<p>Pril zwanger van de tweede maar ik voel me helemaal niet gelukkig. Ik heb echt geloofd dat we compleet waren met z’n drie en toch op een zwak(?) moment meegegaan in het enthousiasme van m’n man. De eerste was zo heftig en de complicaties die ik toen kreeg levens bedreigend. Nu kotsmisselijk en tjokvol met zorgen en onrust. Ons huis is er niet op ingericht, ik ben sinds de eerste zo veranderd en vaak moe en last van de lichamelijke souvenirs na de eerste. In plaats van blijdschap, durf ik het haast niet te typen maar voel ik me eerder depressief. Hoe hou ik het overzicht met nog een kind, hoe blijf ik zelf ook overeind en een blij mens. Ik schaam me dood en hoop dat ik niet te veel veroordeeld word hier. Tranen branden achter m’n ogen, ik weet het gewoon ff niet meer. De eerste is een makkelijk kind en daarvoor ben ik zo dankbaar. Ben van nature wel altijd bang voor het grote onbekende (gepaard met faalangst) moet dan ook altijd wennen aan nieuwe situaties maar ik ben vanaf de test vol met zorgen en er spoken nare dingen in m’n hoofd waar ik me zo voor schaam. </p>
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Zwanger maar niet zo happy
- Onderwerp starter Gebruiker10085942
- Startdatum
Het klinkt alsof je je vooral zorgen maakt. Het zou helemaal niet gek zijn om een paar gesprekken met een professional te plannen, zodat je het weer iets zonniger kan bekijken en je mogelijk veel stress voorkomt. Laat negatieve reacties voor wat ze zijn, je bent tenminste open en eerlijk en dat zal je vast gaan helpen! Maar hulp is denk ik helemaal niet verkeerd, voor je echt in een depressie belandt.
Hi,
Wat vervelend dat je je zo voelt. Maar laat je gevoel er zijn. Schaam je er niet voor. Dit is jouw gevoel en dat mag er zijn! Misschien proberen te uiten naar je partner of anders bij huisarts of vk of iemand die je vertrouwd. Praat er over in ieder geval over. Je mag bang en onrustig zijn. Veroordeel je zelf hier niet voor.
Sterkte en veel liefs
Wat vervelend dat je je zo voelt. Maar laat je gevoel er zijn. Schaam je er niet voor. Dit is jouw gevoel en dat mag er zijn! Misschien proberen te uiten naar je partner of anders bij huisarts of vk of iemand die je vertrouwd. Praat er over in ieder geval over. Je mag bang en onrustig zijn. Veroordeel je zelf hier niet voor.
Sterkte en veel liefs
Aller eerst gefeliciteerd met je zwangerschap! En wat vervelend voor je dat je je zo voelt! Heb je het al met je man besproken? Dat lucht misschien al wel wat op? Begrijpelijk dat je je zorgen maakt na een heftige eerste bevalling maar een tweede zwangerschap/ bevalling/kind kan zo anders zijn. Het onbekende is altijd lastig in te schatten en maakt vaak onzeker. Er met iemand vetrouwds over praten zoals je man, moeder, zus, vriendin of verloskundige kan denk ik enorm helpen. Je bent hierin niet alleen er voelen vast meer vrouwen zich zoals jij.
Lieve groet, Eva
Lieve groet, Eva
Heel vervelend hoe je je voelt. Ik wil je eigenlijk vooral laten weten dat je echt niet de enige bent die zich depressief voelt tijdens haar zwangerschap. Hier heb ik al meerdere topics over voorbij zien komen (die me altijd opvallen omdat ik me erin herkende, ben nog even bang geweest dat ik een prenatale depressie had). Vergeet niet dat je hormonen het je niet makkelijker zullen maken!
Misschien (voor herkenning) een idee om die andere topics op te zoeken? En idd hulp zoeken erbij, je verloskundige heeft dit ongetwijfeld vaker meegemaakt.
Misschien (voor herkenning) een idee om die andere topics op te zoeken? En idd hulp zoeken erbij, je verloskundige heeft dit ongetwijfeld vaker meegemaakt.
Tuurlijk er groeit een wondertje in je.. Maar als het vooral van jouw man kwam, is dat toch heel anders voor jou! En daarbij.. het groeit in jóúw lichaam he! Dus gun jezelf ook jouw gevoelens, natuurlijk wíl je niet bang zijn, maar dat ben je wel en dat MAG ook!! Jij hebt verleden keer dat alles meegemaakt (natuurlijk is het voor je man ook angstig geloof me daar wil ik niet over oordelen) maar wel dat het in jouw lichaam is en toch nog even enger bij alles wat je voelt.. Probeer er met je man wel over te praten, zodat hij ook de kans krijgt om je te begrijpen en te ondersteunen, maar probeer vooral jezelf ook te omarmen!! Natuurlijk is iedere zwangerschap anders en hoeft het nu niet zo te zijn.. maar dan nog, makkelijk gezegd! Mijn vriendinnetje haar kindje is na een uurtje overleden, geloof me haar tweede zwangerschap vond ze ook te spannend..
Ik zou je zo graag een dikke knuffel willen geven....
Ik zou je zo graag een dikke knuffel willen geven....
Voor de dames die hier bovenstaande reacties typten... nog bedankt voor jullie lieve woorden. Wat was ik op een andere plek met m’n gedachten dan nu. Het werd in de loop der maanden een zeer intense zwangerschap (door hele andere factoren die los stonden van deze bovenstaande angs & onrust) maar wat zette me dat ook weer op scherp! Nu, maanden later.... Zo intens gelukkig dat ons tweede ukje er is. Wat zijn we blij en compleet met elkaar, wat een fantastische interactie hebben onze 2 kids ook met elkaar. Ik ben zo trots en gelukkig als een malle!! Dus voor een beginnend zwangere die ev op deze post stuit..... hormonen zijn monsters!