Fijn om een pagina als deze tegen te komen! Eindelijk kan je ergens heen met je angst en verdriet. Heb eerst een stel andere verhalen zitten lezen, zwaar is dat. Het is wel zo dat ik een soort troost krijg dat je niet de enige met verdriet bent in of na je zwangerschap al moet dat juist zo'n mooie tijd zijn.
Ik heb altijd gezegd jong kinderen te willen en gelukkig heb ik een vriend die zelf een stuk ouder is en er absoluut niet over na hoefte te denken. Als ik zwanger wilde worden dan vond hij het prima. Zelf heeft die al 2 zoontjes met z'n ex maar toen ik met een zwangerschapstest liet zien dat ik zwanger was, was die dol gelukkig. Hier zouden we samen erg van genieten dachten we... De 4de week van de zwangerschap wist ik dat ik zwanger was, heb 't de volgende ochtenbd gelijk aan m'n pa verteld, we werkten bij het zelfde bedrijf en die was apetrots. Het contact met m'n moeder is niet echt goed dus die heb ik het maar met een kaartje laten weten. Zij had er wat meer moeite mee. In de 7de week kon ik niks meer binnen houden. Alles, zelfs water kwam er per direct weer uit en de ploegendiensten hield ik niet meer vol. Omdat ik maar een uitzendkracht was, werd ik er uit gegooid en kwam ik in de ziektewet. De dokter gaf me een middeltje zodat ik niet meer elke keer over hoefde te geven. Het hielp wel een paar dagen maar uiteindelijk heeft het overgeven tot halverwege de 4de maand geduurd.
M'n huisarts had me toendertijd gelijk doorgestuurd naar een gynaecoloog omdat ik een nierafwijking heb en een gen afwijking die allebei problemen op kunnen leveren en dan nog een zeer mager van me zelf (ik ben 1.63meter en weeg maar 45 kilo) Langzaam aan kwam er iets gewicht bij en m'n kindje begon goed te groeien.
Ik mocht gelukkig van de keuringsarts van het uwv in de ziektewet blijven, ik was gewoon te zwak om te werken. Echt genieten kon ik niet in de tijd dat ik zo overgaf. Je krijgt een soort angst om te eten en zelfs om te drinken!
M'n kindje ging goed dus ik mocht ook naar een verloskundigepraktijk. Dat gaf me toch best wel wat hoop dat mijn lichaam het aan zou kunnen.
1maand heb ik genoten van mijn zwangerschap. Het overgeven was voorbij, ik kon weer wat aansterken en m'n buik begon nu echt te groeien.Bij de 20 weken echo was te zien dat ik een zoontje zal gaan krijgen en dat zijn niertjes er tot nu toe nog goed uitzagen. Dolgelukkig was ik! M'n grootste angst, het doorgeven van de nierafwijking, verdween een beetje naar de achtergrond. Met 32 weken zal er nog een echo komen en dan konden ze me er meer zekerheid over geven maar eindelijk had ik zelf wat meer rust. De gen afwijking kunnen ze pas met 6 jaar controleren dus daar denk ik nog maar niet te veel aan.
Met 22 weken begon ik toch echt last van m'n rug te krijgen en ik kreeg van iedereen te horen dat dat kwam door de groeiende buik. Ja mijn lichaam was geen gewicht gewend da's waar dus ik maakte me niet druk. En een zwangere heeft toch vaak veel klachten? De pijn werd steeds erger en ik kon niet meer slapen. Welke houding ik ook aannam, m'n rug deed zo ontiegelijk zeer. Na 2 nachten op de bank gezeten, gehangen en gelegen te hebben zonder een oog dicht te kunnen doen, was ik op. De pijn was niet meer te houden. Donderdags toen mijn vriend uit z'n werk vandaan kwam kon die het niet meer aanzien. Hij zou me hoe dan ook die avond nog naar het ziekenhuis brengen. Uiteindelijk ben ik er mee ingestemd (ben niet zo dokterloperig) denkende dat ik gewoon wat pijnstilling zou krijgen. Bij de eerste hulp werd ik onderzocht. Eerst de urine. Ik bleek een blaasontsteking te hebben. Dat had ik tot dat moment niet eens gemerkt. Ik moest aangeven waar de pijn zat. Dat was ondertussen al aardig versprijdt dus moeilijk om precies te doen. De dokter tikte op verschillende plekken op m'n rug tot ik het op 1 plek uitgilde van de pijn. M'n vriend schreeuwde dat die op moest houden die kon het allemaal niet meer aanzien na al die dagen van pijn. De assistent heeft hem uiteindelijk duidelijk kunnen maken dat het nodig was om me goed te onderzoeken. Weer moest ik urine inleveren en ondertussen zouden ze een echo gaan maken. Gelukkig zag m'n zoontje er nog steeds goed uit maar op de echo werd wel duidelijk dat m'n nieren erg opgezet waren. M'n nierafwijking waar ik jaren geen last van had gehad, kwam nu weer heel hard opzetten door de zwangerschap. Ik werd weer terug gebracht naar de eerste hulp en daar werd me verteld dat ik nierbekkenontsteking had. Ik mocht niet naar huis en zou op de verloskunde afdeling opgenomen worden. Toen stortte ik in. Je denkt dat je 's avonds met een spierontspanner of zo weer lekker in je eigen bedje kan slapen en dan dat! M'n vriend mocht blijven slapen maar we hadden alles thuis nog aanstaan dus die ging naar huis en zou de volgende ochtend zo vroeg als die kon terug komen maar ook zelf eerst eens een goeie nacht gaan slapen.
Uiteindelijk heb ik gelukkig maar 3 nachten in het ziekenhuis hoeven liggen. Het infuus werkte goed en m'n vriend had een bed bij mij op de kamer waardoor ik me al een stuk prettiger voelde. Zondags mocht ik naar huis maar ik moest wel nog een week antibiotica slikken. De week er na moest ik dan naar de gynaecoloog voor controle.
Thuis hadden m'n vriend z'n zus en mijn vader alles ff snel aan kant gemaakt want mijn vriend kwam nergens meer aan toe en ik kon en mocht niet veel. Langzaam voelde ik me steeds beter worden en m'n angsten gingen weer een beetje naar de achtergrond. Tot ik naar de gynaecoloog moest...
Ik stapte daar binnen en haar gezicht zag er heel bedrukt uit. Toen wisat ik ook zeker dat het met m'n nieren te maken had en ja hoor. Ze zei dat ze maar gelijk met de deur in huis zou vallen. M'n nieren zagen er erg slecht uit en de uroloog was bang dat ik het niet zou halen tot minimaal week 38. Om me niet aan een dialyse te laten belanden, zouden ze me onder streng toezicht houden en zo gauw als het te erg wordt, gaan ze m'n zoontje halen.Ik schrok me rot. Ok ik wist dat nieren een probleem waren maar zo erg... Ook vroeg ze of ik eigenlijk nooit had gehoord dat ik beter niet zwanger kon worden. Nee dat was me vroeger niet verteld. Een 2de zwangerschap mocht sowieso in iedergeval niet gebeuren want dat wordt zeker mijn dood en nu gingen ze proberen te zorgen met strenge controle en eventueel weer lichte antibiotica mij mijn zwangerschap zo lang als mogelijk is uit te laten zitten.
M'n moeder belde op. Ze had het gevoel dat er iets niet goed was en terwijl we altijd problemen hadden kon ik nu voor het eerst m'n verhaal bij haar kwijt en probeerde ze mij gerust te stellen. Zij mocht geen 3de kindje, daarom was mijn vader al jong gesterriliseerd. Hierdoor kon ze me goed begrijpen en eindelijk eens met me meeleven Zij is de draagster van de nierafwijking. Haar moeder heeft maar 1 nier net als haar oma dat had en mijn zus en ik hebben allebei een reflex nier. Bij mijn zus is er jong geopereerd omdat ze er optijd achter kwamen. Die zou een zwangerschap veel makkelijker aankunnen maar kiest voor carriere. Bij mij kwamen ze er veel later pas achter en is er nooit geopereerd. Ook heb ik van m'n moeder de gen afwijking geerfd. Onze aderen zijn 2 keer zo oud als we zelf zijn en mijn moeder heeft hooguit nog 1 jaar te leven. Mij staat het zelfde te wachten. ik hoop dat niet door te geven aan mijn zoontje.
Alle tips die mijn moeder nog wist van wat de uroloog toendertijd zei, probeerde ze voor me op te sommen. Ze vertelde me ook dat de kleine al jong in leven gehouden zou kunnen worden in Zwolle als het nodig was. Ze heeft me echt opgebeurd. Ok ik moest er niet te veel hoop uit putten maar ik zou hem misschien toch niet kwijt raken met te vroeg geboorte.
's avonds belde m'n vader want die wist dat ik naar de gynaecoloog was geweest. Ik heb hem ook het verhaal verteld en die kon niet anders dan huilen. Hij was zo bang mij kwijt te raken. De steun die hij en z'n vrouw bieden is erg groot. M'n vader wil zo snel als het nodig is zich laten testen of zijn nier geschikt is. Z'n vrouw ook en mijn vriend en z'n familie ook. Dit alles geeft me wel weer wat hoop. Misschien dat ik dan toch normaal kan leven zonder dialyse maar de angst is er nogsteeds. Ook over m'n zoontje, want wanneer zou hij het aankunnen om ter wereld te komen?
Ik ben nu 25 weken zwanger en elke dag dat de kleine in m'n buik zit is er 1 zei de gynaecoloog. Bij de verdere onderzoeken die ik tot nu toe heb gehad zag ze heel duidelijk dat m'n nieren hard achteruit gaan en dat het waarschijnlijk al volgende maand gehaald moet gaan worden. Het is nu allemaal afwachten voor mij en hopen dat de kleine en ik ons er zo lang als mogelijk door heen kunnen slaan want ik wil hem een zo goed mogelijke kans geven.
Als dit allemaal voorbij is word ik zo spoedig mogelijk gesterriliseerd zodat er ook geen ongelukjes kunnen gebeuren. "t is de beste optie maar ik ben nog zo jong, ben pas 22. Gelukkig begin ik me er wel een wat meer bij neer te leggen maar het is allemaal zo zwaar. Zoveel verdriet in de tijd dat je eigenlijk zo gelukkig zou moeten zijn...
Ik heb altijd gezegd jong kinderen te willen en gelukkig heb ik een vriend die zelf een stuk ouder is en er absoluut niet over na hoefte te denken. Als ik zwanger wilde worden dan vond hij het prima. Zelf heeft die al 2 zoontjes met z'n ex maar toen ik met een zwangerschapstest liet zien dat ik zwanger was, was die dol gelukkig. Hier zouden we samen erg van genieten dachten we... De 4de week van de zwangerschap wist ik dat ik zwanger was, heb 't de volgende ochtenbd gelijk aan m'n pa verteld, we werkten bij het zelfde bedrijf en die was apetrots. Het contact met m'n moeder is niet echt goed dus die heb ik het maar met een kaartje laten weten. Zij had er wat meer moeite mee. In de 7de week kon ik niks meer binnen houden. Alles, zelfs water kwam er per direct weer uit en de ploegendiensten hield ik niet meer vol. Omdat ik maar een uitzendkracht was, werd ik er uit gegooid en kwam ik in de ziektewet. De dokter gaf me een middeltje zodat ik niet meer elke keer over hoefde te geven. Het hielp wel een paar dagen maar uiteindelijk heeft het overgeven tot halverwege de 4de maand geduurd.
M'n huisarts had me toendertijd gelijk doorgestuurd naar een gynaecoloog omdat ik een nierafwijking heb en een gen afwijking die allebei problemen op kunnen leveren en dan nog een zeer mager van me zelf (ik ben 1.63meter en weeg maar 45 kilo) Langzaam aan kwam er iets gewicht bij en m'n kindje begon goed te groeien.
Ik mocht gelukkig van de keuringsarts van het uwv in de ziektewet blijven, ik was gewoon te zwak om te werken. Echt genieten kon ik niet in de tijd dat ik zo overgaf. Je krijgt een soort angst om te eten en zelfs om te drinken!
M'n kindje ging goed dus ik mocht ook naar een verloskundigepraktijk. Dat gaf me toch best wel wat hoop dat mijn lichaam het aan zou kunnen.
1maand heb ik genoten van mijn zwangerschap. Het overgeven was voorbij, ik kon weer wat aansterken en m'n buik begon nu echt te groeien.Bij de 20 weken echo was te zien dat ik een zoontje zal gaan krijgen en dat zijn niertjes er tot nu toe nog goed uitzagen. Dolgelukkig was ik! M'n grootste angst, het doorgeven van de nierafwijking, verdween een beetje naar de achtergrond. Met 32 weken zal er nog een echo komen en dan konden ze me er meer zekerheid over geven maar eindelijk had ik zelf wat meer rust. De gen afwijking kunnen ze pas met 6 jaar controleren dus daar denk ik nog maar niet te veel aan.
Met 22 weken begon ik toch echt last van m'n rug te krijgen en ik kreeg van iedereen te horen dat dat kwam door de groeiende buik. Ja mijn lichaam was geen gewicht gewend da's waar dus ik maakte me niet druk. En een zwangere heeft toch vaak veel klachten? De pijn werd steeds erger en ik kon niet meer slapen. Welke houding ik ook aannam, m'n rug deed zo ontiegelijk zeer. Na 2 nachten op de bank gezeten, gehangen en gelegen te hebben zonder een oog dicht te kunnen doen, was ik op. De pijn was niet meer te houden. Donderdags toen mijn vriend uit z'n werk vandaan kwam kon die het niet meer aanzien. Hij zou me hoe dan ook die avond nog naar het ziekenhuis brengen. Uiteindelijk ben ik er mee ingestemd (ben niet zo dokterloperig) denkende dat ik gewoon wat pijnstilling zou krijgen. Bij de eerste hulp werd ik onderzocht. Eerst de urine. Ik bleek een blaasontsteking te hebben. Dat had ik tot dat moment niet eens gemerkt. Ik moest aangeven waar de pijn zat. Dat was ondertussen al aardig versprijdt dus moeilijk om precies te doen. De dokter tikte op verschillende plekken op m'n rug tot ik het op 1 plek uitgilde van de pijn. M'n vriend schreeuwde dat die op moest houden die kon het allemaal niet meer aanzien na al die dagen van pijn. De assistent heeft hem uiteindelijk duidelijk kunnen maken dat het nodig was om me goed te onderzoeken. Weer moest ik urine inleveren en ondertussen zouden ze een echo gaan maken. Gelukkig zag m'n zoontje er nog steeds goed uit maar op de echo werd wel duidelijk dat m'n nieren erg opgezet waren. M'n nierafwijking waar ik jaren geen last van had gehad, kwam nu weer heel hard opzetten door de zwangerschap. Ik werd weer terug gebracht naar de eerste hulp en daar werd me verteld dat ik nierbekkenontsteking had. Ik mocht niet naar huis en zou op de verloskunde afdeling opgenomen worden. Toen stortte ik in. Je denkt dat je 's avonds met een spierontspanner of zo weer lekker in je eigen bedje kan slapen en dan dat! M'n vriend mocht blijven slapen maar we hadden alles thuis nog aanstaan dus die ging naar huis en zou de volgende ochtend zo vroeg als die kon terug komen maar ook zelf eerst eens een goeie nacht gaan slapen.
Uiteindelijk heb ik gelukkig maar 3 nachten in het ziekenhuis hoeven liggen. Het infuus werkte goed en m'n vriend had een bed bij mij op de kamer waardoor ik me al een stuk prettiger voelde. Zondags mocht ik naar huis maar ik moest wel nog een week antibiotica slikken. De week er na moest ik dan naar de gynaecoloog voor controle.
Thuis hadden m'n vriend z'n zus en mijn vader alles ff snel aan kant gemaakt want mijn vriend kwam nergens meer aan toe en ik kon en mocht niet veel. Langzaam voelde ik me steeds beter worden en m'n angsten gingen weer een beetje naar de achtergrond. Tot ik naar de gynaecoloog moest...
Ik stapte daar binnen en haar gezicht zag er heel bedrukt uit. Toen wisat ik ook zeker dat het met m'n nieren te maken had en ja hoor. Ze zei dat ze maar gelijk met de deur in huis zou vallen. M'n nieren zagen er erg slecht uit en de uroloog was bang dat ik het niet zou halen tot minimaal week 38. Om me niet aan een dialyse te laten belanden, zouden ze me onder streng toezicht houden en zo gauw als het te erg wordt, gaan ze m'n zoontje halen.Ik schrok me rot. Ok ik wist dat nieren een probleem waren maar zo erg... Ook vroeg ze of ik eigenlijk nooit had gehoord dat ik beter niet zwanger kon worden. Nee dat was me vroeger niet verteld. Een 2de zwangerschap mocht sowieso in iedergeval niet gebeuren want dat wordt zeker mijn dood en nu gingen ze proberen te zorgen met strenge controle en eventueel weer lichte antibiotica mij mijn zwangerschap zo lang als mogelijk is uit te laten zitten.
M'n moeder belde op. Ze had het gevoel dat er iets niet goed was en terwijl we altijd problemen hadden kon ik nu voor het eerst m'n verhaal bij haar kwijt en probeerde ze mij gerust te stellen. Zij mocht geen 3de kindje, daarom was mijn vader al jong gesterriliseerd. Hierdoor kon ze me goed begrijpen en eindelijk eens met me meeleven Zij is de draagster van de nierafwijking. Haar moeder heeft maar 1 nier net als haar oma dat had en mijn zus en ik hebben allebei een reflex nier. Bij mijn zus is er jong geopereerd omdat ze er optijd achter kwamen. Die zou een zwangerschap veel makkelijker aankunnen maar kiest voor carriere. Bij mij kwamen ze er veel later pas achter en is er nooit geopereerd. Ook heb ik van m'n moeder de gen afwijking geerfd. Onze aderen zijn 2 keer zo oud als we zelf zijn en mijn moeder heeft hooguit nog 1 jaar te leven. Mij staat het zelfde te wachten. ik hoop dat niet door te geven aan mijn zoontje.
Alle tips die mijn moeder nog wist van wat de uroloog toendertijd zei, probeerde ze voor me op te sommen. Ze vertelde me ook dat de kleine al jong in leven gehouden zou kunnen worden in Zwolle als het nodig was. Ze heeft me echt opgebeurd. Ok ik moest er niet te veel hoop uit putten maar ik zou hem misschien toch niet kwijt raken met te vroeg geboorte.
's avonds belde m'n vader want die wist dat ik naar de gynaecoloog was geweest. Ik heb hem ook het verhaal verteld en die kon niet anders dan huilen. Hij was zo bang mij kwijt te raken. De steun die hij en z'n vrouw bieden is erg groot. M'n vader wil zo snel als het nodig is zich laten testen of zijn nier geschikt is. Z'n vrouw ook en mijn vriend en z'n familie ook. Dit alles geeft me wel weer wat hoop. Misschien dat ik dan toch normaal kan leven zonder dialyse maar de angst is er nogsteeds. Ook over m'n zoontje, want wanneer zou hij het aankunnen om ter wereld te komen?
Ik ben nu 25 weken zwanger en elke dag dat de kleine in m'n buik zit is er 1 zei de gynaecoloog. Bij de verdere onderzoeken die ik tot nu toe heb gehad zag ze heel duidelijk dat m'n nieren hard achteruit gaan en dat het waarschijnlijk al volgende maand gehaald moet gaan worden. Het is nu allemaal afwachten voor mij en hopen dat de kleine en ik ons er zo lang als mogelijk door heen kunnen slaan want ik wil hem een zo goed mogelijke kans geven.
Als dit allemaal voorbij is word ik zo spoedig mogelijk gesterriliseerd zodat er ook geen ongelukjes kunnen gebeuren. "t is de beste optie maar ik ben nog zo jong, ben pas 22. Gelukkig begin ik me er wel een wat meer bij neer te leggen maar het is allemaal zo zwaar. Zoveel verdriet in de tijd dat je eigenlijk zo gelukkig zou moeten zijn...