Ik (34) heb een aantal jaar een prachtige relatie gehad met mijn ex-vriend (36), die helaas 2 maanden terug plots door hem beeindigd is. Hij trok zich steeds meer terug en bleek in een persoonlijke crisis beland te zijn. Hij kon geen dankbaarheid en liefde meer voelen of geven zei hij. Hij wilde plots stoppen met zijn goedlopende bedrijf, relatie, etc. en wilde weg van alles en iedereen. Hij wilde een wereldreis gaan maken en andere mensen gaan inspireren om het beste uit hun leven te halen. Die avond dat hij mij dit vertelde is hij gelijk ook uit huis vertrokken en heeft mij verbijsterd achter gelaten.
Een paar dagen later kwam ik er achter dat ik 5 weken zwanger was. Hij was hier totaal niet blij mee (terwijl we allebei altijd een sterke kinderwens hadden, maar hier nog niet “actief” mee bezig waren). Hij gaf aan dat het hem nu niet goed uit kwam, hij wilde het niet. Toen hij vroeg wat ik wilde antwoorde ik dat hier heel graag samen voor wil gaan, dit kindje is immers in liefde gecreerd, maar ik kan hem uiteraard niet dwingen dus als hij het echt niet wil dan zou ik er alleen voor gaan. Dat vond hij zeer egoistisch van mij dat ik het desnoods alleen op wil voeden, want in zijn beleving hoort een kind een moeder EN een vader te hebben. Daarna is hij boos weggegaan.
Een week daarna kwam hij weer langs en ging het iets beter met hem. Ik kon een redelijk goed gesprek met hem voeren en we hebben samen nog een zwangerschapstest gedaan. Hij glunderde van blijdschap en hield zijn hand op mijn buik. Een paar dagen erna liet hij mij weten dat hij het toch niet wilde. Sindsdien heb ik niets meer van hem gehoord. Ik heb een paar weken daarna zijn spullen laten ophalen door zijn ouders, want ik was het zat om in onzekerheid te blijven en had steeds meer het gevoel dat ik voor mezelf en de kleine moest kiezen.
Situatie nu: ik ben nu 14 weken zwanger, ik heb nu al 2 maanden geen contact meer met mijn ex. Hij is niet gestopt met zijn bedrijf, ook geen wereldreis en hij heeft zijn leven weer opgepakt alsof er niks gebeurd is. Kortom, vooral met zichzelf bezig. Ik voel mij erg verdrietig en nog steeds vol onbegrip. Voor mij voelt dit als een onwerkelijke nachtmerrie en een uiterst zorgerlijke en verdrietige situatie met een onwaardig einde.
Ik vraag mij af of er meiden zijn die in een soortgelijke situatie zitten / hebben gezeten en wat jullie er aan doen / hebben gedaan om de draad weer op te pakken? Hoe raap je jezelf weer bijeen nadat je toekomstbeeld en verwachtingen uiteen gespat zijn en je je nu alleen moet voorbereiden op het aanstaande ouderschap? Ik loop inmiddels bij een psycholoog en ik heb verder lieve vrienden en familie (inclusief de ouders van mijn ex-vriend) waar ik veel support van krijg.
Een paar dagen later kwam ik er achter dat ik 5 weken zwanger was. Hij was hier totaal niet blij mee (terwijl we allebei altijd een sterke kinderwens hadden, maar hier nog niet “actief” mee bezig waren). Hij gaf aan dat het hem nu niet goed uit kwam, hij wilde het niet. Toen hij vroeg wat ik wilde antwoorde ik dat hier heel graag samen voor wil gaan, dit kindje is immers in liefde gecreerd, maar ik kan hem uiteraard niet dwingen dus als hij het echt niet wil dan zou ik er alleen voor gaan. Dat vond hij zeer egoistisch van mij dat ik het desnoods alleen op wil voeden, want in zijn beleving hoort een kind een moeder EN een vader te hebben. Daarna is hij boos weggegaan.
Een week daarna kwam hij weer langs en ging het iets beter met hem. Ik kon een redelijk goed gesprek met hem voeren en we hebben samen nog een zwangerschapstest gedaan. Hij glunderde van blijdschap en hield zijn hand op mijn buik. Een paar dagen erna liet hij mij weten dat hij het toch niet wilde. Sindsdien heb ik niets meer van hem gehoord. Ik heb een paar weken daarna zijn spullen laten ophalen door zijn ouders, want ik was het zat om in onzekerheid te blijven en had steeds meer het gevoel dat ik voor mezelf en de kleine moest kiezen.
Situatie nu: ik ben nu 14 weken zwanger, ik heb nu al 2 maanden geen contact meer met mijn ex. Hij is niet gestopt met zijn bedrijf, ook geen wereldreis en hij heeft zijn leven weer opgepakt alsof er niks gebeurd is. Kortom, vooral met zichzelf bezig. Ik voel mij erg verdrietig en nog steeds vol onbegrip. Voor mij voelt dit als een onwerkelijke nachtmerrie en een uiterst zorgerlijke en verdrietige situatie met een onwaardig einde.
Ik vraag mij af of er meiden zijn die in een soortgelijke situatie zitten / hebben gezeten en wat jullie er aan doen / hebben gedaan om de draad weer op te pakken? Hoe raap je jezelf weer bijeen nadat je toekomstbeeld en verwachtingen uiteen gespat zijn en je je nu alleen moet voorbereiden op het aanstaande ouderschap? Ik loop inmiddels bij een psycholoog en ik heb verder lieve vrienden en familie (inclusief de ouders van mijn ex-vriend) waar ik veel support van krijg.