Ik ben zo stom geweest. Oh, zo stom geweest. Mijn zoontje stond in de deuropening naar onze achtertuin en in één beweging heb ik hem aan z'n armpjes naar achteren geschoven. Ik dacht nog: "Stom, nooit doen op deze manier." Vanaf dat moment hield ik hem meteen in de gaten en hij huilde en huilde. Soms hield het op waardoor ik niet zeker wist of er wel iets zou zijn. Z'n ene arm was nog redelijk actief, maar die ander NIET. En steeds maar weer huilen en huilen. Toen ben ik naar een buurvrouw verderop gelopen die is lerares verpleegkunde. Altijd handig. En zij voelde al eventjes en zij dacht dat het niet uit de kom was, maar dat ik toch even naar de huisarts moest gaan om de dokter ernaar te laten kijken. Ik vond voorheen de dokter altijd zo onbereikbaar zeg maar, dus vandaar dat ik dat in eerste instantie niet deed.
Gelukkig kon er een arts naar kijken en zei dat zoiets een zondagsarm heet. Even dat armpje in bepaalde richtingen draaien en mijn lieverdje huilen, brullen en nog harder huilen. Het hield gewoon niet op. Gelukkig was hij niet hysterisch met z'n armen en benen aan het slaan en zo. Dat was misschien nog wel het zieligste. Hij zat daar maar zielsalleen (voor mijn gevoel dan, want je kan niets voor hem doen op dat moment) op die tafel te huilen. VERSCHRIKKELIJK.
Enfin, toen ik thuis kwam een paracetamol/zetpil gegeven en we hebben hem om 18.30 al in bed gelegd en gelukkig slaapt hij sindsdien ook. De arts zei al dat er alsnog een miniscule kans bestaat dat zijn arm alsnog uit de kom is en dat we dan vanavond de doktersdienst moesten bellen, omdat hij anders echt niet ging slapen. Ik mag toch hopen dat ons dat niet vannacht staat te wachten.
Maar eerlijk is eerlijk. Dit had voorkomen kunnen worden en ik heb tegen beter weten in gehandeld op dat moment. STOM, STOM, STOM. Voel me echt zo'n ongelovelijke oen. Maar ja, daar kan ik wel aan blijven denken, maar dan ben ik straks nog deprie. Dit gebeurt in ieder geval nooit meer. Weer een wijze les.
Ik ben zeer benieuwd hoe hij deze nacht doorkomt en hoe hij morgenochtend is, want hij kan zelf NIETS doen. Je kan alleen maar met hem zeulen. Want bij de minste beweging gaat hij huilen.
Nou, moest het even kwijt hoor. Wat een dag!
Zijn er meer mensen die hier ervaring mee hebben (gehad)? Is het nu zo dat hij het door deze ervaring sneller opnieuw kan krijgen? Dat hoop ik toch niet. IK let er nu goed op, maar doet een ander dat ook?!?!?!?!
Wendela