Pppfffff, ik moet even mijn hart luchten. Afgelopen zaterdag heb ik een vriendin van me moeten begraven. Zij had al 10 jaar een hersentumor en ondanks dat de artsen toendertijd tegen haar zeiden dat ze met operaties en bestraling nog hooguit 1,5 jaar te leven had, heeft ze er een ongelovelijke 10 jaar uit weten te slepen. Wat een geweldig sterke, lieve optimistische meid was ze!! Haar dochter was haar grootste drijfveer, haar dochter was nog maar 2 jaar toen ze de diagnose kreeg. De laatste 3 jaar kon ze moeilijk lopen en was haar rechter arm verlamd, maar ze ging gewoon door, op vakantie, sporten, leven! Haar motto was ook "niet zeuren, gewoon doorgaan" en dat deed ze met volle overgave. Afgelopen september ging ze opeens heel hard achteruit. Er is nog geopereerd, maar het mocht niet meer baten, er was teveel schade. Vorige week zondag is ze in haar slaap gebleven. De begravenis was heel bijzonder, haar man en moeder hebben mooie woorden gezegd, groot respect voor hun kracht! Ik heb vorig jaar december zelf ook 3 weken moeten doormaken met de diagnose dat ik een hersentumor had, later bleek dat een foute diagnose en bleek het "slechts" MS te zijn. Jo is er ondanks haar eigen ziekte, als een rots in de branding voor mij geweest. Ik zal haar zo missen! Dan is mijn allerbeste vriending vorige week aan de chemo begonnen, zij had een molazwangerschap die totaal agressief is geworden en nu dus kwaadaardig. Ppffff, zij is ook jonge moeder. De prgnose is goed, maar de 1e chemo is al niet genoeg gebleken en er is sprake dat ze er 3 zal moeten ondergaan. (elke kuur is 1 week lang om de dag aan het infuus).Voelt af en toe best raar dat het met mij zo goed gaat en kan genieten van mijn zwangerschap. Maar zo is het leven dus echt; de een knokt voor zijn leven, de ander verliest het leven en de derde geniet van een nieuw leven....
liefs monique mv marit en 22 weken zwanger
liefs monique mv marit en 22 weken zwanger