Ten eerste: Gefeliciteerd! Ten tweede: als buitenstaander kan ik je niet vertellen wat je wel/niet moet doen. Ik ken jullie situatie niet.
Ik ben bijna 44 en 37w zwanger van onze 4e. We hebben twee zoons van 22 en 19 die al op zichzelf wonen en een dochter van 17 die nog thuis woont. Deze zwangerschap is zeker gepland/gewenst, alleen duurde het wat langer deze keer.
Ik heb heel lang getwijfeld, waar mijn leeftijd zeker een grote rol in meespeelde. Toen ik eenmaal zwanger was sloeg de twijfel om in angst, wat hadden we gedaan, tarten we het lot nu niet? Goed gesprek gehad met de verloskundige hierover en echt wel gerust gesteld op een aantal vlakken.
Is het anders? Zeker wel! Je staat heel anders in het leven, weet wat er fout kan gaan. En ja, lichamelijk valt het me soms best wel zwaar, zeker nu op het einde. Maar dit is maar tijdelijk, straks is er weer een nieuw mensje waar we de komende 21 jaar voor moeten zorgen, maar ik vertrouw erop dat alles goed komt, stapje voor stapje, fase voor fase. We groeien er weer in, net zoals bij onze eerste, toen alles nog nieuw(er) was, alleen hebben we nu veel meer ervaring en staan we zelfverzekerder in het leven.
Ik weet dat voor alle beren op je weg een oplossing is, ook al zie je ze nu even niet.
Er is veel veranderd in die 10 jaar. Meer onderzoeken, meer testen. Wij hebben bewust gekozen voor deze zwangerschap, dus wij hebben besloten om geen extra testen te laten doen, ze is welkom zoals ze is.
Laat je informeren, zoek vooral niet op internet, praat erover met je arts of verloskundige en met je partner. Laat het even op je inwerken, neem geen overhaaste beslissingen en zorg dat je een keus maakt die bij jou past, zodat je geen spijt krijgt.