<p>Hoi Dames, </p><p>Ik vind dit een ontzettend moeilijke topic en schaam me er bijna voor, maar het zit me zo dwars dat het me ook gewoon van het hart moet en hoop ergens herkenning te vinden. </p><p>Mijn vriend en ik zijn er sinds kort achter dat ik zwanger ben, allebei ontzettend blij mee want dit was onze grootste wens. </p><p>Nou is onze relatie nooit echt van zijn leien dakje gegaan. Aan het begin van onze relatie, kort nadat we samen zijn gaan wonen, had ik aardig wat persoonlijke problemen waardoor we besloten uit elkaar te gaan. Echter mistten we elkaar enorm en zijn we een aantal maanden later weer bij elkaar gekomen. Een aantal maanden daarop dezelfde situatie, maar dan door persoonlijke issues van mijn vriend. Wederom weer bij elkaar gekomen omdat we gewoon het gevoel hadden dat het meant to be was en we de gezamenlijke droom hadden papa en mama te worden van ons gezamenlijke kindje. Helaas is het vanaf de laaste keer dat we weer bij elkaar komen nooit echt meer soepel gelopen, we moeten beiden ontzettend ons best doen voor de relatie en niks gaat voor ons gevoel vanzelf. Zelfs weer een aantal keer op het punt gestaan uit elkaar te gaan maar we konden het niet over ons hart verkrijgen: we horen bij elkaar en worden SAMEN papa en mama. Nu is dit dus het geval en zijn we daar ook ontzettend gelukkig mee, maar de relatie wordt er niet beter op.. Ik geef mijn hormonen nog de schuld maar ergens weet ik ook dat ik dat niet eeuwig kan blijven doen. Ik denk dat we het wel redden samen, dat hebben we altijd gedaan en we houden van elkaar, maar nu er een kindje op komst is maak ik me zo ontzettend zorgen hierover. Nu kun je niet meer zo makkelijk de keuze maken uit elkaar te gaan, nu ben je voor eeuwig door je kind aan elkaar verbonden, in ben financieel gewoon best afhankelijk van hem en zal het alleen met een kleintje moeilijk redden. Ik wil hem helemaal niet kwijt, en ik weet hij mij ook niet. Maar deze situatie baat me zo'n zorgen nu en in ga ineens aan alles twijfelen..</p><p>Mijn vraag of er (aanstaande) mama's zijn die dit herkennen en/of tips hebben. Dat zou me heel erg helpen.. </p>
Zwanger en slechte relatie
- Onderwerp starter Moederrrrrr
- Startdatum
Hormonen doen wel echt veel hoor.. is het misschien een idee om professioneel met iemamd te gaan praten? Want je houdt tenslotte wel van elkaar en zo te lezen ook van jullie kindje.. maar ergens loopt het steeds spaak het is wel goed dit te ontdekken voordat je samen moet gaan zorgen voor jullie kindje. Succes ?
Mijn vriend en ik zijn ook door een moeilijke periode gegaan. Wat mij (en ons) ontzettend heeft geholpen is dat ik hulp ben gaan zoeken. Ik heb het bij de huisarts aangegeven dat het niet zo lekker liep en ben toen via hem bij GGD terecht gekomen.
Misschien dat het voor jou (jullie) ook al enorm zal helpen als je er met iemand over kan praten, of samen naar relatie therapie te gaan.
In ieder geval al super dapper en goed dat je het hier al durft aan te geven, dat is de eerste stap!
Heel veel succes.
Misschien dat het voor jou (jullie) ook al enorm zal helpen als je er met iemand over kan praten, of samen naar relatie therapie te gaan.
In ieder geval al super dapper en goed dat je het hier al durft aan te geven, dat is de eerste stap!
Heel veel succes.
Bedankt voor jullie reacties!Ik zit wegens het persoonlijke probleem uit het verleden nog wel bij een instelling en spreek daar eens per 2 weken mijn psycholoog. Partner is ook al een aantal keer mee geweest en ze hebben er, mocht dat gesprek niet genoeg zijn, eventueel ook een systeem therapeut die ons verder zou kunnen begeleiden. Ergens geeft me dat wel een gerust gevoel, en de laatste dagen leek het ook wel wat beter te gaan. Maar vandaag gaf mijn partner aan het echt heel lastig te vinden deze situatie en dat er echt wat moet veranderen omdat hij het anders niet meer zal trekken. Hij doelt met name op de intimiteit, hij vind dit ik een relatie ontzettend belangrijke en voor mij is dit juist een erg gevoelig en lastig punt (deels wegens mijn verleden). Nu bevorderd (met name de eerste weken) van de zwangerschap dit natuurlijk ook totaal niet alleen vind hij niet dat ik het nu alleen daaraan kan wijten, omdat het daarvoor ook al een probleem was en daarna waarschijnlijk nog zal zijn. En daar heeft hij een punt.. Het gaf me nu alleen, door het gesprek algemeen, echt een naar en onzeker gevoel: hebben we hier wel goed aan gedaan? Hadden we dit wel moeten doen? We kunnen nu niet meer terug (en dat wil ik ook niet, ik wil het absoluut houden), gaat dit nog 9 maanden zo door? Hoe zal het daarna zijn? Dit voelt zo kut. We hebben een 'keus' gemaakt voor 't leven en nu lijken we dit samen helemaal niet te kunnen.. Maar ik kan en wil dit ook niet alleen doen en ik wil mijn kindje absoluut een goede start geven met moeder én vader, die van elkaar houden.We gaan in ieder geval weer een gesprek aanvragen bij mijn psycholoog/systeemtherapeut maar dit gevoel zit me zo ontzettend dwars.. Ik wil gewoon genieten, moeder worden was echt mijn droom, maar in zo'n situatie had ik me die droom niet voorgesteld..
Dapper van je om even je hart te luchten. Wat rot om te horen dat het niet lekker loopt tussen jullie, zeker nu jullie zulk mooi nieuws hebben gekregen en een kleintje verwachten. Van de andere kant fijn om te horen dat jullie er allebei nog steeds volledig voor willen gaan en veel van elkaar houden. Waar een wil is, is een weg.Wat dat betreft ben ik ervaringsdeskundige, haha. Misschien heb je er iets aan om te horen hoe t bij ons ging. Mijn vriend en ik zijn ook helemaal gek op elkaar, maar hebben allebei ook veel meegemaakt en er is nog een hoop onverwerkt uit het verleden. Dit zorgde voor veel botsingen aan het begin van de zwangerschap. Zo erg dat ik echt met mn handen in het haar zat. Hoe gaan we dit in hemelsnaam doen met een kleintje op komst? Deze stress is niet goed voor de baby, dacht ik telkens maar. Hij worstelde zo met zichzelf dat ik me behoorlijk zorgen maakte. Ik was ook bang dat we t niet gingen redden samen. Hij heeft toen hulp gezocht en dit was t begin van een intensief traject. Dit zorgde ervoor dat het steeds beter ging met hem, maar ook zeker tussen ons. Wel hadden we sporadisch zulke extreme uitbarstingen naar elkaar toe. Daar wilde wat aan doen. Dat kan gewoon niet als je een kindje verwacht. We wilde een veilig thuis kunnen bieden voor die kleine. Ik ging daarom 1x in de 3weken ong. mee naar zijn therapeut om te zorgen voor een veilige hechting. Het was geen relatietherapie, maar wij 3e stonden centraal. De sessies draaide om het ouderschap. Dit heeft echt enorm geholpen elkaar beter te begrijpen. Inmiddels ben ik 35weken zwanger en zijn we helemaal klaar voor het ouderschap samen. Mijn vriend zit nog steeds in therapie om alles uit het verleden te verwerken, en ik heb zelf ook nog dingen uit t verleden, maar onze relatie, die zit nu supergoed. Ik durf nu met zekerheid te zeggen dat we onze kleine een veilig thuis kunnen bieden. Zoek dus samen hulp, is mijn advies. Het begin is lastig, zeker omdat jullie je allebei zorgen maken om je kindje, maar het is écht zinvol. Wellicht kunnen jullie tijdens de sessies samen ook de focus leggen op het aanstaande ouderschap. Hoe kunnen jullie je kindje een warm en veilig thuis bieden samen. Wat heb je nodig van elkaar? Praten, praten en nog meer praten, is het antwoord. 
Heel veel succes samen! Jullie houden gelukkig genoeg van elkaar om hier samen uit te komen. Dat is ook wat jullie kindje zou willen.
Heel veel succes samen! Jullie houden gelukkig genoeg van elkaar om hier samen uit te komen. Dat is ook wat jullie kindje zou willen. Ik ben het met bovenstaande reacties eens, zoek een manier waarop jullie met elkaar kunnen praten en hiermee door jullie problemen heen kunnen werken. Het liefst met een professioneel iemand erbij, iemand die een veilige omgeving creëert, waardoor jullie allebei kunnen zeggen wat op het hart ligt, maar waardoor jullie ook verder kunnen. Ik vind het al super dat jullie er in ieder geval aan willen werken, dat is meer dan de meeste stellen tegenwoordig Dan nog iets voor het intieme gedeelte: ik hoop dat je daar al mentale hulp voor hebt. Wat voor het fysieke wellicht helpt: ik ben een heel aantal jaren geleden naar een bekkenbodemfysiotherapeut geweest. Met haar heb ik het over mijn seksuele blokkades gehad en aan de hand hiervan met haar begeleiding oefeningen gedaan. Ik moet zeggen dat me dit enorm heeft geholpen! Mede om ook weer zeker te zijn over het fysieke gedeelte rondom seksualiteit. Wellicht dat dit voor jou ook nog een extra oplossing kan zijn?
Dan nog iets voor het intieme gedeelte: ik hoop dat je daar al mentale hulp voor hebt. Wat voor het fysieke wellicht helpt: ik ben een heel aantal jaren geleden naar een bekkenbodemfysiotherapeut geweest. Met haar heb ik het over mijn seksuele blokkades gehad en aan de hand hiervan met haar begeleiding oefeningen gedaan. Ik moet zeggen dat me dit enorm heeft geholpen! Mede om ook weer zeker te zijn over het fysieke gedeelte rondom seksualiteit. Wellicht dat dit voor jou ook nog een extra oplossing kan zijn?