zwanger van tweede en gedrag van eerste

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo,

Mijn naam is Jeanet en ik heb een vraag. Ik ben zwanger van de tweede(eind maart uitgerekend). De eerste is 3 jaar en 5 maanden. De laatste tijd, eigenlijk vanaf het begin van mijn verlof is haar gedrag erg vervelend. Ze is vreselijk aan het uitdagen. Ze doet dingen die wij niet van haar kennen. Zoals met dingen gooien, met eten en drinken opzettelijk knoeien. Als ze 's avonds in bed ligt er ik weet niet hoeveel keer uit komen. "S morgens erg vroeg wakker zijn. Dan kan ik haar nog wel terug sturen en gaat ze ook nog wel weer liggen maar na een half uur komt ze weer. "s middags niet meer slapen terwijl ze wel erg moe is. Dan wordt ze rond 16.00 uur zo moe dat ze me zeer gaat doen. Ze slaat me, knijpt me en bijt.
Ik zeg hier duidelijk iets van en zet haar op de gang maar uiterlijk geeft ze aan dat het haar geen ene biet doet.
Ik weet dat het komt door alle spanningen en de komst van de baby maar het is erg vervelend,

Heeft iemand hier ervaring mee en hoe ga ik hier mee om.

Groet Jeanet
 
Hai Jeanet,

Onze zoon was net twee jaar toen onze dochter geboren werd,  en bij ons begonnen de 'problemen' vanaf haar geboorte. Ook hij is vanaf die tijd ineens brutaal, doet stoute dingen en lijkt het niet (meer) erg te vinden om op de gang te moeten. Hij komt er sinds een paar maanden een paar keer per nacht uit waardoor (vooral) ik op mijn tandvlees loop (ik moet echt mijn 8 uurtjes slaap hebben namelijk). Bijtanken overdag is er niet bij, want er lopen altijd een (inmiddels) drie-en-halfje en anderhalfje rond. Hij slaat zo nu en dan ook wel eens maar dat wordt meteen bestraft met de gang. Vindt hij vervelend, maar niet héél erg. Laatst heb ikhem 's nachts eens onder de koude douche gezet omdat hij van 01:00 tot 04:00 uur wakker bleef en maar bleef zeuren en janken. Gek werd ik ervan. Niet dat ik daar iets mee opschoot hoor, maar ik 'verloor' het gewoon even helemaal en dit leek mijn enige redmiddel nog maar. Daarna hebben we hem die nacht niet meer gehoord. Het is vrees ik gewoon een ase waar we doorheen moeten. Zorg ervoor dat ook zij voldoende aandacht blijft krijgen, zeker als de kleine er straks is. Geen garanties, want dat hebben wij ook zeer bewust gedaan en toch is het nog niet genoeg geweest hoor.

Ik heb dus helaas geen oplossing voor je, maar misschien een hart onder de riem dat je er niet alleen in bent. Ik denk inmiddels ook dat het heel 'natuurlijk' is. Ik heb er al menig topic over gelezen (hier en elders). Het is een schreeuw om de aandacht die nu ook een tweede kindje krijgt, dat zij eerst alleen kregen. Delen is héél moeilijk als je klein bent, en zéker je ouders.

Sterkte en succes! Enne... geniet nog even van je zwangerschap, over twee-drie weekjes is het alweer voorbij!

Anouk
 
Hoi Jeanet,
Ik heb er een van 3 jaar rondlopen en ben zelf 39+3 )zit dus ook op maartforum)..heb bij vlagen dezelfde problemen, net als ik denk dat we het ergste weer gehad hebben begin het weer...GEK wordt je ervan en dat met die hormonen en dikke buik. Ik moet zeggen dat ik af en toe mijn geduld verlies en dan merk ik dat het averechts werkt....ik probeer leuk gedrag te beleonen en zo consequent mogelijk te zijn, en zelf zo rustig mogelijk te blijven....geen strijd aan te gaan, want als je die wel aangaat verlies jjij en je kind ook.,..

Mijn idee is deze situatie nog even uitzingen en na de bevalling zien we wel weer verder,,,,kan er verder nix van maken

Sterkte Yvonne
 
Hoi hoi,
Hier precies hetzelfde probleem. En dat terwijl we echt alles uit de kast hebben getrokken om haar vooral niets te kort te laten komen. Ze was altijd een engeltje, wel met pit, maar wel lief en gehoorzaam. Misschien is het een combi van leeftijd en gezinsverandering. Het is wel apart, want haar zusje vindt ze wel helemaal geweldig! Maar idd uitdagen en niet luisteren, ondeugend kijken en dan gauw iets doen. Ik dacht weleens zou ze echt te weinig aandacht krijgen? Dus ben het eens gaan testen. Dan deed ik een dag echt mijn eigen ding en minder met haar (nog steeds wel wat natuurlijk). En de andere deed ik van 's morgens vroeg tot 's avonds laat alles met haar, spelen, naar de kinderboerderij, samen kleuren, koekjes bakken, echt op en top alle aandacht dus, maar dan was het precies hetzelfde. (ze is trouwens 2,5 jr en zusje is 3 mnd). En ook 's avonds en 's nachts huilen, huilen, drama, drama, ook vroeg wakker worden en gaan gillen, terwijl ze anders altijd tot negen uur sliep en dan lief ging kletsen of zingen. Dus ik weet niet of er tips zijn, omdat ik zelf eigenlijk toch alles wel heb geprobeerd, ook erbij betrekken enzo, maar daar heeft ze ook 9 van de 10x geen zin in. Ik hoop (volgens mijn moeder wel..) dat het een fase is...
Veel sterkte en hopelijk toch veel plezier van de kleine en straks van allebei..
Liefs judith
 
Hallo,

Over dat slapen wil ik allereerst even zeggen: dat hebben ze volgens mij allemaal!
Ons zoontje had dat ook. Hij heeft het zó erg gehad dat hij ook constant van zijn kamer af kwam, toen hebben we een haakje op zijn deur moeten zetten zodat hij er niet meer af kon. We waren bang dat hij van de trap zou vallen of iets anders gevaarlijks.
Maar het enige wat werkte, was laten brullen. Panisch werden we ervan. Gillen, schreeuwen, vanalles deed hij.
Het schijnt "nachtangst" te zijn. Dat heeft te maken met het ontwikkelen van het zenuwstelsel. Het kan nu bij jullie verergerd worden door de nieuwe ontwikkelingen die ze dan hebben. Maar dit ligt niet alleen aan de komst van een tweede dus, elk kindje lijkt dit rond deze leeftijd te krijgen. Helaas......................, maar gaat ook weer over. Gelukkig!

Voor de rest denk ik dat het écht met de peuterpuberteit te maken heeft. Uittesten enz. En dat wordt verergerd doordat ze merken dat jij er op dit moment eigenlijk he-le-maal niet tegen kunt. Wat dat betreft hebben ze echt heel grote en gevoelige antennes.
En ook al heb je het idee dat op de gang zetten niet meer werkt, volhouden! Het gaat erom dat ze zien dat ze je er niet onder krijgen. Je zal ze blijven straffen met dezelfde consequente straf. Wat ze ook doen en hoe bont ze het ook wel of niet maken.
Dat duurt wel even voordat ze dat door hebben en vervolgens accepteren.
Herhalen en volhouden! Echt waar.
Lees anders eens een boekje over de peuterpuberteit. Ik heb er ook eentje besteld hier via deze site en heeft ons echt veel meer inzicht gegeven.

Succes!
Groetjes Gerrie.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan