<p>Hoi Lieve allemaal, </p><p>Voor het eerst durf ik nu zelf ook op een forum iets achter te laten ipv alleen te lezen.. </p><p> </p><p>April 2019 was ik voor het eerst zwanger. </p><p>Bij de 12 weken echo kregen we te horen dat het kindje niet meer leefde. </p><p>Ik had NIETS gemerkt!weg geluk..</p><p>Na een curretage ( ik kon het op de natuurlijke manier laten gaan niet aan) begon mijn herstel.</p><p>Een heftige emotionele periode. </p><p>Hoe kon ik dit gemist hebben? Het vertrouwen in m'n lichaam was weg! En nog is het een struggle zo nu en dan.</p><p>Op mijn werk was ik collega 4 die zwanger was. De andere collegas kregen baby na baby, een van m'n beste vriendinnen beviel en ik probeerde steeds weer blij te zijn voor een ieder.</p><p>Ondertussen zijn we nu weer bijna 6 mnd bezig met zwanger worden. </p><p>Elke maand is het een reis van hoop emoties verlies van hoop en ongeduld. </p><p>Vandaag 5 dagen voor nod getest, negatief. Wel symptomen.. </p><p>Wie herkent zich in mijn verhaal en heeft tips om om te gaan met die reis weer elke maand van hoop en vertrouwen. </p><p>Ik verlies soms de moed en dan geloof ik er niet meer in dat het ooit gaat lukken. </p><p>Wil ook niet dat het mijn leven gaat controlen en daarnaast vrolijk door blijven gaan. </p><p>Lastig.. Help?!</p><p> </p><p>Liefs!</p><p>M</p>
Zoekt steun/ ervaringen
- Onderwerp starter MaaikeR
- Startdatum
Hey MaaikeR,
Heel herkenbaar jou verhaal! Hier ook bij de termijnecho ineens geen hartactie, terwijl we op 8w een mooie vitale echo hadden. Ik heb tabletjes gebruikt om het op te wekken en daarvoor heb ik nul reactie gehad van mijn lichaam dat er iets fout zat. Geen bloed. Geen heftige krampen. Ik bleef was misselijk, had maagzuur en was nog steeds ontzettend moe! Alles bij elkaar: de shock van de slechte echo, de pijn van de miskraam en het zien en begraven van ons mini-baby'tje vond ik heel heftig. Nu nog steeds ben ik er verdrietig om.
Wij zijn nu 3 maanden verder en het lijkt al een eeuwigheid. Elke maand weer zoveel hoop dat het weer 'raak' is en dan weer helemaal teleurgesteld en emotioneel als het wéér niet is gelukt!
Heb helaas geen tips. Ik probeer zelf gezond te eten en te sporten (ook als afleiding). Verder gaan we als het niet raak is, vaak weer even sushi eten en een wijntje drinken als soort van troost. En probeer me vast te houden aan dat het de vorige keer, weliswaar na 10mnd, wel was gelukt dus dat het wel mogelijk is om samen zwanger te worden.
Hoe lang duurde het de eerste keer bij jullie voordat jullie zwanger waren?
Hele dikke virtuele knuffel!
Heel herkenbaar jou verhaal! Hier ook bij de termijnecho ineens geen hartactie, terwijl we op 8w een mooie vitale echo hadden. Ik heb tabletjes gebruikt om het op te wekken en daarvoor heb ik nul reactie gehad van mijn lichaam dat er iets fout zat. Geen bloed. Geen heftige krampen. Ik bleef was misselijk, had maagzuur en was nog steeds ontzettend moe! Alles bij elkaar: de shock van de slechte echo, de pijn van de miskraam en het zien en begraven van ons mini-baby'tje vond ik heel heftig. Nu nog steeds ben ik er verdrietig om.
Wij zijn nu 3 maanden verder en het lijkt al een eeuwigheid. Elke maand weer zoveel hoop dat het weer 'raak' is en dan weer helemaal teleurgesteld en emotioneel als het wéér niet is gelukt!
Heb helaas geen tips. Ik probeer zelf gezond te eten en te sporten (ook als afleiding). Verder gaan we als het niet raak is, vaak weer even sushi eten en een wijntje drinken als soort van troost. En probeer me vast te houden aan dat het de vorige keer, weliswaar na 10mnd, wel was gelukt dus dat het wel mogelijk is om samen zwanger te worden.
Hoe lang duurde het de eerste keer bij jullie voordat jullie zwanger waren?
Hele dikke virtuele knuffel!
Wat een nare periode heb jij gehad zeg!
Ik heb miskraam gehad, drie jaar geleden. Ik was acht weken zwanger. Niet te vergelijken met jouw verdriet, maar ik begrijp je verdriet elke maand wel. Wij zijn nu bij ronde 12... als ik ongesteld wordt zakt de grond even onder mijn voeten weg. Maar ik probeer mij na twee dagen weer bij elkaar te rapen.
Sporten en yoga helpt mij. Ook probeer ik vertrouwen te blijven houden dat het kan.
Sterkte meid. Houd vertrouwen in jezelf en probeer het geluk te zien in de kleine dingen.
Ik heb miskraam gehad, drie jaar geleden. Ik was acht weken zwanger. Niet te vergelijken met jouw verdriet, maar ik begrijp je verdriet elke maand wel. Wij zijn nu bij ronde 12... als ik ongesteld wordt zakt de grond even onder mijn voeten weg. Maar ik probeer mij na twee dagen weer bij elkaar te rapen.
Sporten en yoga helpt mij. Ook probeer ik vertrouwen te blijven houden dat het kan.
Sterkte meid. Houd vertrouwen in jezelf en probeer het geluk te zien in de kleine dingen.
Ik heb weinig tips maar ik vind het wel herkenbaar.
Ik heb ook een miskraam gehad op 12 weken en er niets van gemerkt. Ik voelde me nog heerlijk zwanger (en had ook geen zorgen, want het was mijn tweede, been there, done that!) en zei zelfs tegen de gyno "volgens mij heb ik zelfs al een schopje gevoeld!". Helaas, minitje was blijven steken op 9,5 week dus niets schopje...
Ik voelde me zo dom. Hoe kon ik er niks van merken en zelfs verdorie denken dat ik een SCHOPJE had gevoeld? Het zat gewoon dood in mijn buik rond te zweven en ik had niks door....
Ik snap je heel goed dat dat een knauw is voor je zelfvertrouwen.
Ik ben nu ook opnieuw aan het proberen met ML, maar nog maar net. En ik weet het zelf ook niet. Ik twijfel ook aan alles. Aan mijn herkenning van symptomen (terwijl ik dat echt zo makkelijk door had toen met de ZS van mijn miskraam, ik voelde het gelijk "jup! zwanger hoor!" nog ver voor ik kon testen), aan hoe de zwangerschap zelf zal gaan voelen, ... Het zorgeloze zal er vrees ik wel een beetje af zijn. Ook de vraag van ga ik mezelf proberen tegen te houden in het meteen hechten eraan? (als dat al kan) Of ga ik het omarmen want of het nou afbreekt of niet, het is er sowieso wel...
Echt, i feel you. Maar heb geen antwoorden.
Ik heb ook een miskraam gehad op 12 weken en er niets van gemerkt. Ik voelde me nog heerlijk zwanger (en had ook geen zorgen, want het was mijn tweede, been there, done that!) en zei zelfs tegen de gyno "volgens mij heb ik zelfs al een schopje gevoeld!". Helaas, minitje was blijven steken op 9,5 week dus niets schopje...
Ik voelde me zo dom. Hoe kon ik er niks van merken en zelfs verdorie denken dat ik een SCHOPJE had gevoeld? Het zat gewoon dood in mijn buik rond te zweven en ik had niks door....
Ik snap je heel goed dat dat een knauw is voor je zelfvertrouwen.
Ik ben nu ook opnieuw aan het proberen met ML, maar nog maar net. En ik weet het zelf ook niet. Ik twijfel ook aan alles. Aan mijn herkenning van symptomen (terwijl ik dat echt zo makkelijk door had toen met de ZS van mijn miskraam, ik voelde het gelijk "jup! zwanger hoor!" nog ver voor ik kon testen), aan hoe de zwangerschap zelf zal gaan voelen, ... Het zorgeloze zal er vrees ik wel een beetje af zijn. Ook de vraag van ga ik mezelf proberen tegen te houden in het meteen hechten eraan? (als dat al kan) Of ga ik het omarmen want of het nou afbreekt of niet, het is er sowieso wel...
Echt, i feel you. Maar heb geen antwoorden.