Herkenbaar. Het is ook erg lastig en zwaar soms.
Het heeft mij in het begin geholpen om te lezen dat t heel normaal is als het een jaar duurt! En dan nog was t lastig, maar die statistieken hielpen mij! Maar toen ik wist dat er een reden is waarom het bij mij maar niet lukte, was er heel erg veel verdriet.
Toen werd er een behandelplan bedacht en daar kon ik mij vervolgens aan vast houden. Nu is er een klein oponthoud in het plan en toen ik ook nog eens hoorde dat mijn zusje eerder dan verwacht zwanger is (die had ook dat jaar in haar hoofd), ben ik licht depressief geworden.
Ik probeer lief voor mijzelf te zijn. Dus als ik even geen verhalen over zwangerschap wil horen, dan loop ik even weg. En als ik moet huilen, dan laat ik die tranen stromen. Ik neem een lekker bad. Ik mediteer. En ik hou dat doel voor ogen. Afgelopen week had ik een levensechte droom over dat ik beviel van een meisje. Voor het eerst in lange tijd. Ik werd wakker met een enorme glimlach en weer vertrouwen dat het mij gaat lukken!
Het gaat jou ook lukken! Hou vol! Vergeet niet dat achter elke dikke buik ook een heel verhaal en traject kan zitten. Neem iemand in je omgeving in vertrouwen. Ik vertelde iemand plompverloren over mijn traject, zij bleek het ook te hebben ondergaan! Dus ik heb een klankbord, heerlijk is dat!