<p>Goedendag,</p><p>Normaal gesproken ben ik niet van de forums. Ook vind ik het heel moeilijk om dit te delen en te schrijven.</p><p>Helaas ben ik sinds een aantal jaar psychisch niet oké.. Nou niet oké, maar kan ik niet zo goed met mezelf omgaan. Ze hebben een aantal persoonlijkheidsstoornissen geconstateerd. Daarnaast ook nog een depressie. </p><p>Ik ben een jonge dame van 25 jaar.</p><p>Altijd fulltime gewerkt. Kom uit een normaal gezin. Vrij opgevoed. Geen problemen. </p><p>Doordat ik psychisch niet goed in mijn vel zat besloten om te stoppen met mijn anticonceptie. Mijn vriend wist dit. Je weet als je niks heb dat er kinderen kunnen komen. </p><p>Elke dag was ik bang om zwanger te worden. Maar ook om een teleurstelling een tegenslag te krijgen. Het stoppen was voor een goed doel. Kijken of mijn hormonen beter zouden worden. Want ik wilde geen antidepressiva. Na 10 maanden gestopt. Werd het niet beter met mij. Besloten om antidepressiva aan te vragen. Gelukkig gingen hier een paar weken overheen, ik was iets sterker geworden en had gezegt ik doe het zelf wel op eigen houtje. en bleek ik zwanger te zijn. Toen ik de medicatie afwees. </p><p>Nou toen was ik zwanger. Me vriend verteld. Grote shock. Hoe kan je als je niet goed in je vel zit een kind willen. Abortus klinieken gebeld. Afspraken gemaakt en weer afgezegd... Want ik wist het niet. </p><p>Wonder boven wonder voel ik mij 12 weken lang vrij goed. Zo goed heb ik mij de afgelopen jaren niet gevoeld. </p><p>Uiteindelijk heb ik besloten het kindje te houden. Ben nu 12 weken zwanger. Mijn vriend staat er niet achter... Mijn ouders steunen mij volledig, vriendinnen ook. Ze zeggen het komt goed. We steunen jou. </p><p>Ik weet niet wat ik nu met mijn vriend moet doen. Hij is op zijn nee.. bang dat ik het kindje afneemt. Is het laatste wat ik zou doen en dat weet hij ook. </p><p>Ook loop ik bij de psycholoog die mij goed ondersteunt. En mij weer ziet groeien. Ik weet het dat een kind geen oplossing is voor mijn problemen en dat is ook niet de reden dat ik het kind hou. Alleen eenmaal een baby in je buik, het lijkt een toverbal een andere wereld. Het hecht zo snel. De verantwoordelijkheid is er binnen een dag. </p><p>Helaas kan ik niks bespreken met mijn vriend over de zwangerschap en dat geeft mij twijfel en stress naar onze relatie. Ik heb nu ook gezegd: wil je verder in onze relatie ja of nee. Het is een harde en moeilijk vraag.. Maar ik wil geen stress. Ik heb hem verschillende opties in ja gegeven ook om hem de tijd te geven. Het laatste wat ik wil is weggaan bij mijn partner. Maar hij verwacht dat ik blijf stressen tot de dag van bevalling. Ik wil vooruit en ik ga vooruit. Alleen met hem voelt dat niet zo. </p><p> </p><p>Wie heeft tips. Het zelfde meegemaakt. Adviezen hoe ik het kan aanpakken. Een idee voor beter communicatie? Wat is voor hem handig? Blijven? Niet blijven? Blijven stressen? Help help help. </p><p>Gelieve geen negatieve reacties. Ben volwassen genoeg. Wel graag hulp of tips. </p><p> </p><p style="text-align: center;">Liefs P</p><p> </p>
