<p>Hej, </p><p>Dit is voor mij nieuw, maar wil graag mijn verhaal delen. </p><p>In 2015 ben ik mama mogen worden van een zoontje, dit was vrij heftig, ik had namelijk het hellp syndroom ons kindje is 4 weken te vroeg gehaald moeten worden (en hij lag in stuitligging) ik had zoveel medicatie dat ik zelf geen pijn of iets voelde van de keizersnede alleen erna nog 1 week in het zkhuis moeten blijven vanwege dat m'n bloeddruk maar niet wilde zakken, en heeft ook wel lang geduurd voor herstel, nu 2 jaar later, en naar allerlei onderzoeken blijkt dat ik 1 halve baarmoeder heb en 1 eileider die mee doet! Dus ons zoontje is echt een" wonder cadeau"! Waar ik elke dag nog heel erg dankbaar voor ben. Nu zitten we in een heel traject met iui, chlomid en prygnyl. De gynaecoloog en fertileitsartsen wat zijn het toch fijne mensen. Nooit gedacht en geweten hoe dit allemaal precies werkte en dat ik er zelf in zou belanden, zoveel respect voor mensen waarbij het moeilijker of misschien wel niet mag lukken.</p><p>Nu hebben wij de 3e ronde iui erop zitten, waarvan de laatste nu wel heel spannend word. Maar wat hormonen toch met je kunnen doen. En wat het een impact heeft op je relatie en humeur. Gelukkig kan ik er goed over praten en dit helpt mij/ons. Want het kost heel veel energie en tijd van jezelf en samen, zo'n traject en alles wat eromheen gewoon doorgaat. Maar nu 1 dag overtijd en wil nog niet juichen want na 2 jaar teleurstellingen word de hoop ook steeds een beetje kleiner, maar wie weet mag er in 2019 dan toch nog een wonder van ons geboren worden!</p><p>Veel liefs en succes voor iedereen! ??</p>