Ze lijkt zo op papa....

A

ANONYMOUS_USERNAME

Ik ben een paar maanden geleden moeder geworden van een prachtige dochter!! Nu is het zo dat mijn schoonouders zich altijd goed laten horen, over dat ze zo op hun zoon lijkt. Dat is ook zo en begrijp me niet verkeerd dat vind ik erg leuk!! Het is alleen dat ik wel eens mis te horen dat ze ook op mij lijkt. Mijn moeder is nl niet zo om dat te lopen verkondigen. Als ik samen met haar ben dan zegt ze het wel dat ze trekken van me heeft maar in het bijzijn van mijn schoonfamilie dan gaat het alleen weer over dat ze op papa lijkt.
Ik vind mezelf soms wat een aansteller en het zullen de hormonen wel zijn maar het steekt me dan wel eens. Misschien omdat ik enig kind ben en toch op zoek ben naar gelijkenissen? Het is als moeder toch ook fijn om te horen dat ze op jou lijkt...?
 
Hoi Matz,

Lastig he dat soort gevoelens die je eigenlijk niet mag hebben van jezelf. Ik heb het als mijn schoonouders de hele tijd paten over als onze zoon bij hen gaat logeren (2 uur hier vandaan). Voor mij is dat nog laaaaang niet aan de orde. Denk dan: het is ons kind, je moet niet doen alsof je recht op hem hebt.

Natuurlijk lijkt jouw kind ook op jou, jij bent de mama. Misschien zie je straks jouw karaktrekken terug. Of hoor je jouw stem.

Gewoon ene oor in andere oor uit als ze weer beginnen.
 
Bij mij zeggen ze het iedere keer weer anders. Dan lijkt ze op mij, dan op mn man, en dan lijkt ze op mn schoonzus, en dan herkennen ze niets in dr.
Ik vind t wel prima. Ze zijn denk ook nog te klein om echte gelijkenissen te kunnen zien.
 
Dat komt vanzelf wel! Onze zoon lijkt meer op mij, maar ook zien we er wel dingen van mijn man in. Zijn haar wordt al wat lichter (mijn man is blond) dus dat verandert toch steeds weer... maar ik kan me voorstellen dat het niet zo leuk is om te horen.
 
Ik herken mezelf wel een beetje in je verhaal. Ik ben ook enig kind, en jezelf vergelijken met broertjes of zusjes gaat dan niet. Dus dan maar met je kind... dat willen we net een beetje meer denk ik. Vind het moeilijk om uit te leggen, maar het is 'gewoon' een gevoel. Je snapt me denk ik wel.
Gelukkig hoor ik van mijn familie wel vaak waarin onze zoon wel en niet op mij lijkt. We hebben beide een babyfoto erbij gepakt en zijn toen gaan vergelijken, volgens mij hebben we het goed gedaan want hij lijkt echt 50/50 op ons. Maar van mijn schoonfamilie hoor ik heel vaak hoeveel hij op zijn vader lijkt (hij zou overigens wel mijn oren hebben haha). Dat steekt mij ook best vaak, maar dat komt omdat ze onze zoon (bijna) nooit zien. Een foto is toch altijd net wat anders dan dat je de baby in het echt ziet. En ook als ik dan bijv. op Hyves opmerkingen lees als 'goh hij is echt een kopie van zijn vader' dan kan ik me daar echt boos om maken want dat zijn vaak mensen (ook schoonfamilie trouwens) die geen eens de moeite hebben genomen om mij ooit in het echt te zien. Dus hoe kunnen ze dan weten of hij een kopie van zijn vader is als ze zijn moeder niet kennen... Ik snap zulke reacties nooit.

Probeer het van je af te zetten. Je kindje heeft nog altijd ook 50% van jouw genen, dus ze zal echt wel op jou lijken ongeacht of het uiterlijk en/of karakter is. Maar als ze zo klein zijn kan ik me wel voorstellen dat het soms moeilijk is om dat te zien als het nooit tegen je gezegd wordt.
 
Snap het allemaal heel goed, ook na jaren kan het irritant zijn. Dat heeft mijn moeder tenminste.

Ik lijk totaal niet op haar en als we gaan uiteten of shoppen vraagt iedereen wie die vrouw is. Niemand ziet de gelijkenis, ik zelf ook niet, maar het doet haar af en toe wel zeer.

Vorig jaar op mijn verjaardag kwam mijn moeder binnen ( voor het eerst voor mijn schoonfamilie) en niemand dacht dat het mijn moeder was. Echt opmerkingen als: óh echt waar, oh meid, dat zie je totaaaal niet.
Je wil altijd wat meegeven aan je kind, gelukkig lijk ik qua innerlijk wel weer heel erg op haar en dat vind ze weer heel fijn :)
 
Volgens iedereen lijkt mijn dochter ook heel erg op haar papa. Ik zie het zelf allemaal nog niet zo goed. Wel heb ik zelf donker haar en bruine ogen en zij heeft heldere blauwe ogen en dat lijkt ook zo te blijven! Ik moet zeggen dat ik er niet zo mee bezig ben met op wie ze lijkt. Wanneer mensen zeggen dat ze zo op haar papa lijkt probeer ik me dat voor te stellen in een paar jaartjes ouder. Het lijkt me grappig de vrouwelijke vorm van mijn vriend straks hier te zien rondlopen! Die gelijkenissen komen straks vanzelf en anders wel weer in het karakter!
Ik maak er juist altijd grapjes over als familie van mijn vriend zeggen dat ze zo op haar papa lijkt. Dan zeg ik: tja, soms heb je een beetje pech in het leven... ;-))
 
Goh, wat leuk om al die reacties te lezen!
@ButterflyJess: wat grappig om te lezen dat jij, als enig kind, dat ook herkent! En ik begrijp goed wat je schrijft; mensen (schoonfamilie) zien al vaak wat ze willen zien, zonder jou echt goed te kennen.
Ik had best heel graag nog een broertje of zusje gewilt, ook om misschien (hoeft natuurlijk niet altijd) herkenning in elkaar te vinden.
Misschien dat je dat als enig kind inderdaad dus sneller in je eigen kind zoekt.
Daarom vind ik het ook jammer van mijn moeder (terwijl ik uitgelegd heb hoe ik me voel) dat ze steeds weer zegt dat ze op mijn man lijkt. Maar zelf komt ze uit een gezin van 10 dus ze zal het gevoel zelf wel niet herkennen.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan