Zeer slecht slapen, zelfs als de baby niet huilt!

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi meiden,

Ik zit met een probleem waarvan ik hoop dat iemand van jullie misschien ervaring mee heeft.
Onze zoon (bijna 5 maanden) slaapt op dit moment wisselend. Soms slaapt hij een nachtje door (lees; 11 uur de laatste fles en om 6 uur weer wakker) en soms is hij 3 tot 5 keer op een nacht wakker. Er valt echt niets over te zeggen, ik kan ook totaal geen 'patroon' ontdekken wanneer hij wel doorslaapt en wanneer niet.
Nu is het natuurlijk zo dat een baby nou eenmaal niet altijd goed slaapt en mijn man of ik er dan gewoon even uit moeten om hem weer toe te stoppen en een kusje te geven. In princiepe is dit een paar minuutjes werk en zou je daarna weer verder kunnen slapen, ware het niet dat ik dan vervolgens zelf niet meer kan slapen!
Ik merk dat mijn bio ritme echt totaal naar de kl*te is sinds al die gebroken nachten en dat ik ook niet meer in slaap kan vallen.
Het heeft me altijd al moeite gekost om in slaap te vallen, mjn 'motor' had altijd wel minstens een half uur nodig om voldoende tot rust te komen om in slaap te kunnen vallen, maar nu ik dus elke nacht niet weet wat me te wachten staat en maar hóóp dat we een beetje door kunnen slapen; lukt het me helemáál niet meer om in slaap te vallen! Ik lig regelmatig wel 2 uur wakker voor ik eindelijk een keer in slaap val, en áls ik dan slaap begint die kleine natuurlijk weer te huilen en val ik daarna vervolgens niet meer in slaap.
Kortom; ik begin het nu echt wel een beetje zat te worden! Eerst was het de baby die me de halve nacht wakker hield en nu ben ik het zèlf!
Heeft iemand van jullie dit misschien ook meegemaakt en vooral, hoe hebben jullie dit opgelost?
Hopelijk is hier iemand met advies!

Groetjes, 10e
 
Ik herken di heel erg. Sinds de geboorte van mijn eerste ben ik veel onrustiger geworden met slapen. Ik word heel snel wakker, van elke zucht, ook al is dat echt niet altijd nodig en ik heb veel meer tijd nodig om in slaap te komen.

Zelf heb ik het idee dat het te maken heeft met dat je "waaks" wordt als je een kind hebt. Je voelt je onbewust verantwoordelijk en dan slaap je onrustiger. Ga maar eens in je vriendenkring na; in elk gezin is er 1 van de 2 die het meest wakker wordt.

Mijn tips waren om met manlief af te spreken dat hij af en toe een nachtbeurt heeft en dat jij dan met oordopjes in mag slapen. Je weet dan dat je niet hoeft. En dat kan een beetje rust geven. Laat je verder voor het slapen gaan door je man masseren; daar wordt je ook lekker ontspannen van. En verder wordt het met de tijd wel weer iets beter. Maar mijn oudste is nu bijna 4 en nog steeds slaap ik niet meer zo vast als vroeger. Maar wel weer prima.

Succes
 
Bij mij was het niet kunnen slapen een teken van een postnatale depressie. Ik sliep niet omdat ik verwachtte toch wel wakker te moeten worden en omdat mijn hoofd gelijk op hoge snelheid begon te malen als ik wakker werd. Daarbij had ik het idee dat ik de hele dag moe was en moest slapen, wat niet lukte. Ook had ik angst en paniekaanvallen.
Met medicijnen (antidepressiva) ben ik me heel snel weer beter gaan voelen, gelukkig. En tegen de tijd dat onze dochter doorsliep moest ik wel weer even wennen aan het doorslapen. Dan werd ik op de gewone tijd wakker en was het niet nodig. Maar toen kon ik wel lekker blijven liggen en verder slapen.
 
Hier ook erg herkenbaar. Het heeft bij mij ook erg lang geduurd voordat ik weer een beetje normaal kan slapen. Ik soms ook echt zoiets van 'meestal wordt ze over een uurtje toch weer wakker, dan slaap ik bijna en moet ik er al weer uit'. En dan lukt het natuurlijk helemaal niet meer.

Bij mij is het vanzelf over gegaan toen Lotte steeds meer ging doorslapen. Op een gegeven moment slapen ze de meeste nachten wel door en dan kom je zelf ook weer tot rust.

Groetjes, Marisa

 
Bedankt voor jullie reacties; in ieder geval fijn om te horen dat het herkenbaar is!

Reisa, wat jij zegt is echt héél herkenbaar: ik 'durf' niet in slaap te vallen omdat ik weet dat ik er straks toch weer uit moet, en zodra ik wakker ben gaan m'n gedachten op top-snelheid draaien! Het lukt me gewoon helemaal niet meer  om te ontspannen (behalve dan als ik een paar glazen wijn op heb, maar ja, dat is toch ook niet de bedoeling)
Jij zegt dat het een teken was van je PPD.. kan je misschien iets meer omschrijven hoe je je toen voelde?
Ik ben soms ook wel eens bang dat ik die kant op ga, maar ik voel me ook weer te vaak goed om er echt serieus aan te denken. Ik ben alleen wel constant moe en prikkelbaar (maar ja, welke jonge moeder is dat niet denk ik dan weer).
Waar ik me wel eens zorgen over maak is dat ik bang ben niet 'gek' genoeg te zijn op mijn kindje.. Ik vind hem heel lief, en als hij naar me lacht kan ik hem soms wel opvreten van verliefdheid, maar die constante neiging om bij hem te zijn heb ik helemaal niet! Sterker nog..ik kan soms echt het huis uit vluchten omdat ik er gewoon even niet meer tegen kan; het gehuil en de constante aandacht die hij vraagt! Hij is vorig weekend voor het eerst een nachtje uit logeren geweest en dat vond ik zoooooo ontzettend lekker! Ik heb me lange tijd niet zo fijn gevoeld als toen.. dat is toch erg? Mijn man wilde hem de volgende ochtend alweer snel ophalen omdat hij hem mistte en ik had heel eerlijk gezegd zoiets van: nu al? Kunnen we niet nog even genieten van de rust? Maar tegelijkertijd voel ik me dan alweer heel schuldig en een slechte moeder. Welke moeder staat nou niet te springen als ze haar kind op mag halen na een nachtje logeren??
Maar goed, wat jij schrijft over angst - en paniekaanvallen..dat heb ik niet. Hooguit als ik weer eens een zielige poging doe om te slapen 's-nachts dat ik zulke hartkloppingen heb van frustratie en woede dat ik denk dat m'n hart op hol slaat, maar ja, dat is niet echt van angst of paniek ofzo.

Als je het trouwens vervelend vind om er over te praten hoef je het niet te doen natuurlijk hoor.. ik was alleen benieuwd wat voor jou nog meer kenmerken waren.

Groetjes 10e
 
Het is voor mij niet moeilijk meer om er over te praten. Het is alweer een tijdje geleden. Alleen als ik jouw verhaal lees, dan gaan bij mij alarmbellen rinkelen. Vandaar dat ik reageerde.
Mijn oudste dochter is 3 1/2 jaar oud en mijn jongste 14 maanden, toch kijk en reageer ik regelmatig op het zwanger zijn forum.
Na de geboorte van mijn oudste was ik gelijk heel erg gespannen. Ik sliep nauwelijks, zat vol adrenaline en mijn hoofd zat zo vol dat ik constant maalde met mijn gedachten.
Ik dacht toen nog dat ik tot rust moest komen na de bevalling. Maar die rust die kwam niet. Het werd alleen maar erger na de kraamtijd. Ik reageerde heel heftig op huilen, bij het eerste piepje verstijfde ik.
Binnen een paar weken kwam ik mijn bed niet meer uit, had paniekaanvallen en angstaanvallen.
Ik vond nergens meer rust, ook niet als mijn dochter er niet was. Ik bleef maar huilen horen. Maar wilde eigenlijk zo snel mogelijk ook weer bij haar zijn. Een soort spagaat. Tot ik er ook aan dacht om er tussenuit te knijpen.
Gelukkig zag mijn vader dat het helemaal niet goed ging met mij, want ik vertelde dit aan niemand hoor. Ik dacht trouwens ook dat iedereen het zwaar had met een baby. Later pas, toen ik medicijnen gebruikte die goed hielpen, merkte ik dat ik echt mezelf niet meer was.
Achteraf kan ik zeggen dat ik echt niet meer reeel kon denken.
Gelukkig nam de huisarts mij serieus, terwijl ik niet eens alles verteld heb, het heeft nog heel lang geduurd voor ik durfde te vertellen dat ik aan zelfmoord dacht. Nu nog weet alleen mijn man het. Met medicijnen ging het heel snel weer beter. En na een paar maanden kon ik afbouwen met medicijnen.
Na de geboorte van mijn 2e dochter kreeg ik dezelfde klachten, ik ben heel snel naar de huisarts gegaan en weer begonnen met dezelfde medicijnen. De 2e keer is het lang niet zo erg geweest. Het was 2 weken erg zwaar, voor de medicijnen werkten, maar niet te vergelijken.
Nu had ik een accute ppd, zoals het genoemd werd. Maar niet elke ppd is hetzelfde. En niet altijd is het nodig om medicijnen te slikken.
Ga praten met je huisarts, die is daarvoor. Dat je nog steeds niet kan slapen en dat je gedachten malen is niet goed. Je huisarts kan je verder helpen. Je hoeft niet 'gek' te zijn om te gaan praten over je klachten.  
 
Hoi,
Onze 2e zoon heeft verschrikkelijk gespookt bijna 2 jaar lang. Van pure ellende hebben we hem ook in bed genomen. Ik was soms ook zo in schemertoestand dat ik soms 's nachts wakker werd omdat ik dacht dat hij bij ons in bed lag en onder de dekens was geschoven.
Mijn partner en ik werden prikkelbaar. Omdat ik borstvoeding gaf was ik ook vaak de pineut en werd ik ook van elk geluid wakker of dacht ik hem al te horen.
Ook ik ben gek op mijn kinderen, maar als je veel gebroken nachten hebt en je kindje is dan uit logeren dan is het toch heerlijk omdaar van te genieten.
Wij hebben ook wel eens ons zoontje een nachtje uit besteed om aan onze nachtrust te komen.
Op een gegeven moment zijn we ook even apart gaan slapen zodat er tenminste 1 iemand een beetje uitgerust was. Als ik mocht slapen, dan kwam mijn man hem 1 keertje brengen voor de borst en dan nam hij hem meteen weer mee als hij klaar was.
Ik heb ook wel eens een slaappilletje ingenomen om eens een nachtje lekker door te slapen.
Succes er mee!! Groetjes, mam_van_3
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan