Ik voel me hier bijna niet thuis, met al die blije reacties..maar ik hoop dat er mensen zijn die mijn "probleem" herkennen. Ik ben een jaar geleden gestopt met de pil...ik ben nooit een overtuigde moederkloek geweest, maar stond wel positief tegenover het ouderschap. Het duurde en duurde en ik werd niet zwanger, maar we vonden het wel best, voorlopig hadden we het toch druk met ons sociaal leven en dat kindje meldde zich vanzelf wel. Ineens kwam ik er vorige week zondag achter dat ik zwanger ben en de afgelopen week is een rit in een achtbaan geweest. Buiten de buikpijn, de zeeer gevoelige borsten en het stoppen met roken ben ik een emotioneel hoopje ellende......ik begrijp er niks van!! Ik ben 34 jr..dacht klaar te zijn voor het moederschap, heb een goede relatie, maar nu ik, redelijk onverwacht, toch zwanger ben, zie ik alleen maar negatieve dingen! Ik betrap mezelf erop dat ik hoop dat ik een miskraam krijg...en dat vind ik echt heel erg. Ik durf het bijna niet op te schrijven...maar ik begrijp mijn eigen reactie niet. Ik had nooit verwacht dat dit mijn reactie op een zwangerschap zou zijn, anders was ik natuurlijk nooit gestopt met de pil. Ineens maak ik me druk over vanalles, de ene dag jank ik de ogen uit mijn hoofd, de andere dag gaat het prima, maar blij met de zwangerschap ben ik nog steeds niet. Het lijkt wel of het niet over mij gaat, voel er ook helemaal niets erbij......ik (en mijn vriend) word er radeloos van. Ben ik wel geschikt als moeder....wat nou als deze negatieve gedachten aanhouden? Herkent iemand dit???
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Zwanger en (nog) niet blij?
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
Lieve Babs,
Wat jij hebt herken ik niet, maar ik zou proberen er niet te zwaar aan te tillen. Zwangerschapshormonen zijn best wel heavy en kunnen je hele emotionele leven compleet op z'n kop zetten. Sommige vrouwen kennen dit al een beetje van PMS, maar anderen hebben het normaal nooit, maar nu ze zwanger zijn juist gigantisch. Daarnaast moet je je geestelijk ook nog een beetje aanpassen aan de nieuwe toekomstige situatie en het is vrij normaal dat je dan een heleboel spoken ziet opdoemen. Je leven zal inderdaad heel anders worden, maar geloof me, het gaat stap voor stap en je groeit er naar toe.
Het niet blij zijn met je zwangerschap zegt absoluut niks over wat voor moeder je zal zijn. Dat komt allemaal later pas, misschien verander je na de bevalling wel compleet. Mijn ervaring is dat ik nooit van te voren kan zeggen wat voor moeder iemand wordt, bij mijzelf niet, maar ook niet bij vriendinnen die ik al jaren ken.
En nog even dit, op dit forum zie je misschien veel happy berichtjes, maar geloof me, heel veel vrouwen hebben veel tijd nodig om aan de zwangerschap te wennen en zijn helemaal niet superblij, soms juist heel depressief. Echt, je bent niet de enige (forum geeft misschien beetje vertekent beeld).
Ik zelf krijg over een tijdje totaal onverwacht mijn vierde en ik moet er ook nog aan wennen, zie me nog niet voor me met weer een dikke buik. Ben wel blij, maar het is wel heel anders dan bij de anderen waar ik jaren naar toe leefde. Maar ik maak me er niet druk om, ik weet dat ik ook van dit kindje net zo veel ga houden. Voor jou is het je eerste dus jou moet dat gevoel nog overvallen. Misschien komt het tijdens de zwangerschap, misschien gelijk na de geboorte en misschien moeten jij en je kind naar elkaar toe groeien.
Hoop dat je iets aan mijn reactie hebt.
Groetjes,
Ivy
Wat jij hebt herken ik niet, maar ik zou proberen er niet te zwaar aan te tillen. Zwangerschapshormonen zijn best wel heavy en kunnen je hele emotionele leven compleet op z'n kop zetten. Sommige vrouwen kennen dit al een beetje van PMS, maar anderen hebben het normaal nooit, maar nu ze zwanger zijn juist gigantisch. Daarnaast moet je je geestelijk ook nog een beetje aanpassen aan de nieuwe toekomstige situatie en het is vrij normaal dat je dan een heleboel spoken ziet opdoemen. Je leven zal inderdaad heel anders worden, maar geloof me, het gaat stap voor stap en je groeit er naar toe.
Het niet blij zijn met je zwangerschap zegt absoluut niks over wat voor moeder je zal zijn. Dat komt allemaal later pas, misschien verander je na de bevalling wel compleet. Mijn ervaring is dat ik nooit van te voren kan zeggen wat voor moeder iemand wordt, bij mijzelf niet, maar ook niet bij vriendinnen die ik al jaren ken.
En nog even dit, op dit forum zie je misschien veel happy berichtjes, maar geloof me, heel veel vrouwen hebben veel tijd nodig om aan de zwangerschap te wennen en zijn helemaal niet superblij, soms juist heel depressief. Echt, je bent niet de enige (forum geeft misschien beetje vertekent beeld).
Ik zelf krijg over een tijdje totaal onverwacht mijn vierde en ik moet er ook nog aan wennen, zie me nog niet voor me met weer een dikke buik. Ben wel blij, maar het is wel heel anders dan bij de anderen waar ik jaren naar toe leefde. Maar ik maak me er niet druk om, ik weet dat ik ook van dit kindje net zo veel ga houden. Voor jou is het je eerste dus jou moet dat gevoel nog overvallen. Misschien komt het tijdens de zwangerschap, misschien gelijk na de geboorte en misschien moeten jij en je kind naar elkaar toe groeien.
Hoop dat je iets aan mijn reactie hebt.
Groetjes,
Ivy
He Babs,
Als eerste wil ik even zeggen dat ik het heel dapper van je vindt dat je zulke gevoelens uit. Waarschijnlijk zijn er wel meer die zich zo voelen als jij, maar die vinden de stap om het te uiten misschien te groot. Ik kan me ook voorstellen dat je je erg schuldig voelt.
Hormonen doen rare dingen met je lijf hoor, je moet er niet al te veel van aantrekken dat onzekerheid en nog geen moeder gevoel parten speelt. Ook jij krijgt het moment dat je ineens gaat genieten en gaat dagdromen.
Ik denk dat de vraag of je wel een goede moeder zal zijn meer hoort bij onzekerheid die iedere aanstaande moeder heeft. Want zeg nou zelf hoe weet je nou wat je moet doen als je het nog nooit hebt gedaan? Jij moet hem/haar alles leren.. Maar HOE doe je dat?? Het gaat vanzelf... Zodra die kleine geboren wordt heb je dat instinkt en voor dat je nog niet weet of wat je moet leren is er tegenwoordig kraamzorg die zorgt dat jij en je kleintje het beste krijgt! Iedere moeder houdt van zijn kind, de ene al vanaf het moment dat het nog een klopje cellen is en de ander pas op het moment dat ze het kleine wonder eindelijk in haar armen kan sluiten.
Zelf was ik de eerste 3 maanden ongelovelijk ziek en had echt zoiets van; Moet dat zo?? Is dit het nou zwanger zijn? Bovendien voelde ik nog geen enkel teken van leven van binnenuit en ik had dus ook niet echt zoiets van HEJ ik wordt moeder en ben zwanger (op de kwaaltjes na dan).
De eerste echo die we hadden zorgde er voor dat mijn vent met tranen in zijn ogen zat haha en ik voelde nog niet zo veel...
Pas in week 20 toen ik ineens getrappel ging voelen kreeg ik ineens ongelovelijke moeder gevoelens... Het is niet zo dat ik eerder dacht dit wil ik niet, maar ik voelde me ook zeker nog geen moeder in spe en liefde voor dat kleintje was ook nog niet aanwezig.
Bij mij ging het dus pas "leven" in meerdere opzichten, op het moment dat ik die kleine ook echt voelde!! Vanaf die dag wilde ik spulletjes gaan kopen, weten wat het was, alles uitzoeken over de uitzet en de bevalling en wat als het er ineens is!!!
De 20 weken echo gaf de doorslag.. Bij de eerste echo zie je een ongelovelijk groot hoofd met een mini lijfje, iets wat totaal nog niet op een mensje lijkt vond ik zelf, meer een kikkervisje.
Nu, bij de 20 weken echo, zag ik ineens teentjes, handjes, een neusje een mond alles er op en eraan...
Ik smolt...
Ik ben nu 29 weken zwanger van ons eerste kindje en ook echt TOP zwanger.. Ik kan het over niets anders hebben en aan niets anders denken dan ons kleine meisje wat eraan komt...
Ben van het weekend ook naar de 9 maanden beurs geweest en vanalles gekocht! Dit had ik mezelf 3 maanden geleden echt niet zien doen!!
Ik heb geen idee hoever jij nu bent in je zwangerschap... Maar ik hoop dat je wat hebt aan wat ik hier nu schrijf..
Het gevoel komt echt vanzelf!! En bij jou misschien wat later net als bij mij, maar je ontkomt er niet aan..
Probeer niet teveel bezig te zijn met schuldgevoelens... Het is een groot deel wat ontstaat uit onzekerheid en dat is de normaalste zaak van de wereld...
Geniet ervan.. Zoek dingetjes op internet zodat het in je hoofd een beetje gaat leven.. En geloof mij zodra je dat getrappel voelt.. en later net zoals ik nu, alles voelt wat die kleine doet.. draaien, hikken, schoppen, bewegen... Ook dan zal jij smelten...
Heel veel succes!
Lotte
Als eerste wil ik even zeggen dat ik het heel dapper van je vindt dat je zulke gevoelens uit. Waarschijnlijk zijn er wel meer die zich zo voelen als jij, maar die vinden de stap om het te uiten misschien te groot. Ik kan me ook voorstellen dat je je erg schuldig voelt.
Hormonen doen rare dingen met je lijf hoor, je moet er niet al te veel van aantrekken dat onzekerheid en nog geen moeder gevoel parten speelt. Ook jij krijgt het moment dat je ineens gaat genieten en gaat dagdromen.
Ik denk dat de vraag of je wel een goede moeder zal zijn meer hoort bij onzekerheid die iedere aanstaande moeder heeft. Want zeg nou zelf hoe weet je nou wat je moet doen als je het nog nooit hebt gedaan? Jij moet hem/haar alles leren.. Maar HOE doe je dat?? Het gaat vanzelf... Zodra die kleine geboren wordt heb je dat instinkt en voor dat je nog niet weet of wat je moet leren is er tegenwoordig kraamzorg die zorgt dat jij en je kleintje het beste krijgt! Iedere moeder houdt van zijn kind, de ene al vanaf het moment dat het nog een klopje cellen is en de ander pas op het moment dat ze het kleine wonder eindelijk in haar armen kan sluiten.
Zelf was ik de eerste 3 maanden ongelovelijk ziek en had echt zoiets van; Moet dat zo?? Is dit het nou zwanger zijn? Bovendien voelde ik nog geen enkel teken van leven van binnenuit en ik had dus ook niet echt zoiets van HEJ ik wordt moeder en ben zwanger (op de kwaaltjes na dan).
De eerste echo die we hadden zorgde er voor dat mijn vent met tranen in zijn ogen zat haha en ik voelde nog niet zo veel...
Pas in week 20 toen ik ineens getrappel ging voelen kreeg ik ineens ongelovelijke moeder gevoelens... Het is niet zo dat ik eerder dacht dit wil ik niet, maar ik voelde me ook zeker nog geen moeder in spe en liefde voor dat kleintje was ook nog niet aanwezig.
Bij mij ging het dus pas "leven" in meerdere opzichten, op het moment dat ik die kleine ook echt voelde!! Vanaf die dag wilde ik spulletjes gaan kopen, weten wat het was, alles uitzoeken over de uitzet en de bevalling en wat als het er ineens is!!!
De 20 weken echo gaf de doorslag.. Bij de eerste echo zie je een ongelovelijk groot hoofd met een mini lijfje, iets wat totaal nog niet op een mensje lijkt vond ik zelf, meer een kikkervisje.
Nu, bij de 20 weken echo, zag ik ineens teentjes, handjes, een neusje een mond alles er op en eraan...
Ik smolt...
Ik ben nu 29 weken zwanger van ons eerste kindje en ook echt TOP zwanger.. Ik kan het over niets anders hebben en aan niets anders denken dan ons kleine meisje wat eraan komt...
Ben van het weekend ook naar de 9 maanden beurs geweest en vanalles gekocht! Dit had ik mezelf 3 maanden geleden echt niet zien doen!!
Ik heb geen idee hoever jij nu bent in je zwangerschap... Maar ik hoop dat je wat hebt aan wat ik hier nu schrijf..
Het gevoel komt echt vanzelf!! En bij jou misschien wat later net als bij mij, maar je ontkomt er niet aan..
Probeer niet teveel bezig te zijn met schuldgevoelens... Het is een groot deel wat ontstaat uit onzekerheid en dat is de normaalste zaak van de wereld...
Geniet ervan.. Zoek dingetjes op internet zodat het in je hoofd een beetje gaat leven.. En geloof mij zodra je dat getrappel voelt.. en later net zoals ik nu, alles voelt wat die kleine doet.. draaien, hikken, schoppen, bewegen... Ook dan zal jij smelten...
Heel veel succes!
Lotte
Hoi Babs,
Ik herken je gevoelens wel. Ik ben vorig jaar april gestopt met de pil omdat mijn man en ik de volgende stap wilde gaan zetten: kindjes.
Na 4 maanden werd ik zwanger. Ik had altijd gedacht dat ik dan op een mooie roze wolk zou belanden. Wel, bij mij was dat niet het geval. Mijn zwangerschap liep uit op een miskraam. In oktober heb ik een curretage gehad. Het ging allemaal heel snel.
We besloten een adempauze in te lassen. Echter, daar kregen we de kans niet voor want ik werd meteen weer zwanger.
Die zwangerschap begon ook niet al te best. Ik kreeg last van heel veel bloedingen.
Na al die bloedingen en de onzekerheid die dat met zich meebrengt, had ik de afgelopen weken echt zoiets van: als het zo moet, dan maar liever niet. Ik was niet te genieten, snauwde alleen nog maar naar mijn man. Als mensen op het werk vroegen hoe het ging, wilde ik liever niet antwoorden. Op het werk heerst bij ons een babyboom dus het gaat bijna nergens anders meer over. En iedereen is zo blij voor mij. Ikzelf vond er niets aan.
Daarnaast was ik ook heel erg onzeker omdat mijn buik maar niet wilde groeien en ik eigenlijk niets merkte van het zwanger zijn.
Ik vond het ook zo'n rare gewaarwording. Ik had altijd zoiets van: als ik zwanger ben, dan verandert alles. Nou, die verwachtingen zijn niet uitgekomen: mijn leven gaat nog gewoon zo door zoals het altijd ging.
Afgelopen vrijdag zijn we weer in het ziekenhuis geweest voor een afspraak. Ik keek er erg naar uit maar was ook ontzettend zenuwachtig. De verloskundige heeft toen weer een echo gemaakt en ons kleintje is inmiddels een dikke 16 weken oud. Ik heb die echo's gewoon nodig om te beseffen dat ik zwanger ben, anders geloof ik het gewoon niet. Ik wil heel graag moeder worden maar de afgelopen weken waren voor mij echt zenuwslopend.
Ik denk ook dat het voor mij meer gaat leven als ik een buikje begin te krijgen en de kleine ga voelen.
De verloskundige heeft me wel op het hart gedrukt om er nu echt van te gaan genieten omdat die 9 maanden zo voorbij zijn. Ik probeer het ook echt maar het wil nog niet altijd lukken.
Je bent dus niet de enige met die gevoelens en emoties. Het is ook heel wat. En misschien omdat je je al voorstellingen maakt over hoe het over 9 maanden zal zijn terwijl je er verder niets van merkt, wordt het allemaal heel onwerkelijk. Dat heb ik ook hoor. Ik zit al te denken van: oh, rond mijn verjaardag loop ik met een dikke buik terwijl ik nu nog gewoon mijn broeken aan kan. Hoe onwerkelijk is dat?!
Ik kan je alleen maar aanraden om je gevoelens en twijfels niet op te kroppen. Ik heb dat ook niet gedaan. Ik heb er ook veel met mijn beste vriendin over gepraat en dat lucht enorm op. En wellicht als het voor jou ook helpt zou ik aan de verloskundige vragen of je misschien wat vaker mag komen om zo toch wat meer naar het kindje toe te groeien. Bij mij helpt dat wel. En gelukkig mag ik nu over 3 weken weer komen ipv over 4 weken.
Enne, je kunt altijd op dit forum terecht. Hier bestaan geen rare of verkeerde gevoelens. Het hoort er allemaal bij.
Sterkte en toch nog gefeliciteerd met je zwangerschap!
Groetjes,
Maike
16 weken en 4 dagen zwanger van de eerste
Ik herken je gevoelens wel. Ik ben vorig jaar april gestopt met de pil omdat mijn man en ik de volgende stap wilde gaan zetten: kindjes.
Na 4 maanden werd ik zwanger. Ik had altijd gedacht dat ik dan op een mooie roze wolk zou belanden. Wel, bij mij was dat niet het geval. Mijn zwangerschap liep uit op een miskraam. In oktober heb ik een curretage gehad. Het ging allemaal heel snel.
We besloten een adempauze in te lassen. Echter, daar kregen we de kans niet voor want ik werd meteen weer zwanger.
Die zwangerschap begon ook niet al te best. Ik kreeg last van heel veel bloedingen.
Na al die bloedingen en de onzekerheid die dat met zich meebrengt, had ik de afgelopen weken echt zoiets van: als het zo moet, dan maar liever niet. Ik was niet te genieten, snauwde alleen nog maar naar mijn man. Als mensen op het werk vroegen hoe het ging, wilde ik liever niet antwoorden. Op het werk heerst bij ons een babyboom dus het gaat bijna nergens anders meer over. En iedereen is zo blij voor mij. Ikzelf vond er niets aan.
Daarnaast was ik ook heel erg onzeker omdat mijn buik maar niet wilde groeien en ik eigenlijk niets merkte van het zwanger zijn.
Ik vond het ook zo'n rare gewaarwording. Ik had altijd zoiets van: als ik zwanger ben, dan verandert alles. Nou, die verwachtingen zijn niet uitgekomen: mijn leven gaat nog gewoon zo door zoals het altijd ging.
Afgelopen vrijdag zijn we weer in het ziekenhuis geweest voor een afspraak. Ik keek er erg naar uit maar was ook ontzettend zenuwachtig. De verloskundige heeft toen weer een echo gemaakt en ons kleintje is inmiddels een dikke 16 weken oud. Ik heb die echo's gewoon nodig om te beseffen dat ik zwanger ben, anders geloof ik het gewoon niet. Ik wil heel graag moeder worden maar de afgelopen weken waren voor mij echt zenuwslopend.
Ik denk ook dat het voor mij meer gaat leven als ik een buikje begin te krijgen en de kleine ga voelen.
De verloskundige heeft me wel op het hart gedrukt om er nu echt van te gaan genieten omdat die 9 maanden zo voorbij zijn. Ik probeer het ook echt maar het wil nog niet altijd lukken.
Je bent dus niet de enige met die gevoelens en emoties. Het is ook heel wat. En misschien omdat je je al voorstellingen maakt over hoe het over 9 maanden zal zijn terwijl je er verder niets van merkt, wordt het allemaal heel onwerkelijk. Dat heb ik ook hoor. Ik zit al te denken van: oh, rond mijn verjaardag loop ik met een dikke buik terwijl ik nu nog gewoon mijn broeken aan kan. Hoe onwerkelijk is dat?!
Ik kan je alleen maar aanraden om je gevoelens en twijfels niet op te kroppen. Ik heb dat ook niet gedaan. Ik heb er ook veel met mijn beste vriendin over gepraat en dat lucht enorm op. En wellicht als het voor jou ook helpt zou ik aan de verloskundige vragen of je misschien wat vaker mag komen om zo toch wat meer naar het kindje toe te groeien. Bij mij helpt dat wel. En gelukkig mag ik nu over 3 weken weer komen ipv over 4 weken.
Enne, je kunt altijd op dit forum terecht. Hier bestaan geen rare of verkeerde gevoelens. Het hoort er allemaal bij.
Sterkte en toch nog gefeliciteerd met je zwangerschap!
Groetjes,
Maike
16 weken en 4 dagen zwanger van de eerste
hoi babs,
nou ik herken je verhaal ook wel een beetje, ik had ook zo van wat moet ik ermee.
heel onzeker omdat ik helemaal geen kwaaltjes niet misselijk, ik had helemaal niks alleen de test.
ik ben in juni gestopt met de pil en ik hoopte dat het een jaar zou
duren, maar dus niet. elke keer als ik ongi werd was dat voor mij echt
uitstel van executie genoemd.
maar ik ben vandaag voor de eerste keer naar de vk geweest en het hartje gehoord, nou dat is geweldig .
ik was blij / niet blij een lange tijd maar nu echt HEEL BLIJ.
ik denk nou nog wel van dat we er in moeten groeien maar dat is toch
geen schande. ik denk dat het bij mij gewoon een echte
bevestiging moest zijn voordat ik echt blij kon zijn, gelukkig ben ik
dat nu.
ik voel me nog niet echt zwanger maar ben het wel.
ik hoop voor je dat het voor jou net zo'n vlaag is als dat van mij. ik ben na vandaag echt positief en van alles geworden.
maar het komt met jou vast goed weet ik zeker.
en van harte gefeliciteerd he , het went echt hoor geloof me.
groetjes sandra 12 weken
nou ik herken je verhaal ook wel een beetje, ik had ook zo van wat moet ik ermee.
heel onzeker omdat ik helemaal geen kwaaltjes niet misselijk, ik had helemaal niks alleen de test.
ik ben in juni gestopt met de pil en ik hoopte dat het een jaar zou
duren, maar dus niet. elke keer als ik ongi werd was dat voor mij echt
uitstel van executie genoemd.
maar ik ben vandaag voor de eerste keer naar de vk geweest en het hartje gehoord, nou dat is geweldig .
ik was blij / niet blij een lange tijd maar nu echt HEEL BLIJ.
ik denk nou nog wel van dat we er in moeten groeien maar dat is toch
geen schande. ik denk dat het bij mij gewoon een echte
bevestiging moest zijn voordat ik echt blij kon zijn, gelukkig ben ik
dat nu.
ik voel me nog niet echt zwanger maar ben het wel.
ik hoop voor je dat het voor jou net zo'n vlaag is als dat van mij. ik ben na vandaag echt positief en van alles geworden.
maar het komt met jou vast goed weet ik zeker.
en van harte gefeliciteerd he , het went echt hoor geloof me.
groetjes sandra 12 weken
Heel erg bedankt voor jullie reacties!! Doet me goed te lezen dat er meer mensen zijn met deze gevoelens. Aan de ene kant realiseer ik me dat ik niet mezelf ben en het waarschijnlijk de hormonen zijn die roepen, aan de andere kant ben ik heel bang dat ik niet blij blijf. Er zijn nog niet veel mensen die weten dat ik zwanger ben om de simpele reden dat ik het niet zonder huilen kan brengen...mijn beste vriendin opperde zelfs al dat ik altijd nog een "keuze" heb, aangezien ik pas 8 weken zwanger ben....toen was ik helemaal uit het veld geslagen! Blijkbaar kom ik zo over als een hoop ellende dat mijn beste vriendin het nodig vond dit te zeggen, hoe goed bedoelt ook, maar dat is voor mij en mijn vriend absoluut geen optie. Zoals ik zei....op papier wil ik heel graag moeder worden......maar nu het realiteit is, ben ik volledig de kluts kwijt! Volgende week moet ik voor het eerst naar de verloskundige en ik denk dat het een goed idee is als ik haar inlicht over mijn gemoedstoestand, misschien helpt een echo oid wel om me wat rustiger en vooral "blijer"te maken! In ieder geval heel erg bedankt voor jullie steun en reacties..
hoi babs,
ik herken je verhaal wel hoor, misschien iets minder heftig als bij jou maar toen ik zwanger werd van mijn eerste had ik het de 1e maanden ook. Mijn vriend en ik waren beiden 23 en t leek ons leuk,.. zo naief waren we toen eigenlijk, toen het toen meteen in 1 maand raak was werd ik ook wel even erg bang,..ik voelde me ook een soort van "vies" er groeide iets raars in me en ook ik hoopte heel af en toe dat t mis zou gaan, het leek me in ieder geval niet erg ofzo. Maar door het enthousiasme van iedereen om me heen, cadootjes, informatieboeken opende er zich een hele nieuwe wereld na een maand of 3/4 vond ik het echt geweldig en was met niets anders meer bezig, die baby wolk neemt je gewoon langszaam in zich op.
Nu ben ik 23 weken zwanger van de 2e,.. en nu weet ik wat voor prachtig iets het is maar toch was ik weer de 1e weken niet blij,... het zullen inderdaad grotendeels de hormonen wel zijn. Ik zou het zeker wel aankaarten bij de vk en voor de rest gewoon alles stapje voor stapje doen,. je eerst bezig houden met het zwanger zijn zelf,. de verandering van je lichaam, een leuk idee is zo'n boek waarin elke week wordt beschreven wat er gebeurt, en zo langszaam leef je toe naar dat er door deze zwangerschap ook echt een baby komt,.. maar voorlopig ben je gewoon zwanger, dat wennen aan het baby idee dat komt wel.
ik herken je verhaal wel hoor, misschien iets minder heftig als bij jou maar toen ik zwanger werd van mijn eerste had ik het de 1e maanden ook. Mijn vriend en ik waren beiden 23 en t leek ons leuk,.. zo naief waren we toen eigenlijk, toen het toen meteen in 1 maand raak was werd ik ook wel even erg bang,..ik voelde me ook een soort van "vies" er groeide iets raars in me en ook ik hoopte heel af en toe dat t mis zou gaan, het leek me in ieder geval niet erg ofzo. Maar door het enthousiasme van iedereen om me heen, cadootjes, informatieboeken opende er zich een hele nieuwe wereld na een maand of 3/4 vond ik het echt geweldig en was met niets anders meer bezig, die baby wolk neemt je gewoon langszaam in zich op.
Nu ben ik 23 weken zwanger van de 2e,.. en nu weet ik wat voor prachtig iets het is maar toch was ik weer de 1e weken niet blij,... het zullen inderdaad grotendeels de hormonen wel zijn. Ik zou het zeker wel aankaarten bij de vk en voor de rest gewoon alles stapje voor stapje doen,. je eerst bezig houden met het zwanger zijn zelf,. de verandering van je lichaam, een leuk idee is zo'n boek waarin elke week wordt beschreven wat er gebeurt, en zo langszaam leef je toe naar dat er door deze zwangerschap ook echt een baby komt,.. maar voorlopig ben je gewoon zwanger, dat wennen aan het baby idee dat komt wel.