Ziekelijke obsessie

[Anoniem]

<p>Zo'n jaar of 2 geleden was ik compleet de weg kwijt, Ik verloor mezelf en ging rare dingen doen, wat nog zacht uitgedrukt is. Ik kocht veel babykleding e.d. terwijl zwanger worden echt nog geen optie was en "vergat" dan de pil in de hoop.. Ja ik weet het dames, koekoek. Ik schaam mij dan ook echt voor dit alles. </p><p>Mijn relatie liep dan ook niet lang daarna stuk, momenteel heb ik een nieuwe vriend en ik ben enorm opgeknapt. Ik realiseerde hoe achterlijk ik deed en langzamerhand heb ik amper nog wat in huis, veel dingen heb ik naar de kringloop gedaan of als kraamcadeau. Niemand die het weet en het geeft lucht dat ik steeds minder heb. Ooit hoop ik nog het te vertellen aan mijn vriend, later..</p><p>Herkent iemand zich erin? </p>

 

[Anoniem]

Nou, ik herken het een klein beetje. Zelf gelukkig getrouwd en een kind. Maar een half jaar na de bevalling was ik nog aan het verwerken van een prenatale depressie. Door die depressie had ik weinig zin in leuke kleertjes shoppen en wilde mijn buik niet showen (dus ook geen mooie zwangerschapskleding of iets). Dat wilde ik soort van met terugwerkende kracht goedmaken. Dus heb ik toen een hele bult mooie zwangerschapskleding en babykleertjes maat 50/56 gekocht. En nu ligt dat klaar voor mocht er een tweede komen. Het gaf mij juist rust. 
Ik weet niet wat de reden was van die periode uit je leven. Hopelijk kun je met je nieuwe vriend over dit soort dingen praten en het vooral samen aangaan als je probeert zwanger te worden. Oordelen maakt het alleen maar moeilijker om jezelf te accepteren zoals je toen was. Uiteindelijk gaat het om nu.