Hallo,
Misschien zijn er mensen die in een soortgelijke situatie hebben gezeten die nog waardevolle tips of adviezen hebben.. want op sommige momenten zakt de moed me werkelijk in de schoenen.
Ik heb een prachtig zoontje van twee jaar, die absoluut de wereld voor mij betekent. Met mijn ex partner, de vader van mijn zoon, heb ik co-ouderschap met een zorgverdeling van “week om week” afgesproken. Er is echter nog geen rechtsgeldige omgangsregeling op papier.
Het is nu bijna een jaar geleden dat ik vertrokken ben uit onze woning, zo'n twee maanden daarvoor zetten we "officieel" een punt achter onze relatie en gevoelsmatig namen we maanden daarroor al afscheid van zowel het liefdevolle als het romantische aspect van onze relatie. Er waren al heel lang geen enkele oprechte gevoelens meer voor elkaar.
Ik zou een boek kunnen schrijven over de psychische mishandeling waar ik zonder het te beseffen slachtoffer van ben geworden. Dus ik probeer er een korte versie van te maken.
Vanaf dat zoonlief een maand of vier was waren er regelmatig incidenten waarbij mijn ex de dag na een ruzie weg bleef of weg ging met onze zoon. Hij liet expres niets weten zodat ik op ze stond te wachten en me zorgen ging maken. Pas als ik vroeg waar ze bleven kreeg ik te horen dat ze niet kwamen. Hij bleef dan uren weg zodat ik mijn zoon de hele dag niet zag. Dit gebeurde vaak na aanleiding van een poging van mijn kant om de relatie te beëindigen. Onze zoon de hele dag weghouden was een waarschuwing en straf en een manier om mij onder controle te houden.
Dit in combinatie met dagelijks een hoop beschuldigingen en verwijten over wat voor waardeloze moeder ik was, ik duidelijk geestelijk ziek ben want iedereen ziet en zegt het, niet in staat ben om voor mijn kind te zorgen en hem constant te kort doe, ik zou zoon nooit krijgen als ik ging, onmogelijk ben om mee te leven en ex mij maar kansen blijft geven maar ik verander maar niet etc.
Dan was er nog het dossier dat hij opbouwde over mij met nepbewijzen die dit zouden moeten bevestigen.
Zelfs nadat ik de kracht vond om te vertrekken bleef ik op eieren lopen en deed ik er alles aan om hem tevreden te houden. Uit angst m'n kind te verliezen. Het was absurd, ik wist heus wel dat ik een goede moeder ben, maar toch was ik er altijd mee bezig. Zoon kon nauwelijks buiten spelen zonder ik over hem heen hing, doodsbenauwd dat hij zou vallen en een blauwe plek op liep en dit tegen me zou worden gebruikt.
Toen werd het plotseling rustig en was er respectvolle communicatie. Ik trapte er in en begon te ontspannen. Ik krabbelde op, genoot van m'n tijd met zoon, zorgde weer goed voor mezelf en werd zelfs verliefd.
Ik kreeg een stabiele, gezonde en vooral liefdevolle relatie met m'n huidige partner. Ik raakte onverwacht zwanger en na heel veel wikken en wegen besloten we dit avontuur aan te gaan. Samen met zijn beide dochters, mijn zoon en onze dochter onderweg.
Toen ik ex vertelde dat we wilden samenwonen ging het binnen enkele minuten opeens over dat hij zoon bij zich hield omdat de omstandigheden bij mij onveilig zouden zijn. Vijf maanden geleden heeft hij zonder mijn medeweten of toestemming zichzelf in mijn woning gelaten. Hij zou een ravage hebben aangetroffen. Vier maanden later besloot hij in te moeten grijpen.
Ik heb de foto's gezien die hij heeft genomen, ze zijn in scène gezet. Maar dat is mijn woord tegen zijn woord..
Over een paar dagen is de zitting voor voorlopige voorziening. Ik heb mijn zoon al vijf weken niet gezien en ik maak mij zorgen over wat hier uit zal gaan komen..
Misschien zijn er mensen die in een soortgelijke situatie hebben gezeten die nog waardevolle tips of adviezen hebben.. want op sommige momenten zakt de moed me werkelijk in de schoenen.
Ik heb een prachtig zoontje van twee jaar, die absoluut de wereld voor mij betekent. Met mijn ex partner, de vader van mijn zoon, heb ik co-ouderschap met een zorgverdeling van “week om week” afgesproken. Er is echter nog geen rechtsgeldige omgangsregeling op papier.
Het is nu bijna een jaar geleden dat ik vertrokken ben uit onze woning, zo'n twee maanden daarvoor zetten we "officieel" een punt achter onze relatie en gevoelsmatig namen we maanden daarroor al afscheid van zowel het liefdevolle als het romantische aspect van onze relatie. Er waren al heel lang geen enkele oprechte gevoelens meer voor elkaar.
Ik zou een boek kunnen schrijven over de psychische mishandeling waar ik zonder het te beseffen slachtoffer van ben geworden. Dus ik probeer er een korte versie van te maken.
Vanaf dat zoonlief een maand of vier was waren er regelmatig incidenten waarbij mijn ex de dag na een ruzie weg bleef of weg ging met onze zoon. Hij liet expres niets weten zodat ik op ze stond te wachten en me zorgen ging maken. Pas als ik vroeg waar ze bleven kreeg ik te horen dat ze niet kwamen. Hij bleef dan uren weg zodat ik mijn zoon de hele dag niet zag. Dit gebeurde vaak na aanleiding van een poging van mijn kant om de relatie te beëindigen. Onze zoon de hele dag weghouden was een waarschuwing en straf en een manier om mij onder controle te houden.
Dit in combinatie met dagelijks een hoop beschuldigingen en verwijten over wat voor waardeloze moeder ik was, ik duidelijk geestelijk ziek ben want iedereen ziet en zegt het, niet in staat ben om voor mijn kind te zorgen en hem constant te kort doe, ik zou zoon nooit krijgen als ik ging, onmogelijk ben om mee te leven en ex mij maar kansen blijft geven maar ik verander maar niet etc.
Dan was er nog het dossier dat hij opbouwde over mij met nepbewijzen die dit zouden moeten bevestigen.
Zelfs nadat ik de kracht vond om te vertrekken bleef ik op eieren lopen en deed ik er alles aan om hem tevreden te houden. Uit angst m'n kind te verliezen. Het was absurd, ik wist heus wel dat ik een goede moeder ben, maar toch was ik er altijd mee bezig. Zoon kon nauwelijks buiten spelen zonder ik over hem heen hing, doodsbenauwd dat hij zou vallen en een blauwe plek op liep en dit tegen me zou worden gebruikt.
Toen werd het plotseling rustig en was er respectvolle communicatie. Ik trapte er in en begon te ontspannen. Ik krabbelde op, genoot van m'n tijd met zoon, zorgde weer goed voor mezelf en werd zelfs verliefd.
Ik kreeg een stabiele, gezonde en vooral liefdevolle relatie met m'n huidige partner. Ik raakte onverwacht zwanger en na heel veel wikken en wegen besloten we dit avontuur aan te gaan. Samen met zijn beide dochters, mijn zoon en onze dochter onderweg.
Toen ik ex vertelde dat we wilden samenwonen ging het binnen enkele minuten opeens over dat hij zoon bij zich hield omdat de omstandigheden bij mij onveilig zouden zijn. Vijf maanden geleden heeft hij zonder mijn medeweten of toestemming zichzelf in mijn woning gelaten. Hij zou een ravage hebben aangetroffen. Vier maanden later besloot hij in te moeten grijpen.
Ik heb de foto's gezien die hij heeft genomen, ze zijn in scène gezet. Maar dat is mijn woord tegen zijn woord..
Over een paar dagen is de zitting voor voorlopige voorziening. Ik heb mijn zoon al vijf weken niet gezien en ik maak mij zorgen over wat hier uit zal gaan komen..