zwanger zijn.

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi ik ben nu momenteel 37 weken zwanger,en alles loopt goed volgens schema heb wel last van zwangerschaps kwaaltjes maar dat heeft iedereen toch.
Maar ik ben mijn hele zwangerschap al chagerijnig en depri en ik lach zelfs al niet meer.Ik was blij in het begin dat ik weer een kleine bij krijg,maar nu heb ik zo'n mijn twijfels van gaat het me wel lukken allemaal met twee kids,mijn man is erg aardig hij doet zo zijn best om me te laten lachen en de twijfels bij me weg te halen,maar op de een of ander manier lukt het hem niet ik hou veel van hem en hij van mij,maar ik snauw hem contineu af en we kunnen geeneens een normaal gesprek hebben,alhoewel hij zijn best doet om het wel te hebben maar het ligt aan mij en weet ik en dat zie ik ook,en voel ook dat ik heel erg rot tegen hem doe.Ik ben erg bang dat ik na de bevalling in een moeilijk situatie terecht kom zoals deri zijn of een beroerte krijgen of gewoon down zijn.Ik merk nu al dat het die richting op gaat,wat kan ik eraan doen,wie kan mij helpen en advies geven die het meegemaakt hebben of misschien ook meemaken nu en hoe jullie eruit zijn gekomen,ik wil mijn huwelijk laten slagen en mijn man werkt er net zo hard in mee,maar het ligt aan mij als hij het goed bedoel dan snauw ik hem zo af dat ik aan hem zie en in zijn ogen dat ik hem echt geraakt heb met mijn woorden en doen.En hij trekt dan weg of gaat een stukje buiten rijden en ik lig/zit thuis en maak me zelf nog meer boos voor niks.En als hij terug komt dan begin ik weer af te snauwen hij heeft bijna heel de zwangerschap op de bank geslapen hij mag niet naast me liggen of aanraken of ik word laaiend ik vind mijn gedrag allemaal niet normaal ik wil er ook niet mee naar de dokter of met de vk over praten,ik wil niet in een inrichting gaan zitten praten snap je.Ik wil op mijn eigenkracht uit komen met wat advies van jullie uiteraard.Ik heb hulp nodig van jullie.
Ik stop ermee ik hoop op wat positieve reactie's van jullie en alvast bedankt.

Groetjes een wanhopige medezwangere van 37 weken.
 
Arme jij en arme man van je. Wat een gedoe zeg! Zelf ben ik ook erg opvliegend deze zwangerschap en mijn man krijgt het ook af en toe behoorlijk te verduren (ik ben nu 30 weken zwanger). Hij laat het allemaal over zich heenkomen en laat mij maar lullen. Maar gelukkig heb ik ook mijn goede dagen en kunnen we gerust een normaal gesprek voeren, dus bij mij valt het nog wel mme. Maar ik denk toch dat je er met de vk of huisarts over moet praten. Zij weten vast wel beter hoe je hier uit moet komen want straks gaat het na de bevalling wel mis en kom je in een postnatale depressie of zoiets. En dan ben je verder van huis. Ik zou het wel even doen, zet je schroom opzij en praat erover, je zal zien dat je je dan ook nog opgelucht gaat voelen. Hé, hou je taai en sterkte!

Groetjes Nicole,
 
Er heerst nog altijd een taboe over dit soort problemen en dan met name het vragen om hulp.

Laat ik je uit ervaring vertellen dat je je helemaal niet hoeft te schamen om dit soort situaties met je huisarts te bespreken en je hoeft je ook niet te schamen als je doorverwezen wordt naar een pshycoloog ofzo.

Iedereen maakt wel eens moelijke tijden door en iedereen kan wel eens een steuntje in de rug gebruiken.

Ik ben zelf zwaar depressief geweest toen ik 19 was (toen was ik overigens niet zwanger) en heb de weg naar de psycholoog gevonden. Ik denk dat als ik dat niet gedaan had, het heel verkeerd met mij had kunnen aflopen want ik zag het al maanden niet meer zitten en wilde liever doodgaan dan leven.

Nu zijn we heel wat jaren verder en ik heb nog wel vaker eventjes hulp nodig gehad, maar nooit meer zo erg als toen en ik heb gewoon een baan en functioneer normaal. Je wordt er echt alleen maar sterker van als je uit zo'n dal kruipt. En je moet het toch zelf doen, hulpverleners geven je alleen dat zetje dat je net effe nodig hebt. Verder komt het toch op jezelf aan.

Schaam je asjeblieft niet, is echt nergens voor nodig.

groetjes Jane
 
Ook ik denk dat je wel wat hulp kunt gebruiken.
vergeet aub niet dat de hormonen door je lijf gieren tijdens de zwangerschap. Heel veel vrouwen hebben last van chagarijnigheid, ook ik. En ik besef me ook vaak dat ik niet redelijk ben tegen mijn man en kinderen. Akelig gevoel is dat maar je kan er niets aan doen. Misschien dat de vk of huisarts je wel wat tips kunnen geven, want zeg nou zelf voor je man is dit toch ook niet prettig, hij heeft dit toch ook niet verdiend? Onderneem toch actie, en misschien kunnen deze laatste weken van je zwangerschap nog wat aangenamer worden. Doen hoor!!!
Denk aan jullie gezin.
Lieve groet,
Fieke
 
Het lijkt me onverstandig als je je zo beroerd, chagrijnig enzovoorts voelt om te proberen om dit zelf in je eentje op te knappen. Daar kun je echt wel wat hulp bij gebruiken. En je hoeft er niet bang voor te zijn dat je dan opgenomen wordt in een instelling ofzo hoor. Ik werk in de geestelijke-gezondheidszorg en de tendens is met alles om iedereen zoveel mogelijk in z'n eigen omgeving te helpen. Misschien kun je bij een psycholoog terecht maar het is ook goed mogelijk dat een maatschappelijk werker bij jou langskomt om je te helpen met dit soort dingen om te gaan.

Ik zou hier absoluut met je vk en je huisarts over spreken. In je eentje zak je volgens mij alleen maar verder in de put. Er is niets raars aan dat je je zo voelt en je kunt er wellicht erger mee voorkomen! Heel veel sterkte gewenst.
 
Er staan in de vorige berichten al veel wijze woorden, ik wil je alleen nog maar heel erg veel sterkte en succes wensen! En laat nog eens weten hoe het met je gaat.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan