ik ben zo benieuwd naar hoe andere moeders hierover denken.
Mijn partner heeft een zoontje uit een eerdere relatie, hij is 8 jaar oud. Hij is tot zijn 7de enig kind geweest, bij zijn moeder zijn er geen broertjes en zusjes bij ons heeft hij een broertje van 1,5 en een pasgeboren zusje gekregen.
Al in het begin van onze relatie was het duidelijk dat we graag samen nog kindjes wouden. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik al vanaf toen hij 4 jaar was hem kennis heb laten maken met dingen delen, op je beurt wachten, rekening houden met andere en andere kleine dingen die erbij komen kijken als er meer kinderen in een gezin zijn. (Of meer personen)
Maar sinds zijn broertje er is, is hij heel erg in het negatieve veranderd. Dit is natuurlijk ergens wel logisch of te verklaren omdat er natuurlijk veel veranderd voor zo'n jongetje.
Dingen die ik zie en mezelf afvraag of dit normaal is bij een jongen van acht jaar oud. Zoals; hij loopt altijd met knuffels rond, hij neemt ze het liefst overal mee naar toe. Hij kan z'n schoenveters niet fatsoelijk strikken en wil alleen maar schoenen met klittenband (omdat dit makkelijker is natuurlijk) hij word altijd boos en wil niet meer met andere kinderen spelen als het niet gaat op de manier zoals hij wil. Zijn eigen speelgoed laat hij links liggen en speelt alleen maar met het speelgoed van zn broertje van 1,5, zodra iets een beetje moeilijk is of niet in een keer lukt dan moet hij meteen heel erg huilen. En er is nog zoveel meer maar dat kan ik niet hier allemaal gaan beschrijven.
Ik maak mij gewoon een beetje zorgen om hem, en wil alleen maar voor zijn eigen bestwil hem weerbaarder maken en meer zelfvertrouwen geven en dat hij zich meer gaat gedragen als een kind van 8 jaar oud.
Kinderen van zijn eigen leeftijd of ouder kan hij niet goed mee overweg omdat hun niet altijd doen wat hij zegt of wil. Voor mijn gevoel blijft hij hangen in zijn leeftijd en gedraagt hij zich als een kind van 5 jaar.
Hebben jullie tips of advies voor ons hoe wij dit het beste kunnen aanpakken. Of zie ik dit helemaal verkeerd en moeten we hem laten zijn zoals hij nu is???
Wat wel lastig is, is dat hij bij zijn moeder heel anders wordt opgevoed dan hoe wij hem en zijn broertje en zusje willen opvoeden. Zij is overbeschermd, zoekt overal iets achter (qua gezondheid) voor ieder klein schrammetje,krampje of klein pijntje komen er zalfjes, pleisters,theetjes of therapieën of psyschologen ingeschakeld. Wij zijn meer van niet te flauw en een beetje pit hebben, nieuwe dingen willen proberen niet meteen bang er voor zijn en het doorzettingsvermogen hebben om door te gaan ook leuk gaat er iets fout of wil het niet meteen lukken of ben je er niet het beste in.
Graag hoor ik van jullie reacties!
Liefs,
een bonusmoeder die het beste wil voor haar bonuskindje!
Mijn partner heeft een zoontje uit een eerdere relatie, hij is 8 jaar oud. Hij is tot zijn 7de enig kind geweest, bij zijn moeder zijn er geen broertjes en zusjes bij ons heeft hij een broertje van 1,5 en een pasgeboren zusje gekregen.
Al in het begin van onze relatie was het duidelijk dat we graag samen nog kindjes wouden. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik al vanaf toen hij 4 jaar was hem kennis heb laten maken met dingen delen, op je beurt wachten, rekening houden met andere en andere kleine dingen die erbij komen kijken als er meer kinderen in een gezin zijn. (Of meer personen)
Maar sinds zijn broertje er is, is hij heel erg in het negatieve veranderd. Dit is natuurlijk ergens wel logisch of te verklaren omdat er natuurlijk veel veranderd voor zo'n jongetje.
Dingen die ik zie en mezelf afvraag of dit normaal is bij een jongen van acht jaar oud. Zoals; hij loopt altijd met knuffels rond, hij neemt ze het liefst overal mee naar toe. Hij kan z'n schoenveters niet fatsoelijk strikken en wil alleen maar schoenen met klittenband (omdat dit makkelijker is natuurlijk) hij word altijd boos en wil niet meer met andere kinderen spelen als het niet gaat op de manier zoals hij wil. Zijn eigen speelgoed laat hij links liggen en speelt alleen maar met het speelgoed van zn broertje van 1,5, zodra iets een beetje moeilijk is of niet in een keer lukt dan moet hij meteen heel erg huilen. En er is nog zoveel meer maar dat kan ik niet hier allemaal gaan beschrijven.
Ik maak mij gewoon een beetje zorgen om hem, en wil alleen maar voor zijn eigen bestwil hem weerbaarder maken en meer zelfvertrouwen geven en dat hij zich meer gaat gedragen als een kind van 8 jaar oud.
Kinderen van zijn eigen leeftijd of ouder kan hij niet goed mee overweg omdat hun niet altijd doen wat hij zegt of wil. Voor mijn gevoel blijft hij hangen in zijn leeftijd en gedraagt hij zich als een kind van 5 jaar.
Hebben jullie tips of advies voor ons hoe wij dit het beste kunnen aanpakken. Of zie ik dit helemaal verkeerd en moeten we hem laten zijn zoals hij nu is???
Wat wel lastig is, is dat hij bij zijn moeder heel anders wordt opgevoed dan hoe wij hem en zijn broertje en zusje willen opvoeden. Zij is overbeschermd, zoekt overal iets achter (qua gezondheid) voor ieder klein schrammetje,krampje of klein pijntje komen er zalfjes, pleisters,theetjes of therapieën of psyschologen ingeschakeld. Wij zijn meer van niet te flauw en een beetje pit hebben, nieuwe dingen willen proberen niet meteen bang er voor zijn en het doorzettingsvermogen hebben om door te gaan ook leuk gaat er iets fout of wil het niet meteen lukken of ben je er niet het beste in.
Graag hoor ik van jullie reacties!
Liefs,
een bonusmoeder die het beste wil voor haar bonuskindje!