<p>Goedemiddag,</p><p>Ik heb toch besloten het van me af te schrijven omdat ik me soms heel alleen voel. Ik ben 25 jaar en 17+1 weken zwanger.</p><p>Mijn moeder had vorig jaar oktober een heel heftig kort ziekbed door kanker in het hoofd. Waarna ze op 1 november overleed. Ik had/heb het hier heel zwaar mee mede door de dingen die zijn gebeurd. Ik zat gewoon aan de pil en eind november ben ik nog ongesteld geweest. 3 januari bleek ik zwanger te zijn en het rond 5 december heeft ingemetseld. De dokter gaf aan dat door de stres de pil minder werkzaam kan zijn geweest. Ik heb heel hard gehuild en vindt het erg moeilijk. We hebben besloten het te houden en ervoor te gaan. we hadden tenslotte al een kinderwens. Door alles hadden we die nog even uitgesteld. Ik ben erg blij met het kleine wondertje en dat geeft gelukkig ook wat afleiding.</p><p> </p><p>Maar ik merk dat ik het er de laatste weken toch wel heel moeilijk mee heb. Ik mis der en kan er niet over praten met haar. Of over men angsten. Mijn man en vader zijn heel suportive. Maar het id toch anders ik had een hele hechte band met haar.</p><p>Ook heb ik moeite dat bijna iedereen die erover begint niet met : wat leuk dat je zwanger bent reageerd. Maar met: wel dubbel dat je zwanger bent he net na je moeder.</p><p>Ze bedoelen het goed maar het blijft zo confronterend</p><p>Zijn er mensen die soort gelijk ervaren hebben? Hoe gingen jullie ermee om?</p><p>Groetjes</p>
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Zwanger 1 maand nadat mijn moeder overleed
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
Mijn moeder is, ook na kanker, in augustus 2017 overleden. Wij hadden ook een hele sterke band, het verlies erom is dus ook enorm, ik ben mijn beste vriendin verloren die ik mijn moeder mocht noemen. In dat jaar ben ik mijn opa, moeder, oma & opa verloren. Een heel bizar jaar was dat. Bovendien had ik een burn-out en een depressie tot gevolg.
Wij zijn nu met een actieve kinderwens bezig, in februari ben ik met spoed geopereerd aan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ik heb staan janken om het feit dat niemand mij beter kon begrijpen dan mijn moedertje. Iedereen staat voor me klaar, stuk voor stuk, zelfs snachts. Maar toch is dat anders dan je eigen moeder..
Ik weet hoe je je voelt.. dikke knuffel!
Wij zijn nu met een actieve kinderwens bezig, in februari ben ik met spoed geopereerd aan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ik heb staan janken om het feit dat niemand mij beter kon begrijpen dan mijn moedertje. Iedereen staat voor me klaar, stuk voor stuk, zelfs snachts. Maar toch is dat anders dan je eigen moeder..
Ik weet hoe je je voelt.. dikke knuffel!
Jeetje das ook alles achter elkaar dan en dan ook nog zoon heftige operatie doormaken zonder het te kunnen delen. Het is zo anders zonder je beste maatje / moeder wat ik zelf ook heb. Hoe gaat het nu met je wil het herstel? Kan me niet voorstellen waar je doorheen gaat gecondoleerd?
Wat heftig om te lezen en ik begrijp helemaal hoe je je voelt. Mijn moeder is ook overleden toen ik net 3 maanden zwanger was. Ze had helaas ook kanker. Haar streven was om nog bij de bevalling te zijn, maar het ging opeens zo snel, dat dat dus niet meer gelukt is. De maanden die volgde heb ik eigenlijk heel dubbel beleefd. Aan de ene kant intens gelukkig met het kleine wondertje in mijn buik, maar aan de kant het verdriet en gemis van je moeder. Toen mijn zoontje werd geboren was dit gemis natuurlijk nog veel erger. Inmiddels is hij 10 maanden en heb ik vaak momenten dat ik denk ‘hoe deed ik dat vroeger’ of ‘hoe zou mijn moeder dit nu aanpakken’. Dat gemis hou je. Maar ik besef me wel dat ik heel gelukkig mag zijn met mijn zoontje en hij maakt mij ook gelukkig. Het gekke was dat toen mijn zoontje geboren werd er elke keer een vlinder bij ons in de buurt was en nog steeds. Hoe bijzonder is dat? Voor mijn zoontje heb ik een foto ingelijst van mijn moeder en ik vertel hem verhalen over haar. Zo zal hij straks beseffen dat er nog een oma is, wellicht niet in levende lijven, maar wel een oma die hem graag had ontmoet. Het is makkelijk om te zeggen probeer te genieten, want dat lukt niet altijd. Maar ik kan uit ervaring spreken dat het kleine wondertje je nu en straks zoveel moois gaat brengen, dat je ook op je verdrietige momenten intens gelukkig kan worden. Praat er over (heb ik ook heel veel gedana) en geef het ook aan bij de verloskundige. Zij houden hier rekening mee en zullen net wat vaker wat diepen op je gevoelens ingaan om te kijken hoe het met je gaat. Een dikke knuffel!
Ik heb geen soortgelijke ervaring, maar ik wil je gewoon even heel veel sterkte wensen en het liefste een dikke knuffel geven. De emotie spat uit je bericht en ik vind het verschrikkelijk voor je. Kreeg er gewoon een brok in mijn keel van. Hopelijk vind je toch mensen waar je je ei een beetje bij kwijt kunt en bij wie je je gehoord voelt. X
Allereerst nog gecondoleerd,
Mijn moeder is in 2017 overleden. Had haar graag een kleinkind willen geven. Helaas lukte het zwanger worden niet zo goed. En hier begint mijn verhaal, het is bij ons allemaal zo "toevallig" gelopen. Wij zouden in januari naar het ziekenhuis gaan om een traject in te gaan. In december raakte ik zwanger en ben uitgerekend rond mijn moeders verjaardag. Ook had ik al die tijd het gevoel dat het een meisje zou zijn, en dat klopt ook nog. Ik haal hier best veel kracht uit. En vind het zo bijzonder. Ik ben ook ontzettend benieuwd hoe ik me ga voelen als ze eenmaal geboren is. Ik ben bang voor het gemis wat dan gaat komen.
Mijn moeder is in 2017 overleden. Had haar graag een kleinkind willen geven. Helaas lukte het zwanger worden niet zo goed. En hier begint mijn verhaal, het is bij ons allemaal zo "toevallig" gelopen. Wij zouden in januari naar het ziekenhuis gaan om een traject in te gaan. In december raakte ik zwanger en ben uitgerekend rond mijn moeders verjaardag. Ook had ik al die tijd het gevoel dat het een meisje zou zijn, en dat klopt ook nog. Ik haal hier best veel kracht uit. En vind het zo bijzonder. Ik ben ook ontzettend benieuwd hoe ik me ga voelen als ze eenmaal geboren is. Ik ben bang voor het gemis wat dan gaat komen.