ziekenhuis

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hallo allemaal,

in het weekend ook al eens een bericht getypt, maar kon dat nu niet meer op het forum terugvinden, dus nog maar eens.

We zijn vorige week in het ziekenhuis geweest, nadat ik 2 weken geleden de 2e miskraam heb gehad. De arts heeft geen echo meer gemaakt, want volgens haar zou alles weg zijn, als je echt flink vloeit en dit op een gegeven moment vanzelf stopt. Als ik erop stond, zou ze dit uiteraard wel doen. Ik heb zelf ook wel het gevoel dat alles weg is...In ieder geval weg uit mijn lijf, want uit mijn gedachten nog lang niet. Zaterdagnacht werd ik wakker en moest ik spontaan janken, ik kon bijna niet stoppen. De 2e keer vind ik het zoveel moeilijker te verwerken dan de 1e keer...

Verder gaan ze nu meteen starten met het chromosomenonderzoek. Ik vond het echt super fijn dat ze nu al actie gaan ondernemen en ik niet nog een miskraam hoef af te wachten. Als ik de volgende keer zwanger ben, moet ik meteen contact opnemen met het ziekenhuis en gaan ze alle bloedwaardes meteen goed in de gaten houden. Het kon nl. ook een innestelingsprobleem zijn.

Maar het kon ook gewoon domme pech zijn...Maar hoeveel pech kan een mens hebben? Waarom zijn zoveel vriendinnen van mij direct zwanger? En hebben ze eigenlijk zoiets van dit is wel erg snel, dat was ook de bedoeling niet? Gek word ik ervan. Ik gun het iedereen van harte, maar het doet letterlijk pijn vanbinnen als ik eraan denk...

Ik lees dat sommige mensen toch eerst even willen wachten na een miskraam. Ik heb dat gevoel ook wel, maar ik denk ook af en toe dat ik geen tijd te verliezen heb. Ik wil gewoon ook weten of het echt domme pech was, of dat een 3e keer ook misgaat. En ik wil het graag zo snel mogelijk weten. Volgens de arts was er medisch gezien geen reden om meteen weer te beginnen, zij hoopte dat het zo snel mogelijk weer zou lukken...

Tja, het enige wat we kunnen doen is afwachten en hopen dat het uiteindelijk voor ons allemaal goed komt.

Ik vind het trouwens echt super dat ik hier mijn verhaal kwijt kan. Hier begrijpt iedereen elkaar tenminste.

Liefs,

Gitta

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi Gitta,

Wat zijn wij toch een stelletje pech vogels vind je niet? Er zijn hier al heel wat meiden die voor een tweede of derde keer deze pech mee moeten maken. Bij jou gaan ze ook gelijk onderzoeken doen en ik weet nog niet wat ons te wachten staat. Wij laten het nog even over aan onze gyn ik wil eerst weten hoe hij erover denkt. Volgende week vrijdag gaan we dit met hem bespreken.

Bij jij niet bang voor wat er uit gaat komen? Het enige waar ik erg tegen op zie bij die onderzoeken is de uitslag. Stel je voor dat er wat "engs" uitkomt. Wij zijn er nog niet helemaal over uit of we dit willen maar misschien is wat duidelijkheid of advies van de gyn hierover wel even fijn.

Jij bent nu al twee weken verder. Hoe gaat het nu met je? Het is fijn he dat je niet de enige bent met dit verhaal. Dat mensen je begrijpen want in je omgeving is het voor sommigen heel moeilijk om in jou situatie in te leven. Tenminste dat is toch wel een beetje mijn ervaring.

Ik heb soms ook echt flinke jankbuien hoe vervelend ze soms ook zijn, jank maar lekker uit want het lucht zeker op.

Sterkte en tot gauw.

Liefs Bibi

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi Gitta,

Ik wilde de afgelopen maanden ook zo snel mogelijk weer zwanger worden, hoor! Heb er ook alles aan gedaan, haha. Maar nu mijn geest zich weer in rustiger vaarwater bevindt, denk ik er anders over. Het voelt voor mij fijn dat ik de keuze heb gemaakt om even niet te 'hoeven', zodat ik straks weer de keuze kan maken om er weer voor te gaan.
De afgelopen maanden lijken nu een soort 'gekte' voor mij. Alsof ik mezelf niet was, ik werd gedreven door zo'n intens verlangen naar een nieuw kindje. Nu kan ik even rustig ademhalen voordat ik weer in het diepe spring!

Sterkte met het verwerken, meis.

Liefs,
Marjon

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Fijn dat je door het ziekenhuis in de gaten gehouden gaat worden en dat ze het onderzoek gaan starten.
Hopelijk komen daar geen enge dingen uit.
Zelf moet ik over twee weken, maar toch knijp ik'm wel een beetje, want je weet maar nooit.
Ik ga er ergens wel vanuit dat er niets gevonden wordt, hoor, maar ja.

Het is bij mij inmiddels bijna vier maanden geleden dat ik voor de tweede keer een miskraam kreeg en ik heb het er nog elke dag moeilijk mee.
Elke dag denk ik eraan, het gaat een gewoonte worden. Ik merk zelfs dat ik eraan kan denken en intussen mijn werk zit te doen bijvoorbeeld.
Ik accepteer het maar gewoon, want wegstoppen heeft geen zin.
Anderzijds probeer ik het wel een beetje als een afgesloten hoofdstuk te zien en de draad weer op te pakken, maar dat zal denk ik nog een lang proces zijn.

Dus jank maar gerust, al duurt het maanden, dat is heel normaal. Toevallig loop ik bij een psycholoog, om andere redenen maar dit kwam natuurlijk ter sprake, en zij zei dat het "gezonde" reactie is en dat het inderdaad gewoon tijd nodig heeft.

Voel je dus inderdaad niet bezwaard als je hier je verhaal kwijt wilt, wij reageren wel hoor!

Gr. Aadje