Hoi Daphne,
Ik moet zeggen dat ik je helemaal begrijp,
ik ben zelf ondertussen 35 en heb vanaf mijn 18 al een kinderwens,
met mijn ex lukte dit nooit door omstandigheden bij beide, helaas ging deze relatie voorbij een paar jaar geleden en ik zag de bui al hangen, ik zou nooit moeider worden. Iedereen om me heen, zelfs mijn jongere broertje werd twee keer vader. Ik was ontzettend blij voor iedereen, maar bleef iets aan mij knagen. Ik voor mezelf besloten dat ik eerst met mezelf aan de slag zou gaan, ik had namelijk overgewicht en als ik dan geen partner zou tegen komen, dat ik dan ook bam moeder zou worden van een donor, dit ook openlijk met iedereen besproken. Dan heb je altijd voors en tegens, maar het opgeven dat lukte gewoon niet. Ik kwam weer in een relatie wat ik niet had verwacht, heb direct besproken dat ik een kinderwens had en als hij daar niet voor open stond ( hij heeft er al 4 in pubbere leeftijd) Dat ik niet iets met hem zou starten. Maar hij stond achter me alleen moesten er natuurlijk wel wat puntjes op de i en relatie wat groeien, wat logisch is. Afgelopen mei werd ik ineens niet ongesteld, wat ik raar vond want ik werd netjes ondanks mijn implagnon iedere maand ongesteld. Moest veel in de nacht plassen en toen bleek ik zwanger, achteraf bleek dat mijn implagnon een maand was afgelopen waar wij beide niet aan hebben gedacht. Ondertussen ben ik 33 weken zwanger! Maar als ik hem niet was tegen gekomen dan had ik dat ook gedaan wat jij nu gedaan hebt, wat andere er ook van vinden.
Het gaat om jouw geluk en gevoel, natuurlijk wil je dat ze blij voor je zijn, maar misschien moeten ze ook gewoon een beetje wennen aan het idee!
Heel veel geluk en hopelijk kan je er toch een beetje van genieten!
