Zo bazig!

[Ma Belle]

Hoi, de topic zegt het al: ik zit met vragen (en frustraties) over mijn bazige dochter van 2 jaar en 8 maanden oud.
Wij hebben ook een zoontje van 8 maanden oud.

Sinds een paar maanden is ze, naast haar peuterpuberteit ook een meester geworden in alles en iedereen voor haar karretje spannen, en vooral mij en mijn man. Ze weigert zelf te eten, wij moeten voeren. Ik moet haar overal heen tillen. Wanneer we gaan tekenen moet ik inkleuren.
Je zou zeggen: doe het gewoon niet. En dat probeer ik zeer regelmatig, maar ze is zó koppig dat er dan helemaal niks meer gebeurd. (Behalve brullen dan).

Ik voel me steeds meer een soort slaaf van mn peuter en begin echt weerstand tegen haar te krijgen. Waardoor zij weer vooral negatieve aandacht trekt, etc etc. Lekker neerwaartste spiraal dus hier.

Iemand een pedagogisch (of niet pedagogisch) verantwoorde tip om mijn kleine directrice beter te handelen?

Dank!

 

[L K - S]

Hey hoi,
mijn dochter is 2 jaar en 7 maanden en doet precies hetzelfde. Heb ouders gesproken met kinderen van dezelfde leeftijd en die herkennen dit ook. Ik ben zelf een pedagogisch medewerker en zie ook dat dit toch hoort bij de leeftijd. Waarom weet ik ook niet haha??‍ Ik denk echt dat het allemaal maar een fase is! Vind het zelf een vervelende en moeilijke fase maar het gaat allemaal wel weer over.

 

[Yima]

ik heb een dochter van 2,5 jaar en een dochter van 7 maanden. En ik herken het wat je zegt. Volgens mij hoort het er echt wel bij. Ze leren dat ze invloed hebben op het gedrag van andere mensen, ze willen zoveel en weten nog niet waarom het allemaal niet kan of mag. En het leven met een broer of zus is lastig soms, als je even niet de aandacht krijgt die je wilde hebben. Ik probeer er altijd maar met empathie naar te kijken: ze begrijpt nog niet waarom dit gedrag niet goed is, en waarom dingen die ik niet wil doen niet gebeuren. Ze handelt haar emoties daarover ook nog niet goed en dat is normaal.

Maaaaar.... ze haalt heus wel af en toe het bloed onder mijn nagels vandaan. En het zuigt energie. Zie dan maar eens kalm en liefdevol te blijven. Ik snap je. Je hebt ook dingen te doen en dan zit je niet te wachten op een meltdown.

Idealiter pak ik het zo aan: ik blijf bij mijn standpunt. Ik probeer bij de eerste weerstand al wat anders aan te bieden, soort ombuigen (werkt niet altijd, maar soms wel), Als ze verdrietig wordt leg ik goed uit waarom ik zeg dat het niet kan, wanneer het wel kan. Als ze blijft aandringen en er volgt een driftbui, dan accepteer ik dat ze er emoties over heeft, en laat ik haar even driftig zijn, waarna ik haar troost en haar emotie bevestig dat het niet leuk is.

In de praktijk snauw ik ook wel eens dat ze nu moet stoppen,  want ik heb er schoon genoeg van. Waarna ze een driftbui formaatje luchtalarm laat horen. En dan zet ik de tv aan en pak ik een snack voor haar, of ik geef toe. Dit kan zomaar gebeuren als ik erg druk ben en afgelopen nacht 13 keer mn bed uit moest. We zijn maar mensen.

Ik ben nu trouwens wel heel erg bezig met aanleren hoe je iets aardig vraagt. Ik begon het een beetje irritant te vinden om als een hond toegeblaft te worden. Dus dan herhaal ik het in vragende vorm: mamma, mag ik...? Zonder oordeel, gewoon om te leren. Dit begint ze na een paar weken wel aardig op te pakken, zo af en toe. Niet foutloos. Maar dat scheelt ook wel in hoe zo'n discussie start.

