Zit in een flinke dip door bekkeninstabiliteit

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo allemaal.

Ben vast niet de enigste, maar dat voelt wel zo.
Heb al sinds 13 weken last van bekkeninstabilitiet en ging van de winkelvloer naar het magazijn. Op zich niet erg, maar minder gezellig en had op deze verdieping steeds de baas op mijn lippen die het allemaal niet zo begreep.
Op 5 januari ben ik samen met mijn zoon gevallen toen we naar school fietste.
Sindsdien zit ik thuis of liever gezegd lig ik thuis.
Ik kan bijna niets meer en mijn enige bezigheden zijn mijn zoontje naar en van school brengen en voor de was en het eten zorgen.Meer zit er niet meer in. Mijn man werkt de hele week en moet ook nog het zware huishoudelijk werk doen, stofzuigen, dweilen , boodschappen doen en onze zoon in bad doen enz.....
En ik lig maar      
Dit alles begint aardig mijn humeur te beinvloeden en ben echt aan het aftellen begonnen, maar moet nog 16 weken
Slaap slecht, eet slecht en vind het steeds vervelender om mensen uit te leggen dat ik iets niet kan.
Vriendinnen bedoelen het goed en zeggen dat ik moet genieten van de rust die ik kan nemen en de tijd die ik kan doorbrengen met ons zoontje, maar wat heb je eraan als je steeds tegen je kind moet zeggen"nee dat kan mama niet, nee dan krijgt mama pijn of mama is daar te moe voor"
Elke dag pijn en ik wordt er moedeloos van. PPPFFFFFF
Kan niks aan de babykamer doen en onze zoon krijgt ook een nieuwe kamer en alles komt op andere aan.
Vind het niet eerlijk.
Ik weet dat er vrouwen zijn die het nog zwaarder hebben en bijvoorbeeld volledig bedrust moeten houden, maarja die kant gaat het bij mij ook op en hou me dan maar ook vast aan het idee dat ik het nu nog wel kan en dat het na de bevalling weer overgaat(hoop ik)
Mijn roze wolk is echt even zoek

wie herkent dit?
 
Ik herken het! Ik heb bij mijn eerste zwangerschap enorme bekkenpijn / instabiliteit gehad. Ik kon op een gegeven moment ook niks meer. Ik moest geholpen worden met douchen, want  verder dan m'n knieen kon ik me niet afdrogen. Kon ook geen broek, schoenen of sokken aan / uit doen. En zo zijn er nog veel meer voorbeelden te noemen.

Ik moest vanaf week 22 ook echt bed/bankrust houden i.v.m. een bloeding aan mijn placenta. Daardoor werden alle spieren nog stijver en ging het nog beroerder.

Toen ik de bekkenpijn bij deze zwangerschap weer op voelde komen, ben ik direct naar de fysio gegaan. Tijdens de eerste zwangerschap heb ik haar veel te laat gevonden, pas met 32 weken (Lotte is 37+5 geboren). Toen kon ze niet veel meer doen dan masseren, maar dit hielp al enorm. Ik kon op een gegeven moment ook niet meer in bed liggen, alles deed zo'n pijn. Het werd steeds erger. Gelukkig kwam Lotte dus een beetje vlot.

Nu zat ik met 9 weken al bij haar en heb ik oefeningen meegekregen om het hopelijk al een beetje voor te zijn. Als ik erge last heb maak ik een afspraak en dan masseert ze de boel weer los.

Misschien is het voor jou ook een idee om een goeie fysio te zoeken die zich specialiseert in bekkenklachten, want alleen de massage helpt al enorm met de pijn, maar misschien kun je nog wat oefeningen doen.
Heel veel sterkte meid!

Groetjes, Marisa

 
Oh meid, ik weet zo goed wat je doormaakt nu. Ik heb precies hetzelfde, helaas...

Ik ben zwanger van de vierde en had bij de vorige 3 ook al zwaar last van BI. Bij de jongste ben ik uiteindelijk ingeleid omdat ik echt niks meer kon.

Deze keer leek het tot een week of 25 goed te gaan maar vanaf die tijd was het van de een op andere dag mis (ben toen van de trap gevallen) en sindsdien ging het erg hard bergafwaarts. Toch heb ik me een tijd groot gehouden, omdat ik weet dat mijn man aan de vorige zwangerschap een zeer vervelende herinnering overgehouden heeft.
Tot een week of 4 terug. Ik had de hele nacht nauwelijks geslapen, ons jongste zoontje werd een paar keer wakker 's nachts en ik was 's ochtends helemaal total loss. Toen ben ik even helemaal door het lint gegaan. Ik wilde weg, de kinderen bij mijn man achterlaten want ik was toch een slechte moeder, kon niks meer voor ze of met ze doen, niemand had iets aan mij, ik was iedereen tot last enzovoorts... Mijn man schrok zich suf, wist niet dat ik er zo doorheen zat omdat ik nergens over praatte.

Sinds die dag heeft hij zijn werktijden aangepast. Hij werkt nog steeds 40 uur, maar begint de ene week vroeg, de andere week laat zodat hij de kinderen naar school kan brengen of op kan halen, doet naast zijn werk het hele huishouden, doet alle boodschappen, kookt, doet  de leuke dingen met de kinderen en brengt ze iedere dag naar bed.
Dat is aan de ene kant fijn omdat het voor mij een hoop scheelt maar aan de andere kant voel ik me ook ronduit schuldig omdat alles op hem neer komt en ik nog steeds nauwelijks iets kan.

Fysiotherapie helpt bij mij niet, helaas. Ik wou dat ik wat kon doen, inderdaad gewoon iets met de kinderen, of bezig zijn met de babykamer, maar het gaat gewoon niet. Mijn jongste sliep nog 2 keer per dag maar die heb ik nu terug gezet op 1 keer omdat ik niet 2 keer die trap op en af kan. Hij begint er nu aan te wennen, maar eigenlijk waren die 2 slaapjes wel lekker voor hem.

Ik heb gelukkig een hele lieve begripvolle vk, zogauw als het een beetje kan zal ik wel weer ingeleid kunnen worden. En ik weet dat ik er na de bevalling heel snel weer zo goed als van af ben. Maar het valt gewoon erg zwaar dat je hele leven stil komt te staan door zoiets moois als een zwangerschap. En dan werk ik niet, dus ik was toch al veel thuis. Maakt niet uit, als je niks kunt is dat gewoon heel anders.

Ik kan je alleen maar veel sterkte wensen, klaag hier maar van je af. Ik weet precies hoe je je voelt.

Groetjes, Esmeralda (34wk+4dg zwanger van de vierde!)
 
Hee meid,

Wat ontzettend vervelend!! Ik heb dit bij mn eerste ook zo erg gehad. Ik ken de pijn en die is echt vresselijk! Ik was gelukkig al wel wat verder dan jij nu bent.
Bij mijn tweede herkende ik het meteen en ben ik ook gelijk doorvervezen. En die hele zwangerschap (tot op de laatste week toen was ik gevallen) goed uigehouden.
Ik kan je helaas niet helpen meid. Ik weet hoe erg het is, vraag of je moeder misschien het zware werk kan doen zoals stofzuigen.
Verder, is het echt doorzetten, heel vervelend!
 
Hallo ,

Wat lief jullie reacties.
Ga idd al vanaf 13 weken naar de fisio, maar het wordt wel steeds minder en mijn man doet al het zware werk en de boodschappen.
Het is ook meer het gevoel van eigenwaarde dat erg laag is doordat je niks kan wat je normaal in een handomdraai zou doen.En de teleurstelling op dat ventje z'n gezicht als ik weer nee moet zeggen.
Nou zag ik gisteravond mijn buik werkelijk alle kanten opgaan en die kleine wou dus even duidelijk laten weten dat ie lekker zit en dat het goed met hem gaat en dat gaf me weer even een oppepper.

Bedankt
 
Hoi Evelien,

Ook ik kan hierover meepraten.
Vanaf begin van zwangerschap had ik al erg snel pijnlijke rug. Helemaal onderin, ook pijn bij schaamstreek. Tja, toen niet echt bij nagedacht. Al keer naar huisarts geweest, maar die wimpelde me af, rugpijn hoort erbij.
Daarna werd het steeds erger. Vanaf week of 15 a 16 veel meer pijn. En vanaf een week of 19 a 20 was me werk veel te zwaar. Zit sinds week 20 ongeveer in de ziektewet. En werk wanneer mogelijk met de pijn, een uurtje per week. Maar soms lukt dat nu niet eens meer. Baal er erg van.
Sinds ik 25 weken zwanger was gaat het stuk slechter. Ook ik ben gevallen, van de trap af, heel hard op bekken terecht gekomen, en toen teen gebroken, ja, als je dan met krukken moet lopen, belast je bekken nog harder. Heb gelukkig maar twee weekjes in gips gezeten. Maar merk toch dat die val het erger heeft gemaakt.
Inmiddels ben ik 31 weken zwanger, en nu gaat het werken heel erg moeilijk. Kan bijna niets meer in huis. En man moet ook alles voor me doen.
Heb nog geen kids in huis rondlopen. Maar wel nog een jonge hond die veel aandacht vraagt. Als je dan ziet dat het lieve beestje wil spelen, maar je het niet kan, en dan die oogjes ziet. Zo moeilijk, dus kan me ook heel goed inbeelden hoe je je moet voelen als je nee moet zeggen tegen je kind.

Ook ik loop bij de fysio, wanneer hij me gemasseerd heeft voelt het even erg lekker aan, alsof alles weer los zit. Maar helpt niet lang bij mij.

Doe rustig aan. Is het belangrijkste wat ik tot nu toe heb geleerd. Toegeven aan je lichaam. Deed ik in het begin niet, maar daar heb je alleen jezelf mee.

Nou meid, succes.
En schrijf hier maar lekker van je af. Af en toe doet het je echt goed.

Liefs Bloemetje
31 wkn zwanger van 1e kindje
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan