Hiya mommas!
Nee, ik ben niet zwanger en depressief. Maar een goede vriendin van mij wel. Ik vroeg me af of iemand hier ervaring mee heeft.
Haar dochter is nu 1 jaar oud (verjaardag gisteren) en ze is nu ongeveer anderhalve maand zwanger van de tweede.
Voordat ze zwanger werd van haar eerste kindje was ze een tijdje echt ernstig ontspoord. Ik heb haar gesteund zo goed als ik kon. Ze was behoorlijk zwaar aan de medicijnen, maar uiteindelijk hielp dat niet echt en kwam ze in een neerwaartse spiraal terrecht. Uiteindelijk heb ik haar (terwijl ikzelf hoogzwanger was) uit een raam moeten trekken zodat ze niet zou springen, wonderbaarlijk hoe snel je met een dikke zwangere buik de trap op kan rennen in zo'n geval. Ze kwam daardoor, gedwongen, in een psychiatrische inrichting terrecht voor een tijdje. Het leek haar goed te doen, maar onmiddelijk toen ze eruit mocht begon ze drugs te gebruiken, in dusdanige mate dat ik haar niet meer bij kon staan. Volgens mij had ze op dat moment ook annorexia, er bleef echt niets van haar over, en ze droeg overal waar ze ging een foto van zichzelf mee, zodat ze mensen kon laten zien hoe mooi dun ze was geworden (in vergelijking met die foto dus) ze was absoluut nooit te zwaar! Het was heel naar, maar ze was gewoon te onberekenbaar, en ik wilde niet dat ze ineens op mijn stoep stond met de mensen met wie ze op dat moment omging (ook vanwege Max z'n veiligheid)
Ze is er uiteindelijk godzijdank bovenop gekomen, getrouwd met een hele leuke vent en ze hebben dus nu samen een dochter, en nog eentje onderweg. Door haar eerste zwangerschap moest ze natuurlijk ook stoppen met haar medicatie, en dat is tot nu toe goed gegaan, ik ben alleen bang dat ze weer de verkeerde kant op gaat, en haar man heeft ben ik bang geen idee wat hem (eventueel) te wachten staat. En uiteraard zijn er nu ook de kindjes bij betrokken.
Heeft iemand een idee (buiten uiteraard haar arts inschakelen etc.) hoe ik haar als vriendin het beste bij kan staan, en moet ik haar man inlichten over wat hem te wachten staat? (hij heeft dit de eerste keer niet ervaren, en heeft dus geen idee ho dit uit de hand kan lopen)
Nou ja het is een heel verhaal geworden, maar ideeen, suggesties etc zijn zo ontzettend welkom. ik merk echt dat ik me schrap zet voor de tweede ronde.
Ajuus, ilja
Nee, ik ben niet zwanger en depressief. Maar een goede vriendin van mij wel. Ik vroeg me af of iemand hier ervaring mee heeft.
Haar dochter is nu 1 jaar oud (verjaardag gisteren) en ze is nu ongeveer anderhalve maand zwanger van de tweede.
Voordat ze zwanger werd van haar eerste kindje was ze een tijdje echt ernstig ontspoord. Ik heb haar gesteund zo goed als ik kon. Ze was behoorlijk zwaar aan de medicijnen, maar uiteindelijk hielp dat niet echt en kwam ze in een neerwaartse spiraal terrecht. Uiteindelijk heb ik haar (terwijl ikzelf hoogzwanger was) uit een raam moeten trekken zodat ze niet zou springen, wonderbaarlijk hoe snel je met een dikke zwangere buik de trap op kan rennen in zo'n geval. Ze kwam daardoor, gedwongen, in een psychiatrische inrichting terrecht voor een tijdje. Het leek haar goed te doen, maar onmiddelijk toen ze eruit mocht begon ze drugs te gebruiken, in dusdanige mate dat ik haar niet meer bij kon staan. Volgens mij had ze op dat moment ook annorexia, er bleef echt niets van haar over, en ze droeg overal waar ze ging een foto van zichzelf mee, zodat ze mensen kon laten zien hoe mooi dun ze was geworden (in vergelijking met die foto dus) ze was absoluut nooit te zwaar! Het was heel naar, maar ze was gewoon te onberekenbaar, en ik wilde niet dat ze ineens op mijn stoep stond met de mensen met wie ze op dat moment omging (ook vanwege Max z'n veiligheid)
Ze is er uiteindelijk godzijdank bovenop gekomen, getrouwd met een hele leuke vent en ze hebben dus nu samen een dochter, en nog eentje onderweg. Door haar eerste zwangerschap moest ze natuurlijk ook stoppen met haar medicatie, en dat is tot nu toe goed gegaan, ik ben alleen bang dat ze weer de verkeerde kant op gaat, en haar man heeft ben ik bang geen idee wat hem (eventueel) te wachten staat. En uiteraard zijn er nu ook de kindjes bij betrokken.
Heeft iemand een idee (buiten uiteraard haar arts inschakelen etc.) hoe ik haar als vriendin het beste bij kan staan, en moet ik haar man inlichten over wat hem te wachten staat? (hij heeft dit de eerste keer niet ervaren, en heeft dus geen idee ho dit uit de hand kan lopen)
Nou ja het is een heel verhaal geworden, maar ideeen, suggesties etc zijn zo ontzettend welkom. ik merk echt dat ik me schrap zet voor de tweede ronde.
Ajuus, ilja