Maar begrijpen wat straks of een andere keer is, terwijl ze het nu nu nu wil... dat is echt nog een stap te ver. Geduld moet ze nog leren. 

 

[Yima]

Ik merk trouwens ook wel verschil tussen mij en mijn man. Mijn man is meer van het: ehh ja dat kan nu even niet. Niet doen, dan gaat het stuk! Super stellig, je kan de irritatie horen. Ik kom meer uit de hoek van: oh leuk, zullen we dat zo even doen als ik ... op bed gelegd heb? Of oehh dat kun je beter niet doen hoor, dan gaat het stuk, je mag dit en dat ermee doen. Mijn man heeft met aanzienlijk meer luchtalarmen te maken. 

En een dikke knuffel helpt haar soms ook, want vaak als ze aan blijft dringen dat ik iets samen moet doen, of aan me blijft hangen, dan wil ze gewoon echt graag even een liefdevol momentje. Even vertellen hoe bijzonder ze is en een knuffel, even voorhoofden tegen elkaar. Daarna is ze soms alweer vrolijker. Dan voelt ze zich ook even gehoord, als ik even met aandacht luister naar wat ze wil. 

Een laatste ding dat ik me bedenk: Afspraken maken over vaak terugkerende situaties en heel consequent zijn. Concreet voorbeeld. Ik kon op een gegeven moment niet meer eten zonder peuter op schoot. Die wilde alleen eten bij mij op schoot, of anders krijsen onder de tafel. 
Ik heb van de een op de andere dag aangegeven, je mag bij me zitten als ik klaar ben met eten. Mamma wil even kunnen eten. Dan mag jij. 
En ja, ik had een week of 2 gezellige maaltijden met een krijsende peuter onder tafel, die ik dan moest sussen als ik klaar was en dan hopen dat ze nog wil eten. Maar nu accepteert ze het gewoon en zegt ze zelfs: als jij klaar bent, DAN mag ik op schoot. Met een lach. Maar ze eet nu wel alvast.  

 

[Dijker]

Ik herken de fase wel, wij hebben alleen altijd geweigerd. Misschien een jongen iets makkelijker te slijmen, maar wij hebben het altijd ingepakt als "maar je kan toch zelf zo mooi of goed lopen/eten/aankleden, laat maar es zien"
Of
"Tjah, wij weten ook niet meer hoe ik jou voer, is al zo lang geleden. Doe es voor" 
En dan bij de eerste stap/hap, juichen en zeggen "dan kan je de rest ook"
Als hij het toch niet kon of voor deed, dan stonden wij erop dat hij het netjes vraagt. Nog steeds, zeggen we hem ook letterlijk, wij zijn niet je bediende. En pas als hij het netjes vraagt helpen we hem. 
Wellicht niet de meest pedagogisch verantwoordelijke manier en we hebben hier ook de-wereld-is-stuk-buien (gehad) maar die laten we altijd uitrazen, gewoon aanwezig zijn en weinig tot geen aandacht schenken. De emotie erkennen en dan proberen we het opnieuw.
En als we toch toegeven, lees we hebben tijdgebrek, dan doe ik dat altijd onder het mom van 'ik mats je nu wel even'. Alsof het een soort van cadeau is.
Een beetje afhankelijk van het onderwerp, de knuffel doet hier ook wonderen! Wat al gezegd word, even op zoek naar geborgenheid, de wereld wordt toch steeds groter en serieuzer ..

 

[Mariemamma]

Wat hier soms helpt is zeggen, soms kies jij en soms kiest mamma en nu kiest mamma. En dan als ze rustig is vertellen welke dingen ze allemaal zelf mag kiezen (wat ze op brood wil, hoe ze haar haren wil hebbben, staartje of niet). Als ze door heeft hoeveel ze al mag kiezen kan ze er beter mee omgaan dat mamma soms ook mag kiezen.