Zo klaar met het zwanger zijn

[f_Kfsc8KQkIZ1oahL]

Hoi allemaal,
Ik ben ondertussen 37+4 weken zwanger en ben er zoooo klaar mee. Normaal ben ik niet zo'n klager, maar sommige dagen zit ik er echt doorheen.
Doordat ik school/stage/werk moest combineren en met 20 weken zwangerschap ging verhuizen heb ik niet echt kunnen genieten van mijn zwangerschap. Ik had al vanaf week 18 bekkenpijn en ik hoopte zo dat ik als school en stage klaar zouden zijn en ik meer rust had, dat ik dan kon gaan genieten. Toen dat niet het geval was hoopte ik in elk geval dat de klachten minder zouden zijn als ik met verlof zou gaan en dat ik dan van de zwangerschap kon gaan genieten. Inmiddels sinds week 35 niet meer aan het werk en dus hele dagen thuis, maar man wat zijn de laatste loodjes zwaar!!!
Ik ben mega blij dat ik zwanger ben maar wat haat ik het zwanger zijn..
De kleine meid blijft tegen mijn ribben trappen of tegen mijn blaas duwen en snachts doe ik geen oog dicht, waardoor ik overdag als een dood vogeltje op de bank lig en ik heb wekelijks zware migraineaanvallen. Ondertussen is het huis een bende geworden (vriend werk veel en doet zijn best om me met alles te helpen, maar mijn nesteldrang wil alles spik en span hebben).Ik kan echt niet wachten tot we de kleine meid kunnen ontmoeten en dat ik mijn lijf weer terug krijg, maar ben ook bang voor hoe de bevalling en het herstel gaat zijn...
Zijn er meer mensen die zo klaar ermee zijn? Hoe gaan jullie hier mee om?

 

[Ananasss]

2x zwanger geweest en nog 0 dagen genoten van zwanger zijn. Ik vind er 1: geen reet aan. Ben er te nuchter voor of zo? En 2: met HG zwangerschappen is er ook weinig lol aan maar ook zonder HG vind ik zwanger zijn gewoon niet leuk en kon de bevalling mij niet snel genoeg komen. En weet je: dat is oké. Waar komt het vandaan dat iedereen maar moet genieten? En omdat iedereen ook altijd elkaar feliciteert en zegt ‘geniet ervan!’ leggen we onszelf ook die druk op dat je er van móet genieten.
Als ik je verhaal zo lees is er ook gewoon geen bal aan. Accepteer dat (oké probeer..)

 

[Mateke]

Herkenbaar. Nu bijna 33 weken zwanger van nummer 2 en ik vind er helemaal niks aan. Zowel bij nummer 1 als bij nummer 2 al vanaf week 9 last van bekkeninstabiliteit, bij nummer 2 misselijk tot week 16 en medicatie nodig, bij nummer 1 enorme pijn aan mijn ribben al van voor week 20 waardoor ik nog geen uur op een stoel kon rechtzitten. Die pijn heb ik deze keer gelukkig niet waardoor ik toch nog iets kan ondernemen. In de plaats wel regelmatig last van te lage bloeddruk, meer vermoeidheid dan bij de eerste, regelmatig slapeloosheid, nachtmerries, duizend keer op een nacht naar het toilet gaan. Dus ja. Ik vind er ook echt geen bal aan. Ik moet nu nog 5 weken werken en dan heb ik nog een weekje rust voor de geplande keizersnede maar ik vraag me nu al af of ik die 5 weken nog wel volhoud. Maar goed, ik bekijk het dag per dag, week per week. En als ik een mindere dag heb, is dat ook zo en dan lig ik maar een dag op de bank, zelfs al is mijn huis een stort en moeten er nog honderden klusjes gebeuren naar mijn idee. En ik probeer me dan maar op te halen aan het feit dat je op het einde van de rit een baby in je armen hebt en die kan knuffelen. Enige reden waarom ik dit vrijwillig zou ondergaan als je het mij vraagt.

 

[ZazouTwee]

Hier pas 11 weken maar zo ziek en zo veel overgeven … dus je hebt nog een medestander. Zwanger zijn is echt niks aan! Maar een lief kindje krijgen wel dus we moeten er doorheen . Sterkte met de laatste weken. Ik wou dat ik al zo ver was!

 

[Bonita]

He meiden, mijn naam is Bonita en ik heb ruim 3,5 jaar gekampt met ernstige bekkeninstabilieit tijdens en na de zwangerschap. Ik ben net begonnen met een intern revalidatietraject welke ik vlog. Ik hoop dat ik hiermee mama's kan inspireren/helpen goed voor zichzelf te zorgen.
Wie weet heb je er wat aan, liefs! https://www.youtube.com/@casabonita.interior/videos