Dag Dames,
<span style="line-height: 1.5;">Sinds anderhalve week weten mijn vriend en ik dat ik in verwachting ben van ons eerste kindje. Ik slik sinds september de pil niet meer, maar we hebben tot afgelopen maand nooit echt 'gepland' seks gehad. Afgelopen April dus wel en ik was direct zwanger!</span>
Nu is het zo dat ik eind mei bij een nieuwe baan begin. Toen ik hier werd aangenomen eind april zeiden mijn vriend en ik tegen elkaar dat we eerst willen kijken hoe mijn nieuwe baan bevalt, voor we verder gaan proberen. Echter bleek ik dus al zwanger.
Het kindje is dus hartstikke welkom, we hebben beide een grote kinderwens, alleen de timing is dus niet perfect.
<span style="line-height: 1.5;">Mijn schoonouders, schoonzus(even oud als ik en tevens beste vriendin) en zwager reageerden fantastisch. Tranen met tuiten en dolgelukkig. Mijn schoonzus en zwager hebben net zelf een kindje gekregen, dus weten hoe bijzonder het is. De band met mijn schoonfamilie is sowieso geweldig, ze voelen als mijn eigen ouders. Ze wisten ook al van onze wens dus zijn blij dat het gelukt is.</span>
Maar toen we het mijn ouders vertelden van de zwangerschap, reageerde zij op z'n minst blij. Dit had ik al verwacht omdat ik eerder polak nare reacties kreeg als ik liet doorschemeren dat we een kinderwens hebben. Mijn vader noemde ons letterlijk stommeriken en mijn moeder was ook absoluut niet blij. Ze vinden ons te jong, te kort samen en we hebben alles nog niet goed op orde (ivm mijn nieuwe baan waar ik geen vast contract heb). Ze hadden het alleen maar over de dingen die moeten regelen, organiseren en dat we moeten beseffen dat ons leven volledig verandert (in mijn moeders ogen zijn we straks heel beperkt en kunnen we niets meer doen). Er is geen woord gerept over het wondertje en de liefde van een kindje.
Voor the record: ik ben 25, mijn vriend 23. Tegen de tijd van bevalling zijn we bijna 26 en 24. We werken beiden fulltime (ik heb een hbo achtergrond, dus geen slechte baan), we zijn ongeveer 1,5 jaar samen, wonen 1 jaar samen en zijn afgelopen februari verhuisd naar een ruime eengezinswoning met 4 slaapkamers een tuin etc.
Ik ben heel benieuwd wat jullie hiervan vinden. Diep van binnen ben ik namelijk hartstikke blij, echter door de reactie van mijn ouders twijfel ik zo erg. Soms overweeg ik zelfs het kindje weg te laten halen.. alleen maar door wat zij zeggen. Ik weet dat ik me niet teveel van ze moet aantrekken, maar het zijn wel mn ouders en dat maakt het zo lastig. Genieten lukt nog niet omdat ik hun ogen nu echt een mislukkeling ben..
<span style="line-height: 1.5;">Sinds anderhalve week weten mijn vriend en ik dat ik in verwachting ben van ons eerste kindje. Ik slik sinds september de pil niet meer, maar we hebben tot afgelopen maand nooit echt 'gepland' seks gehad. Afgelopen April dus wel en ik was direct zwanger!</span>
Nu is het zo dat ik eind mei bij een nieuwe baan begin. Toen ik hier werd aangenomen eind april zeiden mijn vriend en ik tegen elkaar dat we eerst willen kijken hoe mijn nieuwe baan bevalt, voor we verder gaan proberen. Echter bleek ik dus al zwanger.
Het kindje is dus hartstikke welkom, we hebben beide een grote kinderwens, alleen de timing is dus niet perfect.
<span style="line-height: 1.5;">Mijn schoonouders, schoonzus(even oud als ik en tevens beste vriendin) en zwager reageerden fantastisch. Tranen met tuiten en dolgelukkig. Mijn schoonzus en zwager hebben net zelf een kindje gekregen, dus weten hoe bijzonder het is. De band met mijn schoonfamilie is sowieso geweldig, ze voelen als mijn eigen ouders. Ze wisten ook al van onze wens dus zijn blij dat het gelukt is.</span>
Maar toen we het mijn ouders vertelden van de zwangerschap, reageerde zij op z'n minst blij. Dit had ik al verwacht omdat ik eerder polak nare reacties kreeg als ik liet doorschemeren dat we een kinderwens hebben. Mijn vader noemde ons letterlijk stommeriken en mijn moeder was ook absoluut niet blij. Ze vinden ons te jong, te kort samen en we hebben alles nog niet goed op orde (ivm mijn nieuwe baan waar ik geen vast contract heb). Ze hadden het alleen maar over de dingen die moeten regelen, organiseren en dat we moeten beseffen dat ons leven volledig verandert (in mijn moeders ogen zijn we straks heel beperkt en kunnen we niets meer doen). Er is geen woord gerept over het wondertje en de liefde van een kindje.
Voor the record: ik ben 25, mijn vriend 23. Tegen de tijd van bevalling zijn we bijna 26 en 24. We werken beiden fulltime (ik heb een hbo achtergrond, dus geen slechte baan), we zijn ongeveer 1,5 jaar samen, wonen 1 jaar samen en zijn afgelopen februari verhuisd naar een ruime eengezinswoning met 4 slaapkamers een tuin etc.
Ik ben heel benieuwd wat jullie hiervan vinden. Diep van binnen ben ik namelijk hartstikke blij, echter door de reactie van mijn ouders twijfel ik zo erg. Soms overweeg ik zelfs het kindje weg te laten halen.. alleen maar door wat zij zeggen. Ik weet dat ik me niet teveel van ze moet aantrekken, maar het zijn wel mn ouders en dat maakt het zo lastig. Genieten lukt nog niet omdat ik hun ogen nu echt een mislukkeling ben..
