Ik ben trotse moeder van 3. Tussen deze 3 zit een groot verschil van leeftijd. 14, 10 en de 3e is samen met mijn nieuwe partner en is nu bijna 2. Ik had een paar jaar geleden nooit gedacht dat er nog een 3e bij zou komen en het had ook eigenlijk niet gekund aangezien mijn nieuwe partner een vasectomie heeft gehad ver voor we elkaar kende. Toen ik toch zwanger bleek zijn we er uiteindelijk toch voor gegaan. Na de bevalling besloten om een spiraal te laten zetten want we wilde het niet nog een keer. Beide inmiddels 43, en zwanger zijn vind ik echt verschrikkelijk. En nu sinds een week weet ik dat ik wederom toch weer zwanger ben. Voor de 2e keer denken dat we goed beschermd zijn en weer word je zwanger. Mijn eerste reactie bij de positieve test was ongeloof. Dit veranderde al snel in paniek en boosheid en verdriet. En zo voelt het nog steeds.
En wat nu??? Waar andere blij zijn met hun zwangerschap ben ik dat nog geen minuut geweest. Toch weer een kind of afbreken? We praten er volop over maar verschillen van mening. Hij wil er nog een keer voor gaan, want dan zijn we een echt gezinnetje samen (Hoezo zijn we dat nu niet dan), het voelt voor mij deels ook bij hem als vervanging voor zijn 2 oudste die door zijn ex bij hem worden weggehouden ondanks vele rechtszaken en uitspraken in zijn voordeel. Maar dat bespreekbaar maken is een gevoelig onderwerp.
Bij mij is het de laatste dagen vooral nee ik wil dit niet nog een keer. Ik ben 43 en zwanger zijn betekent voor mij 9maanden dood en dood ziek zijn (ben nu ook al weer alleen maar misselijk), me hierdoor totaal niet mezelf voelen en zijn en echt niet leuk zijn. En tevens weet ik ook niet of ik het mijn 2 oudste nog een keer moet aandoen om nog een broertje of zusje erbij te krijgen, hoe gek ze ook op hun kleine broertje zijn. En dan heb ik het nog over het totaal niet praktische gedeelte van 4 kinderen. (En mochten zijn 2 oudste ooit toch weer komen omdat zij zich eindelijk eens aan de uitspraak van de rechter gaat houden, dan zijn het er dus 6). Alles in mijn lijf zegt nee.
Ik weet gewoon niet wat ik moet doen en het levert hier alleen maar meer spanning om huis op. Wat nu, afbreken of voldragen??? Komende week eerst maar eens naar de verloskundige eens kijken waar die verdomde spiraal is gebleven.
En wat nu??? Waar andere blij zijn met hun zwangerschap ben ik dat nog geen minuut geweest. Toch weer een kind of afbreken? We praten er volop over maar verschillen van mening. Hij wil er nog een keer voor gaan, want dan zijn we een echt gezinnetje samen (Hoezo zijn we dat nu niet dan), het voelt voor mij deels ook bij hem als vervanging voor zijn 2 oudste die door zijn ex bij hem worden weggehouden ondanks vele rechtszaken en uitspraken in zijn voordeel. Maar dat bespreekbaar maken is een gevoelig onderwerp.
Bij mij is het de laatste dagen vooral nee ik wil dit niet nog een keer. Ik ben 43 en zwanger zijn betekent voor mij 9maanden dood en dood ziek zijn (ben nu ook al weer alleen maar misselijk), me hierdoor totaal niet mezelf voelen en zijn en echt niet leuk zijn. En tevens weet ik ook niet of ik het mijn 2 oudste nog een keer moet aandoen om nog een broertje of zusje erbij te krijgen, hoe gek ze ook op hun kleine broertje zijn. En dan heb ik het nog over het totaal niet praktische gedeelte van 4 kinderen. (En mochten zijn 2 oudste ooit toch weer komen omdat zij zich eindelijk eens aan de uitspraak van de rechter gaat houden, dan zijn het er dus 6). Alles in mijn lijf zegt nee.
Ik weet gewoon niet wat ik moet doen en het levert hier alleen maar meer spanning om huis op. Wat nu, afbreken of voldragen??? Komende week eerst maar eens naar de verloskundige eens kijken waar die verdomde spiraal is gebleven.