Hoi Corina,
Eigenlijk hoor ik niet meer 'thuis' hier op het forum want ik ben inmiddels wel mama geworden van een gezonde zoon. Maar ook voor de zwangerschap van mijn zoontje heb ik een miskraam gehad.
Dat was vorig jaar oktober. Toen ik de test deed en deze zei dat ik zwanger was, kon ik het niet geloven. In de weken erna voelde ik me ook niet zwanger. Afgezien van vaak moeten plassen had ik nergens last van. Nu wist ik natuurlijk nog niet hoe zwanger zijn moest voelen maar iets binnenin mij zei dat het niet klopte. En dat bleek waar, ik had een missed abortion.
Na de curretage werd ik maar niet ongesteld. Ik dacht van: ach, dat kan nog wel even duren. Maar na 6 weken belde ik toch maar naar het ziekenhuis. Daar vroegen ze me of ik al een test had gedaan om te kijken of ik niet weer zwanger was. Ik verklaarde ze nog net niet voor gek maar dat was echt niet in me opgekomen. Na een paar dagen toen ik weer vaak moest plassen toch maar getest. Wat bleek: ik was weer zwanger! En ik zal je zeggen ik was niet blij maar doodsbang! Wat nou als dit weer mis ging.......
Ik was zooooooo onzeker dat we maar meteen bij het plaatstelijke echobureau een echo lieten maken. Ik was pas 4 weken op weg dus er was niet veel te zien. Maar goed, we waren toch een klein beetje blij. Maar ja, de dag erna kreeg ik een bloeding en de week erna weer eentje. De verloskundige zei dat ze niets kon doen, we moesten wachten tot de termijnecho. Ik kan je zeggen, dan is anderhalve week ontzettend lang! Bij de termijnecho was ik heel gelaten. Ik ging er vanuit dat het toch mis was. Maar niets was minder waar: we zagen een wormpje met een kloppend hartje. De echoscopiste zag ook een zwarte vlek maar haar collega zei dat dat de uiteindes van de eileiders waren.... Nou ja, dat zal wel, wisten wij veel.
De volgende dag zat ik op het werk en voelde ik dat ik bloed verloor. Ik rende naar de wc en daar liep het met straaltjes eruit. Mijn wereld stortte weer in. Ik belde mijn man en zei dat ik ons kind door de wc had gespoeld. We zijn via de huisarts naar het ziekenhuis gesjeesd. Daar kregen we een echo. Het was niet te geloven maar ons wormpje zat er nog. De zwarte vlek was weg...... De weken erna heb ik nog meerdere bloedingen gehad.
Al met al was mijn zwangerschap niet die roze wolk die zo wordt gepretendeerd. Ik vond het moeilijk om ervan te genieten. Want net wat je zegt, je bent al zo onzeker. Door die bloedingen geloofde ik er al helemaal niet meer in. En weet je, bij mij was het ook nooit goed: voelde ik mijn buik dan was er vast iets aan de hand maar voelde ik niets dan was het ook niet goed. Toen ik de 12 weken had overbrugd maakte ik me weer druk omdat mijn buik maar niet groeide. Daarna was het weer dat ik de kleine nog niet voelde schoppen (had een voorliggende placenta), toen dat wel zo was schopte hij weer niet vaak genoeg. Zo had ik altijd wel wat.
In mijn 16e week heeft de gynaecoloog mij streng toegesproken dat ik nu ook echt moest gaan genieten. Ik moest mijn zorgen accepteren maar aan de andere kant moest ik die ook eens opzij kunnen zetten om me bewust te worden van het wondertje in mijn buik. Na de 20 weken echo, toen bleek dat alles goed was, ben ik dat stukje bij beetje gaan doen. En toen kwam ik er inderdaad achter dat het wel heel speciaal was wat daarbinnen gebeurde. En als ik nu naar mijn binkie kijk, sta ik er nog versteld van dat ik dat met mijn man samen heb kunnen creeëren. Ik ben nooit die stralende zwangere vrouw geweest die je in reclames of in tijdschriften ziet maar dat wist ik van mezelf. Ik heb dat ook nooit gespeeld want dat hou je toch niet vol.
Weet van jezelf dat je de zorgen zult houden, die gaan echt niet weg. Accepteer dat ook en maak het kenbaar. Mensen kunnen het maar al te makkelijk wegwuiven en zeggen dat je dat echt niet moet doen maar zo werkt het niet. Maar probeer naast die zorgen ook bewust met je zwangerschap om te gaan want het gaat zo snel.
Mijn hummeltje is alweer 15 weken oud en ik kan me nog zo goed herinneren dat ik met die test in mijn handen stond: ZWANGER. En nu is Sven er al.........
Heel veel succes de komende tijd en hopelijk mag jij over een tijdje je wondertje in je armen sluiten.
Groetjes,
Maike
Mama van Sven, 28-7-2007
