Hi allemaal
Ik zit momenteel echt even met mijn handen in het haar en weet niet waar ik goed aan doe. Ik zal proberen in het kort onze situatie uit te leggen.
In 2019 zijn we ouders geworden van een zoon (via natuurlijke weg zwanger na 10 maanden proberen). Ongeveer 2 maanden na zijn geboorte kwamen wij erachter dat hij een erfelijke aandoening heeft welke hij van mij heeft "gekregen" en bij elke zwangerschap is er 50% kans dat het kindje is aangedaan. Deze aandoening heb ik zelf dus ook en is over het algemeen wel prima mee te leven. Sommige kinderen hebben met name het eerste jaar wat voedingsproblematiek en je ziet soms een wat vertraagde ontwikkeling of meer moeite met leren.
We besloten een icsi/pgt (embryoselectie) traject in te stappen. In 3 jaar heb ik 4x een icsi traject doorlopen, waarbij mijn lijf steeds anders reageerd op de hormonen. De eerste ronde 10 eitjes 4 embryo's kunnen testen, 2 gezond beide de dooi niet overleefd. De tweede ronde 20 eitjes, 6 kunnen testen 4 niet conclusief 1 gezond en teruggeplaatst maar niet blijven zitten. Derde ronde 2 eitjes niks kunnen testen. Vierde ronde 5 eitjes 1 kunnen testen maar aangedaan.
Aangezien we de ivf niet meer vergoed kregen besloten we er op de natuurlijke weg voor te gaan en was ik meteen zwanger. We deden een vlokkentest met 12 weken en ons kindje bleek aangedaan. Na zoveel jaar de wens en met onze zoon die het verder gewoon prima doet, besloten we de zwangerschap voort te zetten. Dit kindje zou ons gezin compleet maken. Helaas traden er complicaties op richting het eind van de zwangerschap. Deze passen bij de aandoening die wij hebben echter zeer zelden zijn ze zo ernstig. Helaas werd onze dochter hierdoor stil geboren.
De wens voor nog een kindje was er niet minder om en al gauw wilden we er opnieuw voor gaan, ondanks het enorme verdriet en gemis. We kwamen erachter dat ik wederom recht heb op vergoeding voor ivf, en ondanks dat ik er weinig vertrouwen in had besloten we er toch nog 1x voor te gaan.
Afgelopen maand zat ik dus weer vol in de hormonen en alles zag er goed uit. Tot de laatste echo waarbij de punctie gepland zou worden. Ik bleek 22 follikels te hebben en mijn oestradiol was torenhoog met een gigantisch risico op overstimulatie. De punctie werd afgeblazen..
Nu zit ik enorm in dubio wat te doen. Ik heb steeds gezegd dat ik het nog maar 1 keer ging proberen via ivf en de teleurstelling dat ik nu alles voor niks heb gedaan is enorm. De wens voor een kindje is zo groot en ik wil het liefst natuurlijk een gezond kindje. Echter worden embryo's alleen getest op de aandoening die ik doorgeef (en bijvoorbeeld niet op down etc).
Ik vrees er echt voor dat nog een ronde ivf wederom niks zal opleveren en het voelt zo als tijdverspilling omdat het wachten overal op ook zo lang duurt.
Echter, als ik op de natuurlijke weg zwanger word staan we ook voor een moeilijke tijd. Allereerst de angst dat we weer een kindje verliezen, ook al is die kans niet heel erg groot. De keuze of we een vlokkentest gaan doen of niet. Alle extra controles etc (alle betrokken zorgverleners denken hierin wel enorm met ons mee en zullen voor ons klaarstaan om ons hier zo goed mogelijk in te begeleiden)
Dank als je alles hebt gelezen, het schrijven ervan zorgt al voor het gevoel dat ik mijn hart een beetje kan luchten..
Ik zit momenteel echt even met mijn handen in het haar en weet niet waar ik goed aan doe. Ik zal proberen in het kort onze situatie uit te leggen.
In 2019 zijn we ouders geworden van een zoon (via natuurlijke weg zwanger na 10 maanden proberen). Ongeveer 2 maanden na zijn geboorte kwamen wij erachter dat hij een erfelijke aandoening heeft welke hij van mij heeft "gekregen" en bij elke zwangerschap is er 50% kans dat het kindje is aangedaan. Deze aandoening heb ik zelf dus ook en is over het algemeen wel prima mee te leven. Sommige kinderen hebben met name het eerste jaar wat voedingsproblematiek en je ziet soms een wat vertraagde ontwikkeling of meer moeite met leren.
We besloten een icsi/pgt (embryoselectie) traject in te stappen. In 3 jaar heb ik 4x een icsi traject doorlopen, waarbij mijn lijf steeds anders reageerd op de hormonen. De eerste ronde 10 eitjes 4 embryo's kunnen testen, 2 gezond beide de dooi niet overleefd. De tweede ronde 20 eitjes, 6 kunnen testen 4 niet conclusief 1 gezond en teruggeplaatst maar niet blijven zitten. Derde ronde 2 eitjes niks kunnen testen. Vierde ronde 5 eitjes 1 kunnen testen maar aangedaan.
Aangezien we de ivf niet meer vergoed kregen besloten we er op de natuurlijke weg voor te gaan en was ik meteen zwanger. We deden een vlokkentest met 12 weken en ons kindje bleek aangedaan. Na zoveel jaar de wens en met onze zoon die het verder gewoon prima doet, besloten we de zwangerschap voort te zetten. Dit kindje zou ons gezin compleet maken. Helaas traden er complicaties op richting het eind van de zwangerschap. Deze passen bij de aandoening die wij hebben echter zeer zelden zijn ze zo ernstig. Helaas werd onze dochter hierdoor stil geboren.
De wens voor nog een kindje was er niet minder om en al gauw wilden we er opnieuw voor gaan, ondanks het enorme verdriet en gemis. We kwamen erachter dat ik wederom recht heb op vergoeding voor ivf, en ondanks dat ik er weinig vertrouwen in had besloten we er toch nog 1x voor te gaan.
Afgelopen maand zat ik dus weer vol in de hormonen en alles zag er goed uit. Tot de laatste echo waarbij de punctie gepland zou worden. Ik bleek 22 follikels te hebben en mijn oestradiol was torenhoog met een gigantisch risico op overstimulatie. De punctie werd afgeblazen..
Nu zit ik enorm in dubio wat te doen. Ik heb steeds gezegd dat ik het nog maar 1 keer ging proberen via ivf en de teleurstelling dat ik nu alles voor niks heb gedaan is enorm. De wens voor een kindje is zo groot en ik wil het liefst natuurlijk een gezond kindje. Echter worden embryo's alleen getest op de aandoening die ik doorgeef (en bijvoorbeeld niet op down etc).
Ik vrees er echt voor dat nog een ronde ivf wederom niks zal opleveren en het voelt zo als tijdverspilling omdat het wachten overal op ook zo lang duurt.
Echter, als ik op de natuurlijke weg zwanger word staan we ook voor een moeilijke tijd. Allereerst de angst dat we weer een kindje verliezen, ook al is die kans niet heel erg groot. De keuze of we een vlokkentest gaan doen of niet. Alle extra controles etc (alle betrokken zorgverleners denken hierin wel enorm met ons mee en zullen voor ons klaarstaan om ons hier zo goed mogelijk in te begeleiden)
Dank als je alles hebt gelezen, het schrijven ervan zorgt al voor het gevoel dat ik mijn hart een beetje kan luchten..