Zoon 8 jaar met ADHD-verschijnselen + huidige onderwijssysteem

A

ANONYMOUS_USERNAME

Een lang verhaal, voor wie hier zin in heeft...
Mijn zoon is inmiddels 8 jaar. Vanaf zijn vijfde zijn wij al aan het tobben, omdat hij vanaf groep 1 'anders' zou zijn. De juffrouw merkte een aantal dingen op: "Hij rent zomaar over het schoolplein, zonder te kijken"... was het verontwaardigde antwoord. Daarna volgden vele gesprekken met de IB-er en de directeur. Wij kregen een bijsluiter van Ritalin  mee naar huis en  werden verwezen naar  een kinderarts die  vervolgens  direct met pillen klaarstond. Met deze school  zijn we gekapt omdat onze meningsverschillen te groot waren. M.a.w. mijn zoon van 5 was onrustiger dan de meeste andere kinderen en jij als moet je kind maar het wonderpilletje  voorschotelen om hem rustiger te maken, zodat de juf makkelijker door haar lesstof heenkomt en hier nauwelijks moeite voor hoeft te doen?
Gekkenwerk!
Enfin, op de tweede school beland in groep 3. Daar had de juffrouw in de eerste instantie twijfels over zijn capaciteiten. Maar hij heeft een normale intelligentie (bleek uit eerdere testen) dus hij zou het moeten kunnen. Ook deze juf stond voor een raadsel, omdat het vrij moeizaam ging met het automatiseren van letters. Ook met rekenen had hij erg veel moeite. Deze juffrouw heeft uiteindelijk met veel geduld toch weten te bereiken dat hij nu, op het AVI-3 niveau is beland en met rekenen is hij sprongen vooruit gegaan, hij vindt het zelfs leuk! Hij zit nu in groep 4. Op aanwijzen van de leerkracht die hij nu heeft, laten wij hem toch nog een keer goed onderzoeken door een kinderpsycholoog/kinderpsychiater. Ik kreeg vandaag te horen dat er drie mogelijkheden zijn, waaruit ik kan kiezen, nl.:
- (proef)medicatie;
- neuro- of biofeedback;
- speciaal onderwijs.
Medicatie is  over te discussieren, maar liever niet. Het sleutelen aan het lichaam is belachelijk in onze ogen. Omdat het huidige onderwijsssysteem voornamelijk op zelfredzaamheid is gericht, betekent nog niet dat je kinderen moet gaan vervormen, omdat de leerkracht minder geduld of aandacht kan opbrengen voor deze groep kinderen. Bovendien werd mij vandaag door de psycholoog verteld, dat de effecten van het slikken van Ritalin en Concerta op lange termijn nog niet bekend zijn (nou, dat is lekker)
-  Wij gaan een aantal keer kijken op een school voor Speciaal onderwijs. Om een indruk te krijgen hoe het eraan toe gaat. En of het wel iets is voor onze zoon.
- Neurofeedback of Biofeedback staat nog in de kinderschoenen, maar dat is voor ons nu het meest aantrekkelijke.

Wie heeft ervaring met bovengenoemde aspecten en kan mij daarover meer vertellen???
Ik ben erg benieuwd naar jullie reacties!
Nogmaals sorry voor deze lap tekst, maar ik moest het ook even kwijt!

Groetjes,
Veer
 
Hallo Vera,

Zelf ben ik groepsleerkracht. In het onderwijs is het stukje informatieverwerkingsproces bij kinderen onderbelicht. Het probleem is dat ons onderwijssysteem gericht is op auditieve lesinstructie (leerkracht praat, leerlingen luisteren). Je legt de nadruk op horen, hoe klinkt iets. Helaas zijn er heel veel kinderen die de leeringang horen niet gebruiken. Zij gebruiken de leeringang zien, ook wel beelddenken genoemd. Als een kind in beelden denkt dan moet het kind een beeld kunnen maken of hebben van de informatie die hij of zij krijgt. Lukt dat niet, omdat het kind het (auditief) niet begrijpt dan ontstaat er verwarring. Een uiting van verwarring is druk doen of juist heel stil worden. De leerkracht moet dus eerst kijken hoe leert een kind, hoe komt informatie binnen (horen, zien, voelen) en vervolgens hoe slaat een kind informatie op (ordenen), hoe onthoudt hij of zij het om het vervolgens weer te kunnen gebruiken. De kracht zit hem in de eenvoud. Een goede juf of meester weet waar het antwoord ligt, namelijk in het kind zelf.

Een warme groet, Bernarda Geurtzen
 
Hoi Knof,

Inderdaad. Ik heb ook een jongen van 8 jaar die (vlgs mij)  in beelden denkt.
Maar bij ons hier op school (wij wonen in zweden) leren ze rekenen via horen, maar ook via zien. Bij onze zoon gebruikt ze met rekenen een soort vierkantjes (1 blokje is 1, 1 vast blokje van een rijtje van 10 en 1 vast blokje van 10 bij 10= 100 dus) en nu was me thuis al opgevallen dat als ik een rekensommetje zeg, hij dit zo niet kan, maar op school ZIET hij het in 1 oogopslag!

Aan de schrijfster van het oorspronkelijke berichtje:
Misschien kun je toch eens kijken bij het speciale onderwijs of misschien bij een soort vrije school; dan kijken ze meer naar het kind en waar hij zich op dit moment voor interesseert. (Of naar zweden emigreren, dat kan natuurlijk ook)

Hoop dat je snel een goede oplossing vindt, want als je kind zich niet fijn voelt, voel jij je ook ellendig. En we willen allemaal toch het beste voor onze kinderen, toch?!
Groetjes Renata.
 
Bij mijn zoontje van 7 is onlangs ADHD vastgesteld, na vele onderzoeken (en oeverloze wachtlijsten....)

Al vanaf groep 1 kregen wij ook te horen dat hij zich anders gedroeg dan leeftijdsgenoten. Hij heeft een grote fantasie, maar hij leeft dan ook echt in zijn eigen wereldje en is daar moeilijk uit te trekken. Als hij bijvoorbeeld een film had gezien, dan werd hij een personage uit die film, maar dat stopte ook niet meer.

Wij hebben nu dus wel gekozen om medicatie te gaan gebruiken. Mijn zoontje heeft vooral concentratieproblemen op school. Dat hyperactieve valt bij hem wel mee. Hij is "te goed"voor speciaal onderwijs. Hij heeft een bovengemiddelde intelligentie, maar hij krijgt zijn werk gewoon niet af. En daardoor loopt hij uiteindelijk een leerachterstand op.

Mijn zoontje zit op Dalton onderwijs, en dat is achteraf de meeste ongeschikte schoolkeuze die we hadden kunnen maken. Het Dalton principe komt er in grote lijnen op neer dat de kinderen een weekplanning krijgen met wat er allemaal moet gebeuren en dat moeten ze zelf inplannen, en de bedoeling is dat het aan het eind van de week af is. Dit word wel opgebouwd hoor. Dat is voor een "normaal"kind al moeilijk genoeg, maar voor iemand met ADHD eigenlijk onmogelijk. Hij krijgt nu wel een aangepaste weektaak, maar dat gaat eigenlijk ook niet.

Ook vind ik dat school af en toe typisch omgaat met de situatie. Ze hadden op een gegeven moment een beloningssysteem voor mijn zoon in het leven geroepen, omdat ik had aangeven dat dat thuis zo goed werkte. Maar dan moest mijn zoon er wel aan het eind van de dag zelf aan denken om aan de juf te vragen of hij die sticker had verdiend. En ja, dat kan hij dus niet, dat vergeet hij gewoon simpelweg!

Ook wij stonden heel huiverig voor de medicatie, en nog steeds wel! Op  het moment dat wij vinden dat het niet de juiste uitwerking heeft, of de bijwerkingen zijn groter dan het gemak, stoppen we er ook  gelijk mee. Ik kan me ook  voorstellen dat je eerst alle andere opties afloopt, voordat je hiermee begint, dat hebben wij namelijk ook gedaan. Maar uiteindelijk zijn wij toch tot de conclusie gekomen dat we het gaan proberen.  

Heel veel succes met je keuze, het  is niet makkelijk!!!!  
 
Beste Vera,
Ik woon inmiddels in het buitenland maar werkte de laatste jaren in Nederland bij Karakter in Nijmegen, een academisch centrum voor kinderpsychiatrie. ADHD is een groot aandachtsgebied. Kijk maar eens op www.karakter.com
Bij nieuws vind je een interview met Dr. Dorine Slaats over ADHD en neurofeedback. Misschien helpt het je verder.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan