Hallo allemaal,
Ik wil eigenlijk mijn hart eens luchten. Sinds 5!! jaar zijn wij bezig met zwanger worden. Na uitgebreidde testst is gebleken dat we allebei gezond zijn en er geen lichamelijke gebreken zijn om zwanger te worden. Toch wil het niet echt lukken. In december 2002 is het wel gelukt, maar dit resulteerde in een miskraam. In december 2003 ben ik weer zwanger geworden. Maar helaas, een bbz. Gelukkig hoefde ik hieraan niet geopereerd te worden en ben ik lichamelijk nog steeds prima in staat zwanger te worden! Helaas, ben ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet zwanger, en het is al bijna weer december......
Wat ik op dit moment het moeilijkste van alles vind (behalve dan dat het zwanger worden niet wil lukken!) is dat iedereen om mij heen zwanger is: 2 schoonzusjes, 1 collega, 1 vriendin van de ene groep, en 1 vriendin van een andere groep, en zo nog een aantal mensen waar ik mee omga.... Ik weet niet meer hoe ik hiermee om moet gaan. Ik word elke dag geconfronteerd met zwangere mensen. Ik gun het mijn schoonzusjes, vriendinnen en collega echt wel, maar ben ook stikjaloers. Ik ben heel eerlijk gezegd ook erg kwaad dat het bij hun wel lukt. Ook al hebben de meesten al eerder een miskraam gehad: Zij hadden toch mooi het geluk dat zij uiterlijk drie maanden later toch mooi weer zwanger waren. Daarnaast kan ik het ook niet verkroppen dat wij als eerste begonnen met onze kinderwens, en waarschijnlijk als laatste eindigen. Klinkt een beetje als een competitie, maar zo bedoel ik het niet. Maar op het moment dat wij begonnen dacht niemand er over na, toen wij een jaar of twee bezig waren en ik mijn eerste miskraam had, kregen wij veel reacties als: goh daar zijn wij nog helemaal niet mee bezig, je bent nog jong enz... en toch hebben zij het eerder bereikt wat wij al jaren als grote droom hebben.
Ik word er toch zo doodmoe van, ben moedeloos en wil vaak het bijltje erbij neergooien. Er zijn dagen dat ik het liefst in bed blijf, geen post meer open (ivm eventuele geboorte kaartjes), geen telefoon meer opneem en niemand meer wil zien, zeker geen zwangere mensen.
Wie heeft er tips voor mij? Hoe gaan jullie hiermee om? Ik vind het namelijk wel erg belangrijk om hier goed mee om te gaan omdat al deze zwangere vrouwen erg belangrijk voor mij zijn. Ik heb er geen zin in om door dit probleem mensen te verliezen!!
Ik wil eigenlijk mijn hart eens luchten. Sinds 5!! jaar zijn wij bezig met zwanger worden. Na uitgebreidde testst is gebleken dat we allebei gezond zijn en er geen lichamelijke gebreken zijn om zwanger te worden. Toch wil het niet echt lukken. In december 2002 is het wel gelukt, maar dit resulteerde in een miskraam. In december 2003 ben ik weer zