Ze lijkt zo op papa...

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi,

In aug ben ik moeder geworden van een prachtige dochter!! Tijdens mijn zwangerschap zijn er wat dingen gebeurd in de relatie met mijn moeder. Dingen die me al langer dwars zaten maar die ik wegstopte en die ik nu tijdens mijn zwangerschap niet meer kon tegenhouden. We hebben dit later goed uitgepraat.
Ik zit nu alleen met het volgende. Mijn moeder zegt vaak dat onze dochter zo op haar papa (mijn man) lijkt. Tegen mij heeft ze ook gezegd dat ze haar wel op mij als baby vindt lijken. Maar als er andere er bij zijn zegt ze alleen weer dat ze op haar papa lijkt.
Ik ben enig kind. Ik merk dat ik toch op zoek ben naar gelijkenissen want dit heb ik niet met broer of zus van mezelf. Ik merk gewoon dat ik, als mijn moeder weer tegen iemand zegt dat ze zo op haar papa lijkt, me dit steekt! Maar tegelijkertijd voel ik me ook een aansteller! Zo van, wat maakt het nou uit, je hebt toch een prachtige gezonde dochter??

Hebben meer moeders dit? Dat als er steeds wordt gezegd dat je dochter (of zoon) zo op papa lijkt en nooit dat ze op jou lijkt. Dat dat je dan stiekem toch ergens steekt? Je wilt toch ook weleens horen dat ze op mama lijkt?


.

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Ja hoor, de 1e 2 jaar heb ik nooit gehoord dat mijn oudste op mij lijkt. Inmiddels is ze bijna 4 en hoor ik vaak dat ze steeds meer op mij begint te lijken. Mijn 2e is bijna 2 en over hem heb ik ook echt nog nooit gehoord dat hij op mij lijkt. De jongste is net 2 maanden en je raadt het al: nog niemand heeft gezegd dat ze ook maar een beetje op mij lijkt. Ik vind het eigenlijk juist wel leuk dat onze kindjes zo op mijn man lijken, maar ik weet nog wel dat ik het de eerste tijd wel erg jammer vond dat iedereen dat zei. Na er helemaal aan gewend te zijn, kwamen er na 2 jaar dus andere opmerkingen en dat was toen toch wel erg leuk. Bij nr 2 en 3 ben ik niet meer teleurgesteld omdat ik weet dat het vanzelf wel gaat komen. Wat ik trouwens minstens zo leuk vind, is om te merken dat de kindjes qua karakter op mij lijken. Al had de koppigheid van onze oudste dochter wel iets minder gemogen

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Ik hoor ook overal 'och het is net zijn vader'.... en inderdaad ga je dan zelf op zoek naar dingen die van jou zijn. En blij dat je dan bent als je ze gevonden hebt!!! Hier maar hele kleine dingen, zoals de oorlellen en de kleur ogen!

Het vervelendste vind ik ' hij lijkt net zijn vader, al heeft hij vast jouw karakter, want zijn vader was een hele rustige en makkelijke baby."...... en bedankt!

Ik zeg altijd maar terug dat ik gelijkenissen zie met ons beiden, maar dat ik blij ben dat hij vooral lekker zichzelf is.

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Bedankt voor jullie reacties! Ik vind het ook erg leuk dat onze dochter op mijn man lijkt, al zie ik ook wel gelijkenissen met mezelf.
Het ligt denk ik meer aan de manier waarop mijn moeder soms kan doen. Als ze alleen met me is dan zegt ze wel dat ze gelijkenissen ziet maar zijn anderen, of mijn man erbij, dan heeft ze noemt ze alleen maar dat ze op papa lijkt. Het ligt een beetje complex denk ik, die moeder-dochter relatie.

Wat ik nog het leuks vind is dat onze dochter spreken lijkt op haar broer (nu 6 jr) alleen dan toch echt een meisje. Ze heeft alleen de handen en voeten echt van haar papa, en die heeft mt 46 dus ik ben benieuwd, hi, hi...

 

[aaltje2]

Ik hoor ook dat onze dochter precies op haar vader lijkt terwijl ik een bepaalde foto van mezelf ken die ik in haar herken, nu heb ik dat wel eens als reactie gegeven maar wordt verder niet door de ander op ingegaan en voel me dan een aansteller om dit steeds te zeggen.

Maargoed ze zeggen vaak wel dat pasgeborene baby's en vooral de eerste altijd op papa lijkt, dit zodat ook papa zich beter kan hechten aan de kleine en een band voelt omdat hij zichzelf er in kan herkennen.
Vaak is het zo dat later ook duidelijke dingen van moeder te vinden zijn

Je dochter zal nooit helemaal alleen op papa lijken, want wie doet de grootste zorg en wie zal ze daarom imiteren?

Wat heel grappig was: men vind mijn broer en mij sprekend op elkaar lijken en ook als je babyfoto's ziet ( bedankt nog dat ik de kleren van hem droeg, leuk een meisje in een blauwe tuinbroek ) lijken we sprekend. Ik heb zelfs soms was ik dit nu of mijn broer? Nu we ouder zijn vind men ons ook op elkaar lijken, maar: men vind hem ' sprekend zijn vader van 30 jr geleden' en mij ' een kopie van mijn moeder' en dat is niet 1 persoon die dit zegt of de familie van mijn vader of moeder, nee uit alle hoeken en mijn ouders zijn geen familie van elkaar en lijken totaal niet op elkaar, grappig he!

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Ik liep eens in een winkel met mijn oudste (zoontje) in de winkelwagen. Behalve dat vreemden de drang hadden om hem over z'n bolletje te aaien of in z'n wangetjes te "knijpen", waren er ook vreemden die zeiden dat hij op z'n papa leek! Die mensen hadden mijn man nog nooit gezien, maar mijn zoontje leek niet op mij, dus moest hij wel op z'n vader lijken. Hoe brutaal! Misschien had ik wel voor een spermadonor gekozen, hahaha! Dat kunnen anderen toch niet weten?!