zwanger en relatie twijfels- wie herkent dit?

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo, Ik ben 11 weken zwanger van mijn tweede kindje. Helemaal gepland en erg blij mee. Ik voel me echter helemaal niet goed over mijn relatie op het moment. Heb hele erge twijfels of we wel bij elkaar passen (zijn nu 6 jr samen) en voel me niet verliefd en erger me. Dit zijn geen helemaal nieuwe gevoelens maar ze komen nu in alle heftigheid door en ik word er radeloos van. Lijkt me ook niet goed voor de kleine baby in mijn buik. Herkent iemand dit?
 
Ik denk dat de reactie van Missping wel erg kort door de bocht is. Teuntje geeft al aan in het verhaal dat ze al wel wat twijfelde maar dat nu ze zwanger is het ineens heel erg speelt. Ik denk dat we allemaal wel eens twijfelen aan de relatie en het beste is om daar met je partner over te praten. Misschien is hij zich nergens van bewust (wat je vaker hebt bij mannen) en wil hij zijn best doen om te veranderen, mocht dat nodig zijn. Door je zwangerschap gieren de hormonen je door je lijf en kun je veel heftiger op dingen reageren dan dat je normaal zou doen. Ik denk dan ook dat je niet te snel dingen over je relatie moet beslissen nu. Praat er met je partner over, hoe je je voelt enz.

Veel succes en geniet van je zwangerschap.

Groet,

Angela
 
Hi Angela,
Hartelijk dank voor je reactie. Ik herken me hier goed in en besef me eigenlijk ook wel dat het nu helemaal geen juist moment is om beslissingen te nemen. En dat wil ik ook helemaal niet want ik denk dat die gevoelens grotendeels komen door de hormonen en ook herfst grauwheid (heb ik altijd al wat last van). Heb erge behoefte om me even vrouw te voelen voor mijn partner en niet zo zeer moeder/zwanger. Heb dan ook besloten die twijfelgevoelens zoveel mogelijk te negeren en proberen positief om te draaien naar leuke dingen doen met partner en kind.
Ik merkte eigenlijk dat het opschrijven van mijn gevoelens al een grote opluchting was en ook jouw reactie.
Groeten,
Teuntje
 
Hi Angela,
Hartelijk dank voor je reactie. Ik herken me hier goed in en besef me eigenlijk ook wel dat het nu helemaal geen juist moment is om beslissingen te nemen. En dat wil ik ook helemaal niet want ik denk dat die gevoelens grotendeels komen door de hormonen en ook herfst grauwheid (heb ik altijd al wat last van). Heb erge behoefte om me even vrouw te voelen voor mijn partner en niet zo zeer moeder/zwanger. Heb dan ook besloten die twijfelgevoelens zoveel mogelijk te negeren en proberen positief om te draaien naar leuke dingen doen met partner en kind.
Ik merkte eigenlijk dat het opschrijven van mijn gevoelens al een grote opluchting was en ook jouw reactie.
Groeten,
Teuntje
 
hoi teuntje,
ik ben inmiddels alweer bijna 8 jaar met mijn vriend samen maar wij zijn een jaar uit elkaar geweest..ik werd onverwacht zwanger toen ik 18was,toen had ik ook twijfels over mijn relatie met hem maar toch kozen we ervoor om voor het kindje te gaan dat nu inmiddels een geweldige zoon van bijna 4 is..nadat ik bevallen was kwamen mijn twijfels weer terug..en heb er veel met hem over gepraat begin 2008 zijn we uit elkaar gegaan..en dacht dat het zo beter was nou niet dus..ik miste hem ontzettend en besefte toen wat ik aan hem had..in november 2008 zijn we weer opnieuw begonnen en ging het geweldig! daarom besloten wij in februari weer te gaan samen wonen en we wouden toch graag een 2de kindje..
hiermee wil ik zeggen,maak geen overhaaste beslissingen..praat hier veel met je partner over..en ook die zwangerschap maakt het allemaal wel wat erger..die hormonen zijn zo vervelend soms!
negeer je gevoelens niet en praat erover!
en ook als je zwanger bent kun je je lekker vrouw voelen ;) ik ga gewoon soms eens even heerlijk na de schoonheidsspecialiste of lekker middagje shoppen en zelfs met mijn dikke buik voel ik me nog sexy! hoop dat je je stuk beter gaat voelen en geniet toch een beetje van je zwangerschap!
heeel veel succes
liefs kim
 
Ik denk dat het belangrijk is om te weten wanneer deze twijfels begonnen zijn. Had je ze ook al voor de zwangerschap? Als dat niet zo is, dan denk dat het puur door de zwagerschap komt. Combinatie hormonen en een situatie die veranderd. Zwanger zijn is niet zo maar iets. Je moet inderdaad wennen aan het idee dat er een mensje in je groeit... dat je moeder bent ook al is het kleintje er nog niet.. dit kan soms tijdelijk een dip geven. Wil ik dit wel echt? Kan ik dit aan? Is onze relatie er wel bestand tegen? Je zoekt een stukje zekerheid.
Je moet ook eerlijk zijn tegen jezelf. Heb een overhaaste keuze gemaakt om zwanger te worden, ondanks je lichte twijfeling over je relatie? want als zegt missping het heel cru, twijfels in een relatie zijn geen goede basis om samen aan een kindje te beginnen. Dat moet eerst 100% goed zitten. Een kindje lost je problemen namelijk niet op, tijdens de zangerschap en daarna kan het ergenissen juist uitvergroten. Juist omdat je een goed thuis wil voor je kind, zou je bepaalde dingen in je partner juist anders willen zien.

Spreek deze dingen samen eens goed door. Wat ergert je en vooral waarom is dat voor jou zo'n struikelblok. ALs je merkt dat het niet om basale dingen gaat, zal dit vanzelf overgaan, misschien nog wel in je zwangerschap en kun je deze ergenissen beter relativeren. Ik zei wel eens: "Mijn hormoontjes spelen weer op... niets van aantrekken!"

Gaat het echt om hele basale zaken zoals tijd voor elkaar, trouw, iets voor elkaar over hebben, geldbesteding... dan moet je proberen zo objectief er naar te kijken en oplossingen zoeken.

Naar mijn mening is het voor een kindje (ook al merkt het nog nergens wat van) heel belangrijk om een veilig thuis te hebben, zonder ruzie en angst dat één van de ouders weg gaat.

Succes met uitdenken!
 
Hoi Teuntje,

Kan me voorstellen dat je je ook vrouw wilt voelen. Net wat Jaribaby zegt kun je je op vele manieren sexy voelen. En vaak vind een man een zwangere vrouw sexy. Ik ben blij om te horen dat mijn reactie je een beetje geholpen heeft. Ik herken wel dingen die je zegt en ik herken ook wel de dingen die de andere zeggen. Zelf heb ik zelf ook erg veel last van mijn hormonen gehad, vooral in het begin. Twijfelde heel erg aan de relatie en ook erg aan de vaderkwaliteiten van mijn man. Ik heb wel eens gedacht waar ben ik aan begonnen en waarom zie ik het nu pas. Ik ben niet altijd even aardig geweest tegen mijn man (ben sowieso wel een pittige dame), maar we hebben ook veel gepraat. Nu zijn de hormonen wat rustiger geworden en zie ik de dingen heel anders. Ik vraag ik me weleens af waarom ik me zo druk heb gemaakt. Ik heb echt als ik jou verhaal zo lees echt het gevoel dat je ook erg met je hormonen zit en met je herfstgevoel. Praten, praten en nog eens praten is het enige wat ik je kan aanraden.

Succes en ik hoop dat jullie er samen uitkomen.

Groet

Angela
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan