Hoi allemaal,
Ik ben niet zo vaak op het forum te vinden, onder meer dat ik voor mijn gevoel niet zo enthousiast durf te zijn als jullie. Wij hebben namelijk vorig jaar 22 augustus onze dochter verloren na een zwangerschap van 34 weken. Ze bleek achteraf een zware hartafwijking te hebben die ze niet op de echo konden zien. Of het erfelijk is weten we niet, al is de kans heel erg klein, zo is ons verteld. Zeker ook aangezien onze zoon die vandaag vier is geworden, nergens last van heeft.
Op zich zijn we alletwee wel redelijk positief ingesteld en gaan we er van uit dat het nu helemaal goed komt, maar toch malen de spanningen zo af en toe door het hoofd. Ze zou vandaag negen maanden zijn dus dat is ook weer zo'n apart gevoel. Wat zou ze anders allemaal al kunnen? Ik betrapte mezelf er vandaag ook op dat er opeens door mijn hoofd ging van, als het nog een paar weken ouder is en het gaat opnieuw mis, dan moeten we alweer een kindje begraven. Terwijl ik in mijn hoofd echt wel weet dat het nergens op slaat, kun je er niets aan doet dat het op eens door je hoofd spookt. Ik wil er ook niet met mijn man over praten dat ik dit zo ervaar, want hij heeft het er zowiezo al heel erg moeilijk mee dat zijn kleine meid is overleden.
Vandaar mijn vraag zijn er meer mensen die dit of iets soortgelijks is overkomen en nu weer in BLIJDE verwachting zijn (want dat ben ik echt wel hoor) en hebben jullie dan ook zulke rare dingen die door je hoofd spoken? En hebben jullie ook al een gezond kindje thuis? Hoe reageert die er dan op? Want onze zoon Hugo vraagt met een heel serieus hoofdje bijna dagelijks of ik deze keer wel heel goed op de baby ga passen. Dat is best even confronterend. Al proberen we naar hem wel zo open en eerlijk te zijn. Ik leg hem dan ook uit dat mama goed oppast en dat hij gewoon een broertje of zusje krijgt aan het eind van het jaar, maar dat ondanks dat we er niet van uit gaan we pas kunnen beloven dat het goed gaat als het kindje geboren is. Stel je voor dat het toch nog een keer gebeurd en ik heb hem de hele zwangerschap verteld dat alles wel goed gaat komen, dat lijkt me ook niet zo'n goed idee. Maar best lastig hoor, hoe je hier mee om moet gaan. We doen maar wat ons het beste lijkt meer kunnen we ook niet doen.
Sorrie hoor voor een ieder die dit leest en hier helemaal niet over na wil denken maar ik wilde het toch graag met iemand delen, zonder dat ze er meteen de gevoelens over onze dochter bij hebben.
Het is een heel verhaal geworden maar ik ben erg benieuwd naar jullie reacties.
Groetjes Marianne
p.s bedankt dat ik even van me af mocht zeuren bij jullie.
Ik ben niet zo vaak op het forum te vinden, onder meer dat ik voor mijn gevoel niet zo enthousiast durf te zijn als jullie. Wij hebben namelijk vorig jaar 22 augustus onze dochter verloren na een zwangerschap van 34 weken. Ze bleek achteraf een zware hartafwijking te hebben die ze niet op de echo konden zien. Of het erfelijk is weten we niet, al is de kans heel erg klein, zo is ons verteld. Zeker ook aangezien onze zoon die vandaag vier is geworden, nergens last van heeft.
Op zich zijn we alletwee wel redelijk positief ingesteld en gaan we er van uit dat het nu helemaal goed komt, maar toch malen de spanningen zo af en toe door het hoofd. Ze zou vandaag negen maanden zijn dus dat is ook weer zo'n apart gevoel. Wat zou ze anders allemaal al kunnen? Ik betrapte mezelf er vandaag ook op dat er opeens door mijn hoofd ging van, als het nog een paar weken ouder is en het gaat opnieuw mis, dan moeten we alweer een kindje begraven. Terwijl ik in mijn hoofd echt wel weet dat het nergens op slaat, kun je er niets aan doet dat het op eens door je hoofd spookt. Ik wil er ook niet met mijn man over praten dat ik dit zo ervaar, want hij heeft het er zowiezo al heel erg moeilijk mee dat zijn kleine meid is overleden.
Vandaar mijn vraag zijn er meer mensen die dit of iets soortgelijks is overkomen en nu weer in BLIJDE verwachting zijn (want dat ben ik echt wel hoor) en hebben jullie dan ook zulke rare dingen die door je hoofd spoken? En hebben jullie ook al een gezond kindje thuis? Hoe reageert die er dan op? Want onze zoon Hugo vraagt met een heel serieus hoofdje bijna dagelijks of ik deze keer wel heel goed op de baby ga passen. Dat is best even confronterend. Al proberen we naar hem wel zo open en eerlijk te zijn. Ik leg hem dan ook uit dat mama goed oppast en dat hij gewoon een broertje of zusje krijgt aan het eind van het jaar, maar dat ondanks dat we er niet van uit gaan we pas kunnen beloven dat het goed gaat als het kindje geboren is. Stel je voor dat het toch nog een keer gebeurd en ik heb hem de hele zwangerschap verteld dat alles wel goed gaat komen, dat lijkt me ook niet zo'n goed idee. Maar best lastig hoor, hoe je hier mee om moet gaan. We doen maar wat ons het beste lijkt meer kunnen we ook niet doen.
Sorrie hoor voor een ieder die dit leest en hier helemaal niet over na wil denken maar ik wilde het toch graag met iemand delen, zonder dat ze er meteen de gevoelens over onze dochter bij hebben.
Het is een heel verhaal geworden maar ik ben erg benieuwd naar jullie reacties.
Groetjes Marianne
p.s bedankt dat ik even van me af mocht zeuren bij jullie.