Zwanger worden of niet?

[DaNIi]

Hoi!
Ik zal mij eerst heel kort even voorstellen; ik ben D. bijna 23 jaar en nu ruim 2 jaar gelukkig getrouwd met E.
Wij hebben al langer een kinderwens, maar vonden onszelf nog te jong voor kinderen en ook wegens praktische redenen wilden we er nog niet aan beginnen.
De laatste tijd komt het onderwerp 'kinderen' toch weer steeds vaker ter sprake tussen ons en zouden wij binnen aanneembare tijd willen beginnen met proberen zwanger te worden. Ondanks mijn verlangen naar een eigen kindje, spelen er ook heel erg veel angsten. Omdat ik in mijn omgeving (vriendinnen, eigen zus) niet echt iemand is die al kinderen heeft, weet ik niet zo goed met wie ik er over moet praten. En ik kan er wel met mijn man over praten, maar dat is toch anders...

Angsten en gedachten die ik voornamelijk heb:
- kan ik wel een goede moeder zijn, ben ik niet te jong/onervaren?
- Er zitten psychische 'stoornissen' in mijn familie (zie schizofrenie, ernstige autisme, psychoses) en dit heeft heel veel impact op mij (gehad) ik ben o.a. mijn zus kwijt geraakt hieraan. Ik ben heel erg bang dat ik mijn kindje ook een ernstige stoornis kan krijgen.
- ik vind de pijn van de bevalling best wel een eng vooruitzicht
- bang om dik te worden (ik heb een eetstoornis gehad in het verleden, en vind het vooruitzicht van een dikke buik toch nog wel moeilijk)

Ik schaam mij ergens wel voor mijn gedachten/angsten, maar zijn er mensen die zich hier in herkennen...?

 

[Mama-L]

Hoi D EJ, 
in ieder geval goed dat je er over nadenkt want daaraan zie je al dat je volwassen met dingen om kan gaan. 
Ik ben zelf 22 en 20 weken zwanger. Ik voel mij eigen niet te jong. Ik ben opgegroeid met oudere zussen heb 7 jaar een relatie en wonen nu 1,5 jaar samen in een gezinswoning. 
Ik denk ook niet om een leeftijd gaat maar meer om het idee of je financieel klaar bent, stabiliteit kan bieden en liefde kan geven. 
Wij hebben wel vrienden om ons heen die al met dezelfde dingetjes bezig zijn als ons. Maar als ik naar mijn zussen kijk waren die de eerste van hun vriendengroepen en vind ik het alleen maar een voordeel dat hun er "vroeg" mee zijn begonnen. 
 
De angst van ben ik een goede moeder herken ik af en toe, dat is meer een onzekerheid die iedereen af en toe wel eens heb. De andere dingen herken ik mij niet zo in maar snap dat je je daar druk om kan maken met stoornissen enzo snap ik wel. Maar die kans zit er over 10 jaar ook in dat je kindje(s) dat kunnen krijgen. 
De andere angsten zijn denk ik vooral het op je af laten komen en heb je gewoon over voor je kindje. 
Ik ga niet zeggen of je er klaar voor bent want daar moet jezelf achterkomen. Maar wilde gewoon even geruststellen dat iedereen zijn eigen onzekerheden heeft. 
 

 

[Pindy]

Hi,
Ik kan me voorstellen dat je met heel veel vragen zit, ik was zelf 26 toen ik zwanger werd van onze dochter (ongepland) en had ook nog niemand in mijn omgeving die zwanger was.
Daarnaast was ik op dat moment ook onder behandeling voor mijn eetstoornis (anorexia) ik heb via mijn behandelaar een verloskundige praktijk toegewezen gekregen die gespecialiseerd was in vrouwen met eetstoornissen (maar ook hoge moeders) dit heeft mij enorm geholpen! De informatie die ze mij gaven op de meest uiteenlopende vragen die ik had + het feit dat ik me niet iedere controle moest wegen en de vrijheid die ik kreeg om mijn eigen angsten te overkomen was voor mij een verademing.
Ik weet dat er via het ziekenhuis ook altijd medewerkers vanuit een psychologisch perspectief samen werken met de afdeling gynecalogie. 
Misschien een x een eerste kennismaking inplannen?