Hoi allemaal!
(eerste zwangerschap, 28jaar)
Ik zit erg met mijn situatie in mijn maag waardoor ik toch hier even het een en ander over kwijt wil maar daarnaast ook gewoon even open sta voor ander mans meningen.
Ik weet nu sinds twee weken dat ik zwanger ben (nu zes tot zeven weken zwanger) , ik ben er trouwens enorm blij mee, meer dan blij, maar het is anders gelopen zoals ik hoopte.
De dag dat ik er achter kwam heb ik het direct aan mijn vriend verteld waar ik al jaar tot anderhalf jaar mee samen was. Hij reageerde in eerste instantie best okee, wat ik ook niet anders had verwacht. Ik ben namelijk al een jaar van de pil af en daarnaast vaak onbeschermd sex gehad. We hebben ook veel gesprekken tussendoor gehad want ik wou wel duidelijk maken dat ik heel graag mama wil worden en dat we hiermee een risico lopen op het feit dat er zometeen een kleine kan komen. Dus we waren er niet mee bezig maar beide konden het zien aankomen en praatte er open over.
Na de eerste reactie begonnen we te praten maar al redelijk snel draaide het gesprek om. En kwam het er op neer dat hij wou dat ik het liet weg halen, dus ik heb hier met hem over gepraat en stond er voor open om er over na te denken.
Nu kennen jullie mij niet, maar zoiets zou ik nooit doen abortus zie ik als moord. Maar hij deed zo verdrietig en zo serieus dat ik ik er op die manier op in ging. Later heb ik met mijn moeder gepraat en die zei dat ik voor mezelf goed moest nadenken en dat ze wou dat ik het kindje niet liet weghalen. Dit is iets wat ik mijn hele leven al zeg dat ik dat nooit zou kunnen.
Na zelf hebben nagedacht besloot ik inderdaad mijn eigen gevoel te kiezen. Maar nu kwam meneer met bedreigingen aan zetten en had er alles voor over dat ik het weg liet halen en dat ik het kindje niks te bieden heb. En ik zou er nog wel achter komen als ik het zou houden. (dit is nog het minst erge wat hij allemaal heb gezegd)
Toen was het voor mij klaar, ik heb hem de deur gewezen het was klaar.
Na een paar dagen kwam hij nog wat spullen halen maar ik durfde niet meer met hem alleen in een ruimte te zijn dus was mijn moeder hierbij.
Hij wou nog met ons praten en dit hebben we gedaan, hij deed enorm opvliegerig en hij ziet het kind als niks, en met een pilletje is dat zo op gelost. Als ik dat gewoon deed hoefde wij elkaar teminste nooit meer te zien... Ik heb aangegeven het te houden en dat hij zich nergens zorgen om hoeft te maken.
Toen kwam hij met dat er nog nog wel een staartje aan vast zat en dat we daar ook nog wel achter zouden komen. In de zin van dat hij er dan dus wel voor het kindje wou zijn ooit.. Maar niet voor mij. En alles wat ik aangaf waar ik van was geschrokken zoals de bedreigen en meer was gelogen volgens hem.. En hij snapte het totaal niet waar ik bang voor was bij hem..
En dat was de laatste keer dat ik hem heb gesproken een week geleden.
Dit is nog maar het halve verhaal maar het is ook zoveel. Ik zit alleen nu hier met kerst alleen en er komt zo veel gevoel bij kijken, ik weet waarvoor ik heb gekozen en dat dat de juiste keuze was zeker na zulke opmerkingen. Maar wauw het is niet alleen dat je er nu 'alleen' voor staat maar ook keiharde liefdesverdriet heb. Dit had ik nooit achter hem gezocht, wel het kwaaie maar niet dit. Het doet zo een pijn en het enige waar ik me op probeer te focussen is mijn kindje nu maar dat is niet zo enorm makkelijk omdat ik wel misselijk ben en me borsten tien keer zo groot zijn, maar het dringt ook nog niet volledig tot je door dat je zwanger bent. Echt een super dubbel gevoel... Je wilt hem niet missen en alleen maar sterk zijn voor je kindje maar automatisch doet je gevoel andere dingen. Des ondanks geen spijt van mij keuze, nu niet, nooit niet!
(eerste zwangerschap, 28jaar)
Ik zit erg met mijn situatie in mijn maag waardoor ik toch hier even het een en ander over kwijt wil maar daarnaast ook gewoon even open sta voor ander mans meningen.
Ik weet nu sinds twee weken dat ik zwanger ben (nu zes tot zeven weken zwanger) , ik ben er trouwens enorm blij mee, meer dan blij, maar het is anders gelopen zoals ik hoopte.
De dag dat ik er achter kwam heb ik het direct aan mijn vriend verteld waar ik al jaar tot anderhalf jaar mee samen was. Hij reageerde in eerste instantie best okee, wat ik ook niet anders had verwacht. Ik ben namelijk al een jaar van de pil af en daarnaast vaak onbeschermd sex gehad. We hebben ook veel gesprekken tussendoor gehad want ik wou wel duidelijk maken dat ik heel graag mama wil worden en dat we hiermee een risico lopen op het feit dat er zometeen een kleine kan komen. Dus we waren er niet mee bezig maar beide konden het zien aankomen en praatte er open over.
Na de eerste reactie begonnen we te praten maar al redelijk snel draaide het gesprek om. En kwam het er op neer dat hij wou dat ik het liet weg halen, dus ik heb hier met hem over gepraat en stond er voor open om er over na te denken.
Nu kennen jullie mij niet, maar zoiets zou ik nooit doen abortus zie ik als moord. Maar hij deed zo verdrietig en zo serieus dat ik ik er op die manier op in ging. Later heb ik met mijn moeder gepraat en die zei dat ik voor mezelf goed moest nadenken en dat ze wou dat ik het kindje niet liet weghalen. Dit is iets wat ik mijn hele leven al zeg dat ik dat nooit zou kunnen.
Na zelf hebben nagedacht besloot ik inderdaad mijn eigen gevoel te kiezen. Maar nu kwam meneer met bedreigingen aan zetten en had er alles voor over dat ik het weg liet halen en dat ik het kindje niks te bieden heb. En ik zou er nog wel achter komen als ik het zou houden. (dit is nog het minst erge wat hij allemaal heb gezegd)
Toen was het voor mij klaar, ik heb hem de deur gewezen het was klaar.
Na een paar dagen kwam hij nog wat spullen halen maar ik durfde niet meer met hem alleen in een ruimte te zijn dus was mijn moeder hierbij.
Hij wou nog met ons praten en dit hebben we gedaan, hij deed enorm opvliegerig en hij ziet het kind als niks, en met een pilletje is dat zo op gelost. Als ik dat gewoon deed hoefde wij elkaar teminste nooit meer te zien... Ik heb aangegeven het te houden en dat hij zich nergens zorgen om hoeft te maken.
Toen kwam hij met dat er nog nog wel een staartje aan vast zat en dat we daar ook nog wel achter zouden komen. In de zin van dat hij er dan dus wel voor het kindje wou zijn ooit.. Maar niet voor mij. En alles wat ik aangaf waar ik van was geschrokken zoals de bedreigen en meer was gelogen volgens hem.. En hij snapte het totaal niet waar ik bang voor was bij hem..
En dat was de laatste keer dat ik hem heb gesproken een week geleden.
Dit is nog maar het halve verhaal maar het is ook zoveel. Ik zit alleen nu hier met kerst alleen en er komt zo veel gevoel bij kijken, ik weet waarvoor ik heb gekozen en dat dat de juiste keuze was zeker na zulke opmerkingen. Maar wauw het is niet alleen dat je er nu 'alleen' voor staat maar ook keiharde liefdesverdriet heb. Dit had ik nooit achter hem gezocht, wel het kwaaie maar niet dit. Het doet zo een pijn en het enige waar ik me op probeer te focussen is mijn kindje nu maar dat is niet zo enorm makkelijk omdat ik wel misselijk ben en me borsten tien keer zo groot zijn, maar het dringt ook nog niet volledig tot je door dat je zwanger bent. Echt een super dubbel gevoel... Je wilt hem niet missen en alleen maar sterk zijn voor je kindje maar automatisch doet je gevoel andere dingen. Des ondanks geen spijt van mij keuze, nu niet, nooit niet!
