Zwanger van tweede, rare gevoelens erbij

I

Ivh

Hi, titel is misschien een beetje nietszeggend, maar ik moet even wat van me afschrijven en wil graag weten of andere hetzelfde meemaken of hebben meegemaakt.
Momenteel ben ik 8+6 weken zwanger van ons tweede kindje. Hartstikke leuk natuurlijk en enorm welkom. Onze dochter is 1 jaar (net) dus die weet straks bijna niet beter dan dat ze een broertje of zusje heeft.
Maar nu..mijn gevoelens.
Onze dochter is erg sociaal en wilt graag vooral bij mij zijn.
Ik ben zo bang dat ik straks met de 2e er onvoldoende ben voor haar...dat zij mij gaat missen ofzo...en dat ik niet meer voldoende er voor haar kan zijn...snapt iemand mij?
Voelt een beetje alsof ik me (nu al) schuldig voel tegenover haar..
Nogmaals, ons tweede kindje is welkom, ik ben hartstikke blij met de zwangerschap, maar ik geniet ook nog enorm van onze oudste.
Iemand tips? Ervaring?
 
Ik herken je gevoel.  
Wij wilde bewust 2 kindjes dicht op elkaar en ik was dan ook naar 9 maanden weer zwanger.
Toen ik eenmaal zwanger was had ik dit gevoel ook hoe jij hem omschrijft.  Ik voelde  me vooral heel schuldig tegen over de oudste. Hoe gewenst ons 2e kindje ook was.
Hier heb ik echt wel even mee rond gelopen en uiteindelijk wel een plekje kunnen geven .
Ja ze moeten de aandacht delen en dat zal even wennen zijn voor ze. Maar er is ook weer iemand bij die hun aandacht kan geven na mate de baby groter is. Kunne ze wel lekker samen spelen !
Hopelijk kom jij ook snel van het gevoel af!
 
Dankjewel, voelt al fijn om te weten dat ik niet de enige ben.
Gaat uiteindelijk denk ik ook wel weer goed komen. Moet vooral nog wennen misschien.
 
Heel herkenbaar! Ik dacht altijd ‘2 jaar ertussen zou geweldig zijn’, maar zag al op tegen de zwangerschap. Toch (bewust en gewenst) zwanger geworden, hield wel dat gevoel. Zelfs na de bevalling was het echt wennen aan de tweede. Voelde me heeeel schuldig, maar het is niet heel gek: bij nummer 2 is alles de eerste keer, heb je tijd om uren te staren, weg te dromen, knuffelen, you name it. Bij nummer 2 heb je al nummer 1. Zoals een vriendin zei: ‘het grote verschil tussen de eerste en de tweede is de eerst.’ Nu zijn we een half jaar verder, kan me niet voorstellen dat nummer 2 er niet zou zijn, houd mega veel van hem, maar het is nog steeds anders. En de band met dochter ook. a alleen is anders niet minder goed;)
 
Ik heb het tot een week of 15 ook heel sterk gehad. Hoe zal dat zijn als zij straks naar een zolderkamer moet voor haar zusje, helemaal alleen daarboven? Hoe zal het zijn als ze moet huilen en ik kan even niet helpen vanwege haar zusje? Ik was kotsmisselijk en kon nu al niet alles meer? En nog duizend van die vragen. Ik ging me er een slechte moeder van voelen. Hoezo wilde ik een tweede? Zo egoistisch. De enige die belangrijk is is zij. Ik kon me ook niks voorstellen bij dat ik een ander kindje net zo belangrijk ga vinden. 
Maar ik ben nu bijna 24 weken. En ik denk er echt anders over. De zwangerschap is zwaar en ik kan veel dingen niet meer. Ze hebben alleen plaatsgemaakt voor andere dingen die wel gaan. En ik ben nog steeds een leuke moeder voor mn dochter. Ze ziet de lol wel in van een dekentje op de bank bijvoorbeeld en wil nu steeds samen onder het dekentje zitten samen, en mijn thee proeven. Hoe knus is dat?? Zo meer van die dingen. Ik ben niet minder een moeder voor haar omdat ik weinig kan. 
En ze is ook groter nu. Erg veranderd de afgelopen 2 maanden. Ze wil helpen, kletst veel (19 mnd nu) en komt zelf met speelgoed aangelopen, helpt opruimen enzo. Ik zie nu wel helemaal voor me hoe ze betrokken kan zijn bij haar zusje straks. 
Daarnaast voel ik mn tweede dochtertje in mn buik nu sterk. Letterlijk en figuurlijk. Mn liefde voor haar groeit ook. Soms zit ik met mn dochter op schoot en als die dan schreeuwt of met haar handjes op mn buik zit, voel ik van binnen een reactie daarop. Dan voelt het echt alsof ik met mn twee meiden op schoot zit. 
Dus het gevoel verandert langzaam. Maar vanmorgen toen ik mn dochter uit bed haalde bij de eerste piep en haar lekker haar fles gaf, dacht ik toch weer ff, dat kan straks misschien niet, als de baby voor gaat. Hoe voelt zij zich dan? 
 
 
Ik herken je gevoel ook. Zeker gezien ik nog steeds flink last heb van misselijkheid en bloedarmoede (nu 12,5weken), waardoor ik weinig energie heb om te spelen met of te zorgen voor de oudste en hij zich duidelijk zorgen maakt om mama die nu al wekenlang 'ziek' (=zwanger) is. Ondanks dat ik het me nu nog bijna niet voor kan stellen dat ik net zo veel van een tweede kindje zal kunnen houden als ik van de oudste houdt verzekert iedereen in mijn omgeving met tenminste twee kinderen me ervan dat dat écht gewoon kan en ook gewoon gaat gebeuren en dat je wel leert om ermee om te gaan dat je ze niet allebei altijd direct aandacht kan geven. Ervaring daarmee heb ik dus nog niet, maar laten we maar vertrouwen op al die ervaringsdeskundigen die er meer dan een hebben. ;)
 
Bedankt voor alle lieve reacties..dit helpt me enorm om met deze gevoelens om te gaan.
Leuk om de verschillende verhalen te lezen.
♥️?
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan