Ha meid, volledig herkenbaar. Ik heb ook eerst een miskraam gehad. toen ik weer zwanger raakte was ik zo bang. elke keer was ik bang om bloed in mijn onderbroek te vinden. Als ik was slijm voelde lopen (jak) rende ik zo snel mogelijk naar de dichtsbijzijnde wc om te kijken. Niets aan de hand.... zucht.... opluchting, maar toch ben je bang dat het vanbinnen niet goed gaat! wat geen bloed zegt ook niet alles. Dus ja.... er zat neits op om maar af te wachten tot de echo. Ik heb m bij 9 weken gehad en moest dus 5 weken in onzekerheid lopen. ik heb wat gehuild en ben zelfs een keer van spanning ziek van mijn werk gegaan.
Maar toen ik de echo had, bleek alles goed te zijn. Ik kon eindelijk gaan genieten. maar ik bleef angstig.. de hele zwangerschap. Dagen dat ik me goed voelde, vol vertrouwen maar ook dagen dat ik me niet kon ontspannen en echt stress had. Toen ik de baby begon te voelen,w erd het wel beter, maar toen ging ik weer piekeren over de groei. zou het wel goed groeien, heb ik het vandaag al wel gevoeld??? Enz.... ik ben een echte piekeraar begrijp je wel. pas toen ik Loïs in mijn armen had, kon ik loslaten. Nu gaat het wel beter, al kan ik me om kleine dingen sms echt zorgen maken...
Kinderen krijgen betekent echt zorgen vanaf het moment dat je een positieve test hebt....
Afleiding was bij mij het sleutelwoord! En na de eerste echo mag je wel vaker komen als je zo snel bezorgd bent dat is wel fijn!
xxxx