zo dicht bij

A

ANONYMOUS_USERNAME

hallo meiden


ik wil me eerts even voorstellen
ik ben mariella en woon in   amsterdam
ben 25 en ben mama van kaya( 26-07-2005)   en mama van jayla zei is dysmatuur geboren op 22 -02-07

ik lees altijd met jullie mee en op het maart forum las ik ook altijd mee
alleen heb ik vanavond zo   slecht nieuws gekregen moet het effe van mij afschrijven hoop dat julli het niet erg vinden


maar vanavond was ons maandelijkse avond je stappen met vriendinnen
dus wij zitten gezellig met al mij vriendinnen aan een tatfeltje in een cafe was best gezellig maar we misten twe vriendinnen nou weten we dat een 7 en halve maand zwanger is en de ander heeft wat relatie problemen
dus wij dachten die zijn er niet
nou kwam onze vriendinm binnen met relatie problemen
helemaal huilen en vertelde ons dat onze vriendin die zwanger is net haar kindje heeft verloren   de baby was overleden in haar buik doordat er een knoop in de navel streng zat ze wist hetr al een week maar wou het voor der houden   het kwam als een donder slag aan
ineens is het zo dicht bij
ik heb haar deze week nog gesproken en toen zei ze dat alles goed ging terwijl ze wist dat ze vandaag zou gaan bevallen
ze is zo strek ze lig nu nog in het ziekenhuis morgen mag ze naar huis en word dan gecomforteerd met de baby kamer
 ik weet effe niet meer hoe ik het heb
en of ik haar morgen zou bellen of dat ik nog een paar dagen moet wachten
toen ik het nieuws vanavond hoorde ben ik meteen naar huis gegaan heb het verhaal aan me man verteld die zat met tranenin zijn ogen en heb daarna jayla gepakt en effe flink genkuffeld met haar
ineens zo dicht bij

sorry dat ik zo me eigen moet voorstellen maar moest even me verhaal kwaijt


groetjes mariella

 
Hoi Mariella,

ten eerste: welkom!

Ten tweede, helaas begrijp ik een beetje hoe jij je voelt. In januari ben ik bevallen van mijn dochter Laura. Ik was ongeveer tegelijk uitgerekend met de vrouw van mijn neef, die baby zou twee weken na die van mij komen. Laura is geboren met 38 weken en twee dagen en zij ging over haar uitgerekende datum heen.

Daarom is haar baby op een dag na een maand later geboren dan Laura. Alleen is haar dochter dood geboren omdat de placenta de laatste 4 weken van de zwangerschap niet goed gewerkt heeft en het kindje dus de eigen reserves aangesproken heeft in de laatste 4 weken. Het kindje had niet meer genoeg energie voor de bevalling. Tot die morgen heeft het dus nog geleeft, heeft ze het kindje ook nog gevoeld.

Nou heb ik niet zo veel contact met mijn neven en nichten, maar we hebben elkaar nog gezien bij de begrafenis van mijn opa, toen we 6 maanden zwanger waren. Toen ik het nieuws hoorde, was ik er dus ook helemaal kapot van. Ik heb toen een kaartje gestuurd van ons gezin en twijfelde dus of ik de naam van mijn meisje erop moest zetten. Ook omdat zij ook een meisje hebben gekregen. Ik heb het toch gedaan, ze wisten namelijk heel goed dat wij ook een meisje hadden gekregen een maand eerder.

Als je gevoel je zegt dat je morgen moet bellen, moet je dat doen. Als je vriendin er geen behoefte aan heeft om iemand te spreken, heeft ze haar telefoon wel uit staan. Je kan het altijd kort houden aan de telefoon als ze er geen behoefte aan heeft om met je te spreken. Ik weet nog van toen ik een mk had, dat ik het zo jammer vond dat mijn vriendinnen me niet durfden te bellen.

Het is wel een heel lang verhaal geworden zo. Heel veel sterkte voor jou en je vriendin de komende weken.

Groetjes Ilona
 
oh, wat erg!

Ik blijf emotioneel worden van deze verhalen, ook al ken ik de mensen niet eens. k hoop dat ze er ongemerkt toch wat aan heeft dat mensen die dit lezen even aan haar denken! Ik sta er iig even bij stil en wens hen en jou het allerbeste, alles wat maar nodig is op zo'n moment.
Ik weet nog van mijn staptijd dat er 2 bekenden waren overleden in een ongeluk, de partners van 2 meiden van onze stapclub. Zij hadden er veel aan (zeiden ze) dat ik ondanks dat ik helemaal niet wist wat ik moest zeggen, toch naar ze toe gegaan ben en heb gezegd dat ik echt niet wist wat ik moest zeggen, maar het niet onbesproken voorbij wilden laten gaan. Ik denk dat je ondanks hun verdriet er vanuit mag gaan dat ze in staat zijn om aan te geven dat ze geen behoefte aan je hebben. Beter dat dan niks laten horen terwijl ze daar behoefte aan had gehad, lijkt me. Gewoon doen wat voor jou goed voelt en er vanuit gaan dat ze haar grens wel aan zal geven.

en natuurlijk ben je van harte welkom om hier mee te schrijven of alleen lezen!

Groeten
Rosanne
 
Hoi Marielle

Ook ik heb met tranen in mijn ogen en kippenvel jouw verhaal zitten lezen.
Jeetje wat een nachtmerrie. Toch kan ik me alleen maar aansluiten bij wat de rest zegt. Als je gevoel zegt dat je er naartoe moet gaan, moet je gewoon gaan.
 Je hoeft niets te zeggen. Het feit alleen al dat je laat merken dat je meeleeft is genoeg denk ik.   En als ze het niet op prijs stellen dat je komt laten ze dat heus wel merken. Het kan natuurlijk ook zijn dat ze het heel fijn vinden dat je komt, maar dat ze niet zo goed weten hoe ze moeten reageren.
Ik begrijp wel dat het heel moeilijk is om te gaan zeker omdat je zelf ook pas weer moeder geworden bent   en het haar ook zo gunt.

Heel veel sterkte en kracht toegewenst en ik ben er net als rosanne van overtuigd dat al het medeleven en steun je hier krijgt van de forummamma's ook bij je vriendin terecht komt.
Gedachten zijn krachten denk ik altijd maar.

Liefs irene
 
Wat ontzettend verschrikkelijk....ook ik zit met tranen in mijn ogen dit te lezen.
Ik ben het met de andere meiden eens; doe wat je in je hart voelt dat je moet doen.
Ik wens jou en je vriendin alle sterkte toe

liefs Monique
 
Hoi Mariella,

Bij deze welkom bij de club.
Alleen wat een vreselijk verhaal!!! Ik krijg er de bibbers van.
Weet je... ik heb zelf ook het nodige meegemaakt en ik vond het altijd fijn dat er mensen waren die wel van zich lieten horen. Het deed mij meer pijn als mensen niks zeiden of niet eens belden. Dat gaf mij echt het gevoel dat die mensen geen vrienden waren en niet met me meeleefden.
Soms weet je gewoon niet wat je moet zeggen! Dat is geen schande hoor. Als je er maar bent voor die persoon. Dat is het belangrijkste. En dat jij al een kindje hebt en dat het bij haar is misgegaan, daar kun je niks an doen.
Wat je moet doen kan ik je niet vertellen. Maar uit ervaring weet ik dat het fijn is als je weet dat mensen met je meeleven. Dat is vaak echt al heel veel waard!!!
sterkte.
Groetjes Linda en Femke ( 5 maart)
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan