Zoekend naar toekomstbeeld

G

Gebruiker10203215

<p>Hallo allemaal,</p><p>26 weken geleden raakte ik zwanger door een foutje. Eigen schuld, hoeven we verder geen woorden aan vuil te maken.</p><p>Mijn vriend en ik hebben er goed over nagedacht en besloten de baby te houden. Dit moest alleen allemaal vrij snel. Ik ben iemand die veel nadenkt en alle mogelijke scenario's afloopt en oplossingen/reacties op bedenkt en aan de hand daarvan keuzes maakt, maar daar was nu geen tijd voor.</p><p>Ik heb mezelf nooit als moeder gezien. Ik zie het nog steeds niet. Ik voel de baby in mijn buik, maar ik heb er geen idee bij. Ik kan me totaal niet voorstellen hoe een leven met een baby eruit zou kunnen zien, heb ook geen vrienden of familie met babies in mijn directe omgeving. Ik heb dus een beetje het idee dat ik in een gat terecht kom. Genieten van de zwangerschap doe ik ook niet. Ik word er niet ongelukkig van, maar ook zeker niet gelukkig. Dat alle andere mensen er enthousiaster en blijer over zijn dan ik, maakt het niet echt makkelijker.</p><p>Ik probeer er zo open mogelijk over te zijn met iedereen, vooral over het feit dat ik zwanger zijn niet leuk vind, maar hoewel de meeste mensen daar geen onbegrip voor tonen, snappen ze het toch niet helemaal.</p><p>Ik heb al afspraken bij een psycholoog (ter geruststelling: ik ben niet depressief ;) ) waar ik heel blij mee ben, maar ik vroeg me af of er meer vrouwen zijn die deze problemen hebben gehad? Hoe zijn jullie er mee om gegaan?</p>
 
Lieve gebruiker,
Ik heb niet hetzelfde verhaal maar ik herken sommige dingen wel. Ik werd -hoewel gewenst- "onverwacht" in 1 keer zwanger. Ik had er helemaal niet op gerekend en ook nog niet veel gedachten aan vuil gemaakt. 
Ik vind het ook helemaal niet vreemd dat je niet blij bent met de zwangerschap. Je had waarschijnlijk andere plannen en dromen en je moet nu van het een op het andere moment zoals je zelf ook aangeeft verwachtingen over jouw toekomst aanpassen. Ik wil je een compliment geven voor dat je dit zo grondig aanpakt. Met een bericht hier, open zijn met vrienden en een psycholoog. Goed bezig! Je steekt in ieder geval niet je kop in het zand. 
Wat mij geholpen heeft is zwangerschapsyoga. Het was even zoeken naar een goede docent maar uiteindelijk heb ik iemand gevonden die aandacht besteed aan contact met het groeiende kindje in je buik. Ook bijvoorbeeld hypnobirthing of guided meditations voor zwangeren op YouTube en spotify hebben mij geholpen om in contact te komen met het kindje. Wie weet past het ook bij jou.
Daarnaast zijn er zat vrouwen die gewenst zwanger zijn en die er ook niet blij van worden. En dat hoeft ook niet. Al zal het zeker veel onbegrip opleveren. Ook als straks je kindje geboren is hoef je niet gelijk over te stromen van geluk! Neem de tijd om je kind te leren kennen. 
Zwangerschapsyoga oid is ook een goede manier om met andere zwangeren in contact te komen zodat je je sociale netwerk misschien wat kunt uitbreiden met mensen die hetzelfde mee maken. 
Ik had overigens wel een voorstelling over hoe ik zou zijn als moeder en hoe het leven eruit zou zien op basis van verhalen van anderen en daar klopte helemaal niets van. Probeer er open in te gaan en je gaat gewoon een heel nieuwe kant van jezelf leren kennen (cliché, maar het is waar) als het kind er eenmaal is. En tot die tijd, iedereen gaat zeggen dat je moet genieten maar dat hoeft niet, gewoon de dagen door komen en voor jezelf zorgen zoals je al doet is helemaal goed.
 
Hoi Minnie,
Dit doet me heel erg goed :) dankje voor je lieve reactie. De opties die je geeft, had ik nog niet eens over nagedacht als hulpmiddelen, dus ik kan zeker gaan kijken of zoiets bij me past.
Ik weet dat ik niet de enige ben met dit soort gevoelens, maar hoe open ik er ook over ben, is het toch best moeilijk om anderen te vinden die ongeveer in hetzelfde schuitje zitten. Daarom ben ik heel blij met je reactie ?
 
Hii! 
Ik had hier ook onwijs veel last van. Per ongeluk zwanger geraakt, nooit klapperende eierstokken gehad tot nu toe en ook niemand in mijn dichte omgeving met kinderen. Besloten om het te houden omdat mijn vriend wel graag ooit kinderen wou hebben en aangezien we een prima stabiel leven hebben vond ik het wel ok. (Klinkt misschien wat simpel, maar het leek me ook wel leuk hoor) 
De hele zwangerschap nagedacht over hoe het zou zijn en wat er zou gebeuren en mezelf gek gemaakt met allemaal gedachtes. Ik vond het helemaal niet leuk, zat niet op een wolk, ik wou gewoon dat het voorbij was. (Ik was hier heel open over en ik merkte dat door die openheid collega's en tante's vertelde dat ze dat ook hadden terwijl de zwangerschap gewoon wel gepland was)
De dag dat hij geboren werd eind september ging alles ineens zo vanzelf. De liefde was er direct, ik wist precies wat ik moest doen, en het was de eerste weken soms ook vreselijk moeilijk met weinig slaap en veel gehuil (niet alleen door de baby) maar nu 3 maanden verder gaat alles zo onwijs vanzelf dat ik echt niet snap waar ik me zo druk over maakte (lekker makkelijk praten achteraf) 
Doordat het zoveel makkelijker en fijner gaat nu dan ik ooit had kunnen denken, willen we nu zsm al voor nummer 2 gaan zelfs haha.
Het is goed om met iemand te praten, ik ging elke 2 weken naar een psycholoog om lekker te klagen over alles en te horen van haar dat het allemaal heel normaal is (vond ik erg fijn, dat ik niet gek was en dat meer mensen er last van hebben)
Doe alles lekker in je eigen tempo, lees wat boeken/blogs/forums over baby's, heb vertrouwen in jezelf en meer kan je niet echt doen. Elke baby is anders, maar jou baby past precies bij jullie en alles komt sowieso goed!
 
 
Hoi gebruiker,
Het is helemaal niet gek dat je je zo voelt. Hoewel bij ons gewenst was ik vorig jaar ook heel snel nadat we startten met 'proberen' zwanger. Ik voelde me overvallen, niet perse blij (ook niet perse niet blij). De hele zwangerschap heeft dit aan gehouden. Ja, ik voelde mijn zoontje schoppen, maar ik kon me nog niets voorstellen bij zijn persoontje. Als mensen aan mij vroegen "hoeveel houd je nu al van die kleine in je buik?" moest ikzelf heel hard nadenken, "houd ik überhaupt wel van hem?". Ik moest er niet aan denken dat er iets met hem / mij gebeurde, maar had precies zoals jij zegt nog geen voorstelling van wat hij precies was. Het 'echte' gevoel voor mijn kindje had ik eigenlijk nog niet. 
Ik kan je zeggen dat dit helemaal veranderd is. Toen hij geboren werd moest ik eerst heel erg wennen. De eerste week, twee weken dacht ik wel "is dit het nou? Wat hebben we gedaan?", maar mocht jij dit ook ervaren (ik weet dat niet iedereen die eerste weken hetzelfde beleeft): wees niet te streng voor jezelf. Ik heb me ontzettend rot gevoeld over dat ik me zo voelde, voelde me schuldig tegenover mijn kind. Maar dat is achteraf zo zonde want je schuldig voelen verandert je gevoel niet, en bovendien is het helemaal niet raar je zo te voelen in het begin. En naast dat gevoel was er ook een niet uit te leggen verantwoordelijkheidsgevoel en liefde voor dat kleine ding. Nu is hij 5 maanden en ik kan je zeggen dat het echt geweldig is. Pittig, ja, je leven is compleet anders - en ik heb niet het gevoel dat sommige mensen wel eens benoemen dat het is alsof hij er altijd geweest is - maar hij is een super verrijking van mijn leven. 
Oh ja, ik vond zwanger zijn echt niet leuk. Het dikker worden, het van alles niet mogen, het feit dat iedereen wel iets te zeggen heeft over je. Dus ook dat is heel normaal, niet iedereen zit op een regenboog poepende glitters spugende roze wolk die maanden.
 
 
Ik was niet onverwacht zwanger, maar wel sneller dan gedacht. Nooit echt de concrete kinderwens gehad, wel ideale toekomst beeld van een gezinnetje.. 
Toen op mijn 33e opeens de ware liefde kwam opduiken, kwam ook de concrete kinderwens naar boven.  Zijn al snel gaan proberen ivm onze leeftijd en het was al snel raak. Ik moest erg wennen aan het idee en heb het hele zwanger zijn nooit zo bijzonder ervaren. Had ook geen flauw idee hoe ik als moeder zou zijn, ik had voorheen ook helemaal niks met baby's... nou ja ik maakte me dus ook een beetje zorgen over de periode ná de bevalling. 
En ik moet zeggen, vlak na de bevalling zat ik echt nog niet op een roze wolk zoals vele dat zeggen. Heeft wel een paar weken geduurd of misschien wel langer. De eerste periode was ook erg zwaar ivm het vele huilen door krampjes ed. Ik voelde me ook erg aan huis gekluisterd omdat ik het zo'n gedoe vond om de kleine mee te nemen..(vooral het verschonen en maken van een fles op een andere plek dan thuis)
Nu is mijn dochtertje inmiddels bijna 7 maanden en ik kan me geen leven zonder haar meer voorstellen.. ze is echt mijn grote liefde en ben elke dag weer zo blij als ik thuis kom van mijn werk en haar weer in mijn armen heb. Het is echt geweldig en ondanks ik me voorheen echt niet als moeder zag, voel ik me dat nu 100%.
Dus het komt vast goed.. succes ?
 
Wauw. Dit is echt meer dan ik had durven hopen. Heel erg bedankt voor het delen van jullie verhalen! Ik wist wel dat ik niet alleen was, maar nu voel ik het ook echt ♥️
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan