zwanger zijn (2)

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi lieve medezwangeren,ik heb al een paar reactie's ontvangen van jullie,maar ik weet het niet ik wil niet voor gek verklaard worden ofzo snap je.En mijn man is zo'n liefje echt waar,en ik heb een dochter waar ik gelukkig wel gewoon normaal mee omga anders zou ik mezelf echt geen moeder noemen.Gisteren zijn mijn man en ik ook uit eten geweest ik was in de auto al chagerijnig en hij probereerde het te verkroppen,dus hij zette de auto aan de kant en zij als je niet wil dan zet ik je thuis en bekijk het maar dan ga ik wel in mijn eentje eten,dus ik hield gelijk mijn mond maar ik zat wel met een chagerijnig gezicht aan tafel en lachte alleen maar als het ober kwam,en mijn man keek me echt zo van wat kan je toch goed acteren.Als hij een gesprek probereerde aan te knopen dan sloeg ik gelijk met een korte zin de onderwerp af.Dus het was eten en gelijk weggaan gisteren we hebben noggeens een dessert of wat dan ook genomen,hij wou niet en ik wou niet dus hij vroeg wil je naar huis of zullen we nog wat gaan drinken ergens.Mijn antwoord was dan ''nee ik wil naar huis hoe wil je met mij en mijn buik ergens gaan zitten drinken,denk toch na man''.Dat was mijn antwoord thuis aangekomen zei hij ik verkrop/pik het alleen maar omdat ik van je hou en van de kleine die nu op komst is,ik zei nou dat hoef niet dat is niet nodig,maar in mijn hart voel ik dat hem ermee pijn doe maar het doet me niks.Ik hoop alleen maar dat alles weer normaal is na de bevalling en dat ik gewoon met hem kan lachen en praten en dingen kan doen die we altijd deden ik mis het wel ergens in mijn hart,en ik weet 100% dat het bij mijn man precies hetzelfde is,alleen hij weet nu even geen raad met mij en eerlijk gezegt weet ik het ook niet hij heeft zoveel geprobeerd van alle kanten,maar ik wil het niet of accepteer het niet.Ik hoop dat het goed komt en dat ik gewoon blij met mijn gezin door kan gaan zoals altijd.Ik wil niet met de vk of dokter gaan praten over mijn problemen ik doe altijd alsof alles goed ga en niks aan de hand is.Maar ik bedank jullie voor je vorige reactie's en hoop dat ik op dit ook wat positieve reactie krijg,alvast bedankt.

Groetjes van een medezwangeren van 37 weken.
 
Beste medezwangere,

Je hebt al een aantal hele goeie reacties ontvangen. Dat je die niet direct ter harte neemt, snap ik wel, maar ik raad je toch aan om er over een paar dagen nog eens naar te kijken en eens na te denken over hoe je het voor jezelf aangenamer kan maken.
7 jaar geleden is bij mij ontdekt na een psychose dat ik manisch depressief ben. Voor mij betekende dit 2 jaar geleden dat ik om zwanger te worden ik per se wilde stoppen met medicijnen om ´veilig ´ zwanger te kunnen worden. De angst om chronisch depressief te worden blijft. Het heeft echter ruim 2 jaar geduurd voor ik zwanger werd, dus enige zekerheid dat ik stabiel kan blijven zonder medicijnen is er intussen wel. Maar ten gevolge van de zwangerschap loop ik desondanks verhoogd risico op een nieuwe depressie. En tijdens een zwangerschap is daar genoeg aanleiding voor als je leest en weet wat er allemaal mis kan gaan... Daarom heb ik een speciale behandeling met extra veel gesprekstherapie. En zoals ik dat bezie, ervaar ik dat als een luxe die ik ook best wel verdien. Je kan nl. heel goed geholpen worden en dat is, behalve prettig voor je omgeving ook prettiger voor jezelf!
Op medische indicatie beval ik hierom in het ziekenhuis. Ik krijg speciale thuiszorg voor langere tijd na de bevalling, naast de reguliere kraamzorg. Zo wordt zeker gesteld dat ik ook na de bevalling aan rust kan toekomen en alles wordt eraan gedaan om te voorkomen dat ik postnataal depressief wordt. En dat is me heel veel waard!
Gun jezelf wat hulp en begrip. Heel veel sterkte!
Jitske (16 wken)
 
Hoi Anoniem,

Misschien kun je je man dit stukje laten lezen? Hier staat heel duidelijk in hoe je je voelt en zo te horen kun je hem dit niet rechtstreeks vertellen. Als hij dit leest heeft hij misschien ook weer een beetje extra begrip en weer nieuwe moed, want ik kan me voorstellen dat dit heel moeilijk voor hem is.

Sterkte, Debbie
 
Ik kan me heel goed voorstellen dat je dit alles liever voor je houdt maar het zou erg jammer zijn als je huwelijk hierdoor een flinke knal krijgt jullie hebben elkaar zo hard nodig. Probeer met hem te praten of schrijf een brief. Vertel hem hoe je je voelt. Bij ons werkt dit heel goed. Voor mij een opluchting omdat ik mijn ei kwijt ben en voor hem omdat hij weet wat me dwars zit.

Ik wens je heel veel sterkte en hoop voor je dat alles straks weer bij het oude mag zijn.
 
Jeetje, wat mag jij je in je handen knijpen zeg! Wat is jouw man een lieverd! Ik kan af en toe ook bitchie zijn, maar als je ziet dat degene van wie je zoveel houdt daaronder lijdt, kun je je toch wel een beetje beheersen? Straks is hij gevlogen en dan is het je eigen schuld!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan