dat het pijn deed.. daardoor raakte mijn hormonen weer van in de war.. op een gegeven moment zat ik er zo door heen dat we stopte met het hele traject, we gingen op vakantie, vierde mijn verjaardag, spraken er niet over, kreeg begeleiding van psycholoog en binnen een maand was ik spontaan zwanger.. nu dochter van 2,5 jaar en zwanger van de tweede..
Wij hebben op het moment dat onze dochter geboren is besloten dat we niks meer zouden doen.. als we open zouden zijn voor een tweede stoppen met anticonceptie en gewoon kijken wat er gebeurd, zo wel dan welkom, zo niet dan ook prima..
Ik voelde me toen ineens anders.. had met mijn arts afgesproken dat ik de medicatie die ik kreeg om zwanger te worden ook mocht gebruiken als ik weer zo'n last had van mijn menstruatie.. dat wilde ik wel graag weer tijdelijk gebruiken maar dan mag je niet zwanger zijn.. dus ik zei tegen mijn man "even testen dan kan ik met zekerheid tegen de arts zeggen dat ik niet zwanger ben, dan kan ik meteen starten".. ik deed de test en zwanger.. was een enorme verrassing.. nu 28 weken..
Het is altijd lastig om te bepalen maar ik denk dat je beter kan denken: "staan we er open voor, als het gebeurd is het kindje dan welkom".. dan is het nu DE tijd omdat je nooit weet wat er gebeurd.. en als het echt een ding wordt van NU is de tijd dan wordt dat extra moeilijk als het wat minder snel/moeilijker gaat dan je wilt..
Toen wij zeiden oke nu kan het wat ons betreft ging het met mijn gezondheid niet goed.. werd heel ziek van mijn menstruaties (na stoppen met pil)...had soms gewoon soort uitval in mijn handen, dan moest ik me er echt toe zetten om mijn handen te gebruiken omdat dat pijn deed.. aan het eind van de dag was ik dan doodop.. (ik moet zeggen dat ik wel altijd pittige menstruaties heb gehad dus dat isniet de norm, moet je dus ook niet van stressen of bang van worden).. en opeens stopte mijn menstruaties en was ik niet zwanger (negatieve testen, ook testen bij de huisarts en bloedonderzoek).. toen moest ik dus naar het ziekenhuis en kreeg ik diagnose pcos (dan heb je onregelmatige cycli, soms sla je er 1 over wat de kans op zwangerschap halveert).. ik ging toen het medische traject in maar dat was best heel pittig waardoor ik depressief werd.. mijn verlangen naar een kindje was zo groot dat het pijn deed.. daardoor raakte mijn hormonen weer van in de war.. op een gegeven moment zat ik er zo door heen dat we stopte met het hele traject, we gingen op vakantie, vierde mijn verjaardag, spraken er niet over, kreeg begeleiding van psycholoog en binnen een maand was ik spontaan zwanger.. nu dochter van 2,5 jaar en zwanger van de tweede..
Wij hebben op het moment dat onze dochter geboren is besloten dat we niks meer zouden doen.. als we open zouden zijn voor een tweede stoppen met anticonceptie en gewoon kijken wat er gebeurd, zo wel dan welkom, zo niet dan ook prima..
Ik voelde me toen ineens anders.. had met mijn arts afgesproken dat ik de medicatie die ik kreeg om zwanger te worden ook mocht gebruiken als ik weer zo'n last had van mijn menstruatie.. dat wilde ik wel graag weer tijdelijk gebruiken maar dan mag je niet zwanger zijn.. dus ik zei tegen mijn man "even testen dan kan ik met zekerheid tegen de arts zeggen dat ik niet zwanger ben, dan kan ik meteen starten".. ik deed de test en zwanger.. was een enorme verrassing.. nu 28 weken..
Het is altijd lastig om te bepalen maar ik denk dat je beter kan denken: "staan we er open voor, als het gebeurd is het kindje dan welkom".. dan is het nu DE tijd omdat je nooit weet wat er gebeurd.. en als het echt een ding wordt van NU is de tijd dan wordt dat extra moeilijk als het wat minder snel/moeilijker gaat dan je wilt..
Zoals jij het beschrijft, klinkt het voor mij wel als 'het moment'. Onze eerste kwam ongepland. Toen heb ik dus nooit gevoeld dat het moment was gekomen dat ik er klaar voor was. De eerste 1,5 jaar dat onze zoon er was voelde ik heel sterk dat ik (nog) geen tweede wilde. Dat merkte ik bijvoorbeeld wanneer vriendinnen vertelden dat ze zwanger waren. Dan dacht ik dingen als "jeetje, je gaat een zware tijd tegemoet, jij liever dan ik". Maar van het ene op het andere moment kwam ineens het gevoel dat ik niets liever wilde dan zelf weer zo'n klein hummeltje in mijn armen hebben, waar ik met liefde nachtenlang voor op ben. Als vriendinnen met nu vertellen dat ze zwanger zijn denk ik "wat leuk, ik zou willen dat ik ook zwanger was!". Praktisch gezien zijn er altijd bezwaren, ook nu; corona, aanstaande verbouwing, nieuwe baan. Maar je weet nooit wat er over een jaar weer voor nieuwe bezwaren zijn. Ik weet nu dus voor mezelf, puur op basis van dat sterke gevoel, dat nu het moment is.