Zucht....

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo dames,
Graag zou ik hier even mijn verhaal kwijt willen, wil ze er op het zwanger worden forum niet al te veel mee lastig vallen.

Heb vandaag echt een k** dag, loop met tranen in mijn ogen rond en weet me geen raad met mijn lichaam!
Ik heb op 19 april ons vruchtje verloren en sinds dien voel ik me zo leeg!
En wil me zo graag weer zo gelukkig van binnen voelen.....het is niet zo dat ik nu niet meer kan lachen, maar dingen kunnen me nu zo'n pijn doen. Opmerkingen van mensen (wanneer komen d'r kinjes? Ze moesten is weten!!!)
, een nieuw aangenomen collega die 12 weken zwanger blijkt te zijn (zo ver zou ik nu ook zijn). Tuurlijk gun ik het haar en ben blij voor haar, maar toch doet het me pijn!
En dan ook nog die onzekerheid waanneer je ongi voor de eerste x zal komen, of dat je misschien toch weer.........maar dat mag ik niet meer denken van mezelf.

Maar ja, al met al voel ik me flink deprie op het moment, bah....

Blij het even van me afgeschreven te hebben!

Liefs Nienepien
 
Lieve nienepien, wat erg dat je je zo rot voelt.
Ik heb ooit in hetzelfde schuitje als jij nu gezeten en herken wat je schrijft. Ik werd erg verbitterd door alle rot opmerkingen van heel veel domme mensen. Zoals jij ook schrijft: wanneer komen de kindjes? Daar kan ik een boekje over vol schrijven.
Bij mij was het zelfs zo dat mensen die wisten dat het was misgegaan al kort erna vragen stelde als: je ziet er moe uit, ben je soms.... of rook je niet meer? ben je soms.... enz. Ik haatte ze en huilde er veel om.
Nu zie ik het gewoon als dommigheid van mensen die niet weten hoe het is als het mis gaat of lang duurt voor je zwanger wordt. Ik ging situaties uit de weg en sloot me af.
Het si inderdaad lastig als je ongi op zich laat wachten, je haalt je dan van alles in je hoofd he? Daarom is het volgens mij slim om te zorgen dat je zeker ervan bent dat je niet zwanger word en wachten tot je ongi en dan pas weer gaan proberen.
Hoever was je eigenlijk? Niet dat dat uitmaakt het blijft erg. Ik hoop dat je mensen hebt om erover te praten, gek cliche maar het helpt echt. Heel veel sterkte en je mag best boos zijn en huilen hoor! Niks raars aan, want het is veel heftiger dan men zich kan voorstellen. Dikke knuf van nina
 
Lieve Nienepien,

Heb je net een berichtje gestuurd op het zwanger worden forum. Jammer dat dat voorstel van dat nieuwe forum, zwanger worden na een miskraam er (nog) niet door is. Ik heb ook het gevoel dat ik daar mijn ei niet altijd kwijt kan.

Wat rot dat je vandaag zo'n baaldag had. Heb je dat erg vaak?
Bij mij gaat het na 2 weken al iets beter. Ik ben niet meer zo intens verdrietig als in het begin. Wel heb ik het op momenten ineens zwaar.
Vanmiddag bijvoorbeeld zat ik in de tuin en de achterbuurvrouw heeft een klein kindje. Dat kindje zat te spelen in de tuin. Te lachen en te roepen om haar mama etc. Toen kreeg ik het ineens te kwaad. Mijn kinderwens is echt heel groot en dan kun je ineens jaloers zijn t.o.v. andere vrouwen met kinderen.
Ik begrijp dus heel erg goed hoe je je voelt. Heb jij ook niet de angst dat het misschien nooit gaat lukken? Dat komt er nl. ook vaak nog bij, die onzekerheid over hoe het de volgende keer gaat.

Zelf heb ik met een paar meiden contact op het zwanger forum maar ik merk dat ik toch het meest toe trek naar de meiden die ook een miskraam hebben gehad. Wij weten van elkaar hoe we ons voelen. Ik hoop echt dat je morgen een betere dag hebt dan vandaag en dat je verdrietige momenten steeds minder worden. Ooit zal het geluk toch aan onze kant moeten staan!!

Sterkte!!

Kus Frederique
 
Hoi Nienepien

Precies om de reden die jij aangeeft, blijf ik steeds even naar deze V en V pagina komen.
Ik heb het met vlagen, nu heb ik dan over een paar dagen mijn (vermoedelijke) ongie dag en door alle spannende verwachtingen ben ik dan afgeleid,
maar als ik dan toch weer teleurgesteld word, lijkt zwanger worden meteen weer zo ver weg.
gisteren was ik op de cursus, waar ik op 28 feb(toen bijna 6 weken zwanger) mee ben gestart.drie weken daarna ging het mis.
een van mijn mede cursisten is nu geheel onverwachts zwanger, dan gun je het haar natuurlijk wel maar je gaat toch onbewust tellen hoever je zou zijn geweest op dit moment(15 weken)
dat is dan wel confronterend.

blijf vooral vooruit kijken, als het zover is lijkt het toch wel weer snel te zijn gegaan.

Jeanette
 
Lieve Nienepien,

Ik herken het helemaal. Ik ben vrijdagnacht met spoed gecurrateerd. Ik voel me leeg, boos en vooral onzeker.
Het is nu al de tweede keer, dus ik haal me van alles in het hoofd. Wat als het nooit....

Sterkte allemaal en ik hoop dat we elkaar tot steun kunnen zijn.

Liefs Leisa
 
Logisch dat je je af en toe zo rot voelt. Veel mensen denken er erg luchtig over, maar voor jou is het verdriet nog niet over. Het is ook zo confronterend elke keer. Je ziet zwangere vrouwen en veel mensen met kleine kinderen. Het lijkt allemaal zo gewoon om zwanger te zijn en een kind te krijgen. Totdat je een miskraam krijgt, dan wordt je van je roze wolk afgeschopt. En die val is ontzettend hard. Je verdriet blijft nog een poos, maar het slijt wel een beetje. Ik heb het een plek gegeven en tuurlijk denk ik er nog vaak aan en af en toe ben ik nog verdrietig. Maar ik voel me steeds beter en wordt weer een beetje mezelf.
Hopelijk lukt jou dat ook!
liefs, pien
 
lieve nienepien

sterkte met je verdriet. Uit ervaring (n 3 jaar geleden) kan ik zeggen dat het verdriet zal slijten. De eerste maanden zijn het moeilijkst. Ik weet nog dat ik het vreselijk vond zwangere vrouwen in de speeltuin tegen te komen! Het wordt weer makkelijker, blijf er veel over praten en lezen, helpt bij de verwerking!

liefs tonie
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan