Beste moeders, vaders en andere lezers,
Ik ben een 28-jarige 'mother-to-be'. Dit is mijn eerste zwangerschap...helaas niet het begin van een zwangerschap zoals we deze gewend zijn (of zoals we willen dat deze is). Toen ik ca. 4 weken zwanger was ben ik erachter gekomen...dit geheel 'per ongeluk' en op aandringen van mezelf op meer onderzoeken. Allereerst werd mij verteld dat ik PCOS heb en daarmee moest ik het maar doen. Er werd erg luchtig over deze constatering gedaan en ik eiste beter en meer geïnformeerd te worden hieromtrent. Hiervoor werd ik naar de gynaecoloog doorgestuurd en deze constateerde echter een ander 'kwaaltje' dan PCOS. Ik bleek zwanger! Mijn vriend en ik hadden op dat moment ca. 2 maanden een relatie, erg pril dus. Ondanks deze korte periode samen waren we (nadat de shock was bezonken) euforisch over de zwangerschap. Ik begon al te fantaseren en keek erg uit naar de eerste echo en de bekendmaking aan onze ouders. Dit alles zou op 19 juni 2014 plaatsvinden. Op 17 juni vertelde mijn vriend mij dat hij toch wel grote twijfels heeft over de zwangerschap en het krijgen van een kind. De eerste afspraak met de verloskundige is hij dan ook niet mee geweest en tijdens deze afspraak heb ik mijn verhaal aan de VK verteld en mijn opties besproken. Daarna maakte ik een afspraak bij de huisarts om hetzelfde te bespreken. Tevens maakte ik een afspraak bij een abortuskliniek. Dit alles op 20 juni jl. Datzelfde weekend vertrokken mijn vriend en ik voor een weekendje weg. Ook om de situatie tussen ons te proberen te stabiliseren. De zwangerschap en onze tegenstrijdigheden werden (na uren dit te hebben ontweken) besproken. Echter liepen deze gesprekken steeds weer op ruzies uit. Het was een gespannen weekend, maar desondanks probeerden we ook van elkaar te genieten. Op 24 juni zat ik alweer bij de huisarts. Deze adviseerde mij de tijd te nemen en goed na te denken over de abortus en de zwangerschap. Zij wilde mij geen doorverwijzing meegeven voor de abortuskliniek, ik was immers erg geëmotioneerd en 'had nog wel tijd'. De huisarts stuurde mij door naar een psycholoog alwaar ik na een week al terecht kon. De week naar dit gesprek toe was erg gespannen, verdrietig en er gebeurde héél erg veel. Zo besloten mijn vriend (mede door aandringen van mijn zijde) en ik om onze ouders over de situatie in te lichten. Ik heb zijn ouders nog niet ontmoet en hij mijn moeder ook niet. Om die reden besloten we afzonderlijk van elkaar met hen in gesprek te gaan. Mijn moeder reageerde blij verrast, maar begreep ook wel dat de situatie waarin we zaten niet gemakkelijk was. Zijn ouders leken, in den beginne, enigszins begripvol. Echter werd mijn vriend wel de vraag gesteld of ik hem niet voor het karretje heb gespannen (ik ben immers 28 jaar oud én heb nog geen kinderen). Geeft niet...ik had begrip voor hun reactie en heb het gelaten voor wat het is. Zijn ouders lieten het daar echter niet bij zitten. De dag na het gesprek bleek dat zij toch niet enthousiast waren over de zwangerschap. Sterker nog...zij 'drongen' aan bij mijn vriend om mij naar een abortus toe te praten. Zijn moeder voelde zelfs de vrijheid om de ex-vriendin van mijn vriend in te lichten en haar te vragen hem verstand bij te praten. Tevens heeft zijn moeder een brief opgesteld die wij, volgens haar, aan de psycholoog moesten geven. De brief zou, volgens zijn moeder, opheldering bieden over waarom de abortus het enige juiste besluit zou zijn in ons geval. Jullie kunnen je wellicht voorstellen hoe ik deze 2/3 dagen heb ervaren...erg stressvol, geëmotioneerd, woest! Ook wist ik in dit alles niet of ik de relatie überhaupt voort wilde zetten. Op de één of andere manier zorgde deze ellende ervoor dat mijn vriend van gedachte veranderde en zei dat hij voor mij én de baby wil gaan! Op 1 juli zijn wij dan ook samen naar de psycholoog gegaan. Ook uit dit gesprek kon worden geconcludeerd dat hij (weliswaar met zorgen) de baby toch wel wilde. Opgelucht kon ik weer adem halen en de afspraak bij de abortuskliniek afzeggen. Tevens maakte ik in dichte kring mijn zwangerschap bekend.
Het had fijn geweest als ik mijn verhaal hier had kunnen eindigen maar helaas...
Op 6 juli vertelde mijn vriend mij weer dat hij toch (weer) twijfels had. Waar dit vandaan kwam weet ik niet...ik ben dat weekend op familiebezoek geweest en hij heeft bezoek gehad van een vriend waar hij mee is opgegroeid. Wellicht dat dit bezoek ermee te maken heeft...maar dat kan ik niet met zekerheid stellen. GEK van de onzekerheid en zijn passieve, twijfelachtige, kinderachtige houding heb ik een streep onder alles getrokken en hem verteld dat hij de abortus uit zijn gedachte kan wissen! Op 8 juli stond mijn 2e echo gepland...mijn vriend kwam niet opdagen, sterker nog: hij heeft ook niet de moeite genomen om mij over zijn afwezigheid in te lichten. Enigszins bezorgd kreeg ik hem na enkele uren aan de lijn. Hij reageerde alsof zijn neus bloedde en vertelde dat hij het druk had op zijn werk en dat hij in bespreking zat waardoor hij niet eerder kon reageren op mijn berichten en/of telefoontjes. Wel was hij benieuwd naar het verloop van de echo. De situaties was...tja...hoe zal ik het omschrijven...vooral heel pijnlijk. Maar...het bleef even rustig en stil rondom het onderwerp abortus. Totdat mijn vriend in de ochtend van 10 juli mijn woning binnenstapte en mij vrijwel smeekte het kindje weg te laten halen...of er in ieder geval over na te denken. Toen was het klaar...IK was klaar/op/leeg! Ik maakte opnieuw een afspraak bij de abortuskliniek en ik kon gelukkig meteen bij mijn huisarts terecht (de beste vrouw heeft mij zo vaak gezien in een korte periode dat ik daar kind aan huis ben!). Mijn vriend ging mee naar dit gesprek. Aldaar werd de abortus besproken en de huisarts gaf mij (met twijfel) een doorverwijzing voor de abortuskliniek mee. "Als je ervan afziet dan kun je de verwijzing altijd weggooien" was haar boodschap. Voor mijn vriend was dit het laatste zetje en hij kon weer gelukkig in het leven staan en zich richten op onze relatie. Ik daarentegen...was dag in dag uit bezig met de abortus, met de zwangerschap...piekeren, praten, huilen, mezelf afsluiten...de abortus stond gepland op 17 juli jl. Tevens de dag dat ik naar mijn vakantiebestemming zou vertrekken. Op 16 juli hakte ik de knoop door. Na veel wikken en wegen besloot ik vooral naar mijn eigen gevoel te luisteren en deze schreeuwde dat ik NIET achter een abortus stond. Wederom blies ik de afspraak bij de kliniek af en ging ik het gesprek met mijn vriend aan. Ik legde hem uit hoe ik tot dit besluit ben gekomen en waarom. Hij reageerde geschokt...mompelde iets over het beëindigen van de relatie en de financiële verplichting en verliet vervolgens boos mijn woning. Sinds die dag heb ik hem niet gezien. Ook hebben we tijdens mijn vakantie géén contact gehad. Gisteren ben ik teruggekomen en thuis trof ik (een leeg deel van de kledingkast) mijn huissleutels en een brief aan. In de brief legt hij uit dat hij de relatie niet meer ziet zitten. De zwangerschap zou "die droom" kapot hebben gemaakt. "Allicht komen we ooit nog bij elkaar" aldus mijn (ex) vriend.
Ik ben een 28-jarige 'mother-to-be'. Dit is mijn eerste zwangerschap...helaas niet het begin van een zwangerschap zoals we deze gewend zijn (of zoals we willen dat deze is). Toen ik ca. 4 weken zwanger was ben ik erachter gekomen...dit geheel 'per ongeluk' en op aandringen van mezelf op meer onderzoeken. Allereerst werd mij verteld dat ik PCOS heb en daarmee moest ik het maar doen. Er werd erg luchtig over deze constatering gedaan en ik eiste beter en meer geïnformeerd te worden hieromtrent. Hiervoor werd ik naar de gynaecoloog doorgestuurd en deze constateerde echter een ander 'kwaaltje' dan PCOS. Ik bleek zwanger! Mijn vriend en ik hadden op dat moment ca. 2 maanden een relatie, erg pril dus. Ondanks deze korte periode samen waren we (nadat de shock was bezonken) euforisch over de zwangerschap. Ik begon al te fantaseren en keek erg uit naar de eerste echo en de bekendmaking aan onze ouders. Dit alles zou op 19 juni 2014 plaatsvinden. Op 17 juni vertelde mijn vriend mij dat hij toch wel grote twijfels heeft over de zwangerschap en het krijgen van een kind. De eerste afspraak met de verloskundige is hij dan ook niet mee geweest en tijdens deze afspraak heb ik mijn verhaal aan de VK verteld en mijn opties besproken. Daarna maakte ik een afspraak bij de huisarts om hetzelfde te bespreken. Tevens maakte ik een afspraak bij een abortuskliniek. Dit alles op 20 juni jl. Datzelfde weekend vertrokken mijn vriend en ik voor een weekendje weg. Ook om de situatie tussen ons te proberen te stabiliseren. De zwangerschap en onze tegenstrijdigheden werden (na uren dit te hebben ontweken) besproken. Echter liepen deze gesprekken steeds weer op ruzies uit. Het was een gespannen weekend, maar desondanks probeerden we ook van elkaar te genieten. Op 24 juni zat ik alweer bij de huisarts. Deze adviseerde mij de tijd te nemen en goed na te denken over de abortus en de zwangerschap. Zij wilde mij geen doorverwijzing meegeven voor de abortuskliniek, ik was immers erg geëmotioneerd en 'had nog wel tijd'. De huisarts stuurde mij door naar een psycholoog alwaar ik na een week al terecht kon. De week naar dit gesprek toe was erg gespannen, verdrietig en er gebeurde héél erg veel. Zo besloten mijn vriend (mede door aandringen van mijn zijde) en ik om onze ouders over de situatie in te lichten. Ik heb zijn ouders nog niet ontmoet en hij mijn moeder ook niet. Om die reden besloten we afzonderlijk van elkaar met hen in gesprek te gaan. Mijn moeder reageerde blij verrast, maar begreep ook wel dat de situatie waarin we zaten niet gemakkelijk was. Zijn ouders leken, in den beginne, enigszins begripvol. Echter werd mijn vriend wel de vraag gesteld of ik hem niet voor het karretje heb gespannen (ik ben immers 28 jaar oud én heb nog geen kinderen). Geeft niet...ik had begrip voor hun reactie en heb het gelaten voor wat het is. Zijn ouders lieten het daar echter niet bij zitten. De dag na het gesprek bleek dat zij toch niet enthousiast waren over de zwangerschap. Sterker nog...zij 'drongen' aan bij mijn vriend om mij naar een abortus toe te praten. Zijn moeder voelde zelfs de vrijheid om de ex-vriendin van mijn vriend in te lichten en haar te vragen hem verstand bij te praten. Tevens heeft zijn moeder een brief opgesteld die wij, volgens haar, aan de psycholoog moesten geven. De brief zou, volgens zijn moeder, opheldering bieden over waarom de abortus het enige juiste besluit zou zijn in ons geval. Jullie kunnen je wellicht voorstellen hoe ik deze 2/3 dagen heb ervaren...erg stressvol, geëmotioneerd, woest! Ook wist ik in dit alles niet of ik de relatie überhaupt voort wilde zetten. Op de één of andere manier zorgde deze ellende ervoor dat mijn vriend van gedachte veranderde en zei dat hij voor mij én de baby wil gaan! Op 1 juli zijn wij dan ook samen naar de psycholoog gegaan. Ook uit dit gesprek kon worden geconcludeerd dat hij (weliswaar met zorgen) de baby toch wel wilde. Opgelucht kon ik weer adem halen en de afspraak bij de abortuskliniek afzeggen. Tevens maakte ik in dichte kring mijn zwangerschap bekend.
Het had fijn geweest als ik mijn verhaal hier had kunnen eindigen maar helaas...
Op 6 juli vertelde mijn vriend mij weer dat hij toch (weer) twijfels had. Waar dit vandaan kwam weet ik niet...ik ben dat weekend op familiebezoek geweest en hij heeft bezoek gehad van een vriend waar hij mee is opgegroeid. Wellicht dat dit bezoek ermee te maken heeft...maar dat kan ik niet met zekerheid stellen. GEK van de onzekerheid en zijn passieve, twijfelachtige, kinderachtige houding heb ik een streep onder alles getrokken en hem verteld dat hij de abortus uit zijn gedachte kan wissen! Op 8 juli stond mijn 2e echo gepland...mijn vriend kwam niet opdagen, sterker nog: hij heeft ook niet de moeite genomen om mij over zijn afwezigheid in te lichten. Enigszins bezorgd kreeg ik hem na enkele uren aan de lijn. Hij reageerde alsof zijn neus bloedde en vertelde dat hij het druk had op zijn werk en dat hij in bespreking zat waardoor hij niet eerder kon reageren op mijn berichten en/of telefoontjes. Wel was hij benieuwd naar het verloop van de echo. De situaties was...tja...hoe zal ik het omschrijven...vooral heel pijnlijk. Maar...het bleef even rustig en stil rondom het onderwerp abortus. Totdat mijn vriend in de ochtend van 10 juli mijn woning binnenstapte en mij vrijwel smeekte het kindje weg te laten halen...of er in ieder geval over na te denken. Toen was het klaar...IK was klaar/op/leeg! Ik maakte opnieuw een afspraak bij de abortuskliniek en ik kon gelukkig meteen bij mijn huisarts terecht (de beste vrouw heeft mij zo vaak gezien in een korte periode dat ik daar kind aan huis ben!). Mijn vriend ging mee naar dit gesprek. Aldaar werd de abortus besproken en de huisarts gaf mij (met twijfel) een doorverwijzing voor de abortuskliniek mee. "Als je ervan afziet dan kun je de verwijzing altijd weggooien" was haar boodschap. Voor mijn vriend was dit het laatste zetje en hij kon weer gelukkig in het leven staan en zich richten op onze relatie. Ik daarentegen...was dag in dag uit bezig met de abortus, met de zwangerschap...piekeren, praten, huilen, mezelf afsluiten...de abortus stond gepland op 17 juli jl. Tevens de dag dat ik naar mijn vakantiebestemming zou vertrekken. Op 16 juli hakte ik de knoop door. Na veel wikken en wegen besloot ik vooral naar mijn eigen gevoel te luisteren en deze schreeuwde dat ik NIET achter een abortus stond. Wederom blies ik de afspraak bij de kliniek af en ging ik het gesprek met mijn vriend aan. Ik legde hem uit hoe ik tot dit besluit ben gekomen en waarom. Hij reageerde geschokt...mompelde iets over het beëindigen van de relatie en de financiële verplichting en verliet vervolgens boos mijn woning. Sinds die dag heb ik hem niet gezien. Ook hebben we tijdens mijn vakantie géén contact gehad. Gisteren ben ik teruggekomen en thuis trof ik (een leeg deel van de kledingkast) mijn huissleutels en een brief aan. In de brief legt hij uit dat hij de relatie niet meer ziet zitten. De zwangerschap zou "die droom" kapot hebben gemaakt. "Allicht komen we ooit nog bij elkaar" aldus mijn (ex) vriend.