Hallo allemaal!
ik heb een dochtertje Indy van 17 maanden. Ik ben ontzettend blij met haar maar ik maak me ook zorgen. Vanaf de geboorte is ze een heel pittig kindje. De 1e maanden heeft ze heel veel (en keihard) gehuild en weinig geslapen, en wij dus ook. Na inbakeren, een osteopaat en andere voeding ging het beter, ze werd rustiger en het slapen werd beter en daar mag ik niet over klagen. Indy is alleen heel snel boos, eigenlijk meer wisselvallig, het ene moment is ze ontzettend lief en grappig en lacht ze volop en doet ze gek, maar binnen een seconde kan het de andere kant opschieten. Soms is ze zo over haar toeren (zonder dat ik weet waardoor) dat ik niet weet wat ik moet doen. Ik ben lief voor haar maar ook streng, als ze huilt en dreint zet ik haar weg en negeer ik haar totdat ze lief gaat spelen. Als ik alleen met haar ben gaat dat best redelijk. Ze hecht heel erg aan mij. Als ik in de kamer ben wil ze alleen bij mij zijn, zelfs als haar vader thuis komt (en hij is echt lief voor haar) en die wil haar pakken dan wil ze dat niet. Daar geven we dus niet aan toe en na een paar minuutjes is ze ook lief tegen haar papa. Vaak ga ik maar even uit de kamer zodat hij of iemand anders ook met haar kan spelen zonder dat ze naar mij toekomt.
Afgelopen zondag vierden we onze verjaardagen en dat vind ik loodzwaar, want ze wil alleen bij mij zijn en anders zet ze de boel op stelten. Ze is nog te klein om op de gang te zetten en met bezoek erbij wil ik geen drama maken, maar ik ben kapot aan het eind van de dag en voel me dan verdrietig omdat andere kindjes wel lekker zelf spelen, ook al is er bezoek. Ik krijg dan echt het idee dat mensen denken dat het aan onze opvoeding ligt maar ik denk echt dat dat niet zo is. Wij zijn alletwee lief, maar ook redleijk consequent en allebei zijn we heel rustig. Ik snap niet waar haar drift vandaan komt. Ze zeggen dat zoiets ook in de zwangerschap kan ontstaan door stress. Nou heb ik wel wat stress gehad ivm een verhuizing en ruzietjes tussen de ouders tijdens de verhuizing, maar zou dat daar door komen?
Weet iemand hoe ik haar minder afhankelijk van mij kan maken zodat ze ook lekker zelf speelt of met anderen als ik erbij ben. Op het kdv speelt ze wel goed, maar dan ziet ze mij niet.
Ik houd echt heel veel van haar, maar he tis niet altijd makkelijk. Vooral als je anderen ziet kijken en denken.
Bedankt alvast voor jullie hulp!
groetjes
Petra
ik heb een dochtertje Indy van 17 maanden. Ik ben ontzettend blij met haar maar ik maak me ook zorgen. Vanaf de geboorte is ze een heel pittig kindje. De 1e maanden heeft ze heel veel (en keihard) gehuild en weinig geslapen, en wij dus ook. Na inbakeren, een osteopaat en andere voeding ging het beter, ze werd rustiger en het slapen werd beter en daar mag ik niet over klagen. Indy is alleen heel snel boos, eigenlijk meer wisselvallig, het ene moment is ze ontzettend lief en grappig en lacht ze volop en doet ze gek, maar binnen een seconde kan het de andere kant opschieten. Soms is ze zo over haar toeren (zonder dat ik weet waardoor) dat ik niet weet wat ik moet doen. Ik ben lief voor haar maar ook streng, als ze huilt en dreint zet ik haar weg en negeer ik haar totdat ze lief gaat spelen. Als ik alleen met haar ben gaat dat best redelijk. Ze hecht heel erg aan mij. Als ik in de kamer ben wil ze alleen bij mij zijn, zelfs als haar vader thuis komt (en hij is echt lief voor haar) en die wil haar pakken dan wil ze dat niet. Daar geven we dus niet aan toe en na een paar minuutjes is ze ook lief tegen haar papa. Vaak ga ik maar even uit de kamer zodat hij of iemand anders ook met haar kan spelen zonder dat ze naar mij toekomt.
Afgelopen zondag vierden we onze verjaardagen en dat vind ik loodzwaar, want ze wil alleen bij mij zijn en anders zet ze de boel op stelten. Ze is nog te klein om op de gang te zetten en met bezoek erbij wil ik geen drama maken, maar ik ben kapot aan het eind van de dag en voel me dan verdrietig omdat andere kindjes wel lekker zelf spelen, ook al is er bezoek. Ik krijg dan echt het idee dat mensen denken dat het aan onze opvoeding ligt maar ik denk echt dat dat niet zo is. Wij zijn alletwee lief, maar ook redleijk consequent en allebei zijn we heel rustig. Ik snap niet waar haar drift vandaan komt. Ze zeggen dat zoiets ook in de zwangerschap kan ontstaan door stress. Nou heb ik wel wat stress gehad ivm een verhuizing en ruzietjes tussen de ouders tijdens de verhuizing, maar zou dat daar door komen?
Weet iemand hoe ik haar minder afhankelijk van mij kan maken zodat ze ook lekker zelf speelt of met anderen als ik erbij ben. Op het kdv speelt ze wel goed, maar dan ziet ze mij niet.
Ik houd echt heel veel van haar, maar he tis niet altijd makkelijk. Vooral als je anderen ziet kijken en denken.
Bedankt alvast voor jullie hulp!
groetjes
Petra