zwanger van de tweede en beetje verdrietig

A

Anoniem

Guest
Hoihoi,

Zoals bij veel van mijn reacties te lezen is ben ik zwanger van de tweede.
Ik voel me anders  dan bij mijn eerste kindje en voel me daar best schuldig over. Voordat mijn dochter geboren werd heb ik 3 miskramen gehad en waren we ruim 2 jaar bezig. Toen ik zwanger bleek te zijn waren de eerste 12 weken enorm zenuwslopend, maar was ik ook enorm blij. Na haar geboorte hebben mijn vriend en ik de keuze gemaakt om niet terug aan de pil te gaan omdat we bang waren dat als we weer een kindje wilde het weer zolang zou duren of misschien zelfs helemaal niet meer zou lukken.
Dus we liepen het risico om meteen weer zwanger te worden, maar daar ging ik niet vanuit. Nou dit is dus wel gebeurd en ben nu een week voor de eerste verjaardag van mijn dochter uitgerekend. Ik ben er wel blij mee, maar maak me ook om vanalles druk.
Gek  genoeg maak ik me niet druk of het wel goed zal gaan, ga daar eigenlijk gewoon vanuit dat deze zwangerschap voldragen  gaat worden. Maar ik ben altijd al vrij zwaar geweest (maat 42) en nu heb ik nog heel wat kilo's van de eerste zwangerschap eraan zitten en wil daar heel graag en heel snel vanaf. Dat zit er nu voorlopig niet in en ben daar best verdrietig over.(ik walg echt van mezelf, heb inmiddels maat 46 en heb ineens van die zwembandjes ) Ook maak ik me druk over Chelsey. Ze heeft nog geen jaar met papa en mama alleen en zal het voor haar niet erg zijn om direct de aandacht al te moeten delen. En zo natuurlijk ook andersom. Wat als de baby nu niet genoeg aandacht krijgt omdat Chelsey ook nog zo jong is. En ik hou zoveel van Chelsey, zal ik ook zoveel van de tweede gaan houden? Kan het me haast niet voorstellen. Voel me nu al een slechte moeder. Ik moet toch helemaal door het dolle heen zijn en al direct van het kindje gaan houden net als van Chelsey. Bij haar was ik zo enorm blij en maakte ik me wel druk maar om andere dingen en die hebben zich vanzelf opgelost. Heeft iemand hier ervaring mee of is er iets mis met me?
 
Hi Lydia (toch?),

Jeetje, wat balen dat je je zo rot voelt!
Ik spreek niet uit ervaring, maar ik kan je misschien wel mijn mening geven over je vragen/onzekerheden?

* Deze zwangerschap heeft een veel kortere en andere 'aanloopfase' gehad dan die van Chelsey. Dan is het ook best logisch denk ik, dat je hem anders beleeft!

* Je gewicht zal inderdaad nog wel even niet naar beneden gaan. Ik kan me voorstellen dat je daar van baalt net nu je er zo aan toe was weer je eigen lijf terug te krijgen, maar ik vind zwangere vrouwen altijd supermooi!!! Straks heb je 2 mooie kindjes, dan loop je de benen uit je lijf en heb je zo je oude figuur weer terug . Haha, nee maar zonder gekheid, je hebt straks nog járen de tijd om weer op je oude gewicht te komen toch? Je hebt straks 2 schatten van kindjes waar je mega-trots op zult zijn, dan maken die paar kilootjes toch niet zo veel meer uit..

* Chelsey zal jullie inderdaad straks moeten delen. Maar dat moment zal toch een keer komen, toch? Hoewel aandacht natuurlijk heel fijn is voor een kind is het volgens mij ook echt goed voor ze om te leren die aandacht te delen. Ze is straks niet anders meer gewend! Ze wordt een grote zus, heeft voortaan altijd iemand om mee te spelen. Leuk toch?

* Je maakt je zorgen over of je wel net zo veel van je 2de kindje zult houden als van Chelsey. Ik heb er nog geen ervaring mee, maar ze zeggen wel eens dat je zó veel van je kindje houdt, zoveel meer dan je van te voren zou kunne denken. Zou dat met de 2de dan niet precies zo zijn? Je hart lijkt nu misschien 'vol', maar ik denk dat er echt nog wel ruimte is voor mega-veel liefde voor je 2de kindje!

Meid, probeer je zorgen een beetje te laten varen. Uiteindelijk komt het toch allemaal wel goed? Praat met je vriend, en probeer misschen  toch een beetje te genieten van het wondertje in je buik..

Sterkte!!
xx Floppie
 
Ik kan me je gevoelens best voorstellen. Gelukkig voor mij heb ik er niet zoveel last van gehad als jij nu hebt. Maar toen ik zwanger raakte van de 2e was mijn oudste dochter net 1, dus wel even wat ouder dan de jouwe. Ik ben toen zwanger geraakt door de pil heen en op het moment dat ik stopte met de pil omdat we er wel een 2e bij wilden, was ik al zwanger. Ik was eerst vooral teleurgesteld omdat ik niet echt bezig was geweest voor dit kindje. Daarnaast heb ik me heel vaak schuldig gevoeld naar de oudste omdat ze straks inderdaad alles moest delen. Tijdens de zwangerschap heb ik haar een beetje verwent. Wat vaker even naar de kinderboerderij en samen zwemmen.  De laatste weken van de zwangerschap heb ik dit ook heel bewust gedaan, zij was dan wel een jaar ouder en maakte het best bewust mee. Maar we hebben nog even een lekkere girls dag gehad, winkelen, nagels lakken ed. Op die manier hoopte ik dat ze het minder erg zou vinden als de baby er was. Ik kwam er nadien ook achter dat ik helemaal niet van de zwangerschap heb genoten, maar vooral met de oudste en mijn schuldgevoel bezig was. Toen de baby geboren was, heeft mijn dochter volgens mij het mooiste cadeau gekregen wat ik haar maar kon schenken. Ze was zo blij! Al mijn zorgen verdwenen.

Wat ik met dit toch wel lange verhaal wil zeggen is, dat je je niet schuldig moet voelen, naar de baby in je buik niet en ook niet naar je kleintje die je hebt rondlopen. Ze moet straks misschien alles delen, maar ze zal ook altijd iemand hebben om mee te kunnen spelen en dat is ook heel fijn toch!

Sterkte!
 
Hey meiden,

Dankjewel voor jullie reactie! Jullie hebben gelijk, en toch kan ik het niet laten om me druk te maken. Maar ik ga in ieder geval deze laatste maanden lekker van mn dochter genieten en haar alle aandacht geven. Het komt goed en als ik ergens mee zit kom ik gewoon lekker hier klagen

xxx Lydia
 
Hi Lydia,

Ik ben van het oktober 2008 forum waar jij ook meeschrijft.
Las je verhaal. Voel je je nog verdrietig of is dat inmiddels voorbij?
Ik snap wel wat je bedoelt: Toen ik zwanger werd van de tweede was mijn zoontje een jaar. Scheelt al wel weer een stuk met Chelsey maar het gevoel was niet anders. Ik maakte me erg druk of ik de kindjes wel genoeg aandacht zou kunnen geven. Was bang dat mijn zoontje het moeilijk zou vinden ineens de aandacht te moeten delen. Kon me niet voorstellen dat ik net zoveel van onze dochter zou kunnen houden als van onze zoon.
Maar nu ze er is weet ik wel beter. Mijn zoontje heeft er helemaal geen last van gehad dat hij ineens de aandacht moest delen. HEt was juist een voordeel dat hij nog zo jong was. Dan beseffen ze het allemaal nog niet zo goed en accepteren ze het zoals het komt. En gek genoeg; je vindt ook straks de tijd om allebei je kindjes veel aandacht te geven. En het allerbelangrijkste; Je houdt van beide kindjes evenveel.
Wel op een andere manier; zeker als ze van een ander geslacht zijn. Maar de liefde voor allebei je kindjes zal enorm zijn.
Mijn zoon is heel bijzonder omdat hij mijn eerste was. Met hem maak ik alles voor het eerst mee. Mijn dochter is heel speciaal omdat ze een prachtig mooi, bijdehand en makkelijk meisje is dat precies op mijn grote liefde, haar papa lijkt.
Ze zijn allebei even bijzonder, ieder op hun eigen manier.

Echt, dat zal bij jou precies hetzelfde zijn.

Heel veel geluk, met allebei je kindjes!

Liefs! Billie
Een trotse november 2006 en oktober 2008 mama!
 
Hoi! Even een andere kant: mijn broertje werd een week voor mijn eerste verjaardag geboren en we zijn echt samen opgegroeid. Anderhalf jaar later kwam mijn zusje en toen had mijn moeder 3 kinderen onder de 2 en een half jaar. Ik heb het zelf nooit als een gemis ervaren en het was altijd erg gezellig thuis.

Groetjes,
Julia
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan