Zo vreselijk emotioneel

A

ANONYMOUS_USERNAME

Herkent iemand dit? Ik heb het gevoel dat de hormonen nog steeds door mijn lijf gieren. Mijn zoontje is 4 juli geboren. Het is de tweede dus het is lekker druk bij ons thuis. Slapen schiet er wel eens bij in omdat meneer nog altijd niet doorslaapt. Ik korte tijd is er veel veranderd bij ons. Kindje erbij, nieuwe baan en nu ook nog eens een nieuw huis gekocht. Op een of andere manier lukt het me niet om er blij mee te zijn. Ik loop voortdurend te huilen en emotioneel te zijn. M'n vriend hoeft maar naar me te kijken of ik barst alweer in snikken uit. Als m'n dochter of zoon wat schattigs doet druipen de tranen over m'n wangen. Da's normaal gesproken helemaal niets voor mij. Sinds het kopen van het huis is het wel extra erg. Ik wijt het aan de hormonen. Heb tot 1 januari bortvoeding gegeven enben nog altijd niet ongesteld geworden. Nog steeds aan het ontzwangeren dus.

Er zijn toch wel meer moeder die hier last van hebben? Dat helpt me weer door m'n volgende huilbui heen....

Mama Co
 
Ik ben ook nog steeds sneller emotioneel dan normaal. Kan om de stomste dingen huilen.
Vooral ook als ik naar de kids kijk. Marin hoeft maar een stralende lach tevoorschijn te toveren of ik krijg al tranen in m'n ogen.

Ik huil zelfs bij tv programma's, waar ik normaal nooit last van heb. Bijv. bij Extreme Home Makeover, als ik dan zie hoe blij die mensen met hun nieuwe huis zijn!
 
Ik be ook nog een enorme jankerd hoor, zullen nog een deel hormonen zijn maar ik ben zowiezo een stuk emotioneler geworden sinds ik kinderen heb, Ik hoop wel dat het nog iets minder wordt.

Sandra mv nick en tess
 
Vanmiddag las ik dit bericht en toen dacht ik: Nou daar heb ik helemaal geen last van.
Zit ik net tv te kijken ("Een Goed Begin" over een stel dat nog 1 IVF poging mocht doen en toen zwanger werd van een tweeling). Nou ga maar aandelen Kleenex aanschaffen, de verkoop gaat stijgen!
Heb er eigenlijk nooit zo'n last van dus, maar een beetje emo blijf ik wel (maar dat was ik ook eigenlijk ook wel voor de zwangerschap)
Liefs Phira
 
*snotter* ik word al emo als ik dit lees.....   nou nee dat valt wel mee, maar d'r hoeft niet zoveel voor te gebeuren hoor, als mijn meisje ineens weer iets nieuws doet of gewoon haar schattige zelf is.... *snik*

maar goed, dit hoort erbij, dus gooi het er maar uit, ... maak van je hart geen moordkuil en van je blaas geen drukvat (?!) en tranen moet je niet binnenhouden.

mama van Rêve
 
Fijn om te horen dat ik niet de enige ben die om de haverklap in snikken uitbarst. Ik had verwacht dat het nu 8 maanden naar de bevalling wel eens over zou zijn maar niets is minder waar. Ik denk ook dat alle veranderingen (kind, baan, huis) me een beetje teveel werden. Alles wat vetrouwd is valt ineens weg. Bovendien gaan we vanuit de binnenstad verhuizen naar een huis in een dorp. Dat betekent niet alleen een ander huis maar ook het begin van een heel ander soort leven. Ik heb geen idee of het dorpse leven me gaat bevallen. Voor de kinderen is het wel ideaal. En ik blijf in de stad werken dus helemaal op de prairie ga ik nou ook weer niet zitten.

Zolang ik er ook nog om kan lachen snik ik lekker door. Dat overkomt me namelijk ook wel eens dat ik in tranen uitbarst, totaal niet begrijp waarom en daar dan tegelijk vreselijk om moet lachen. Rare dingen die hormonen....

Groeten, Mama Co
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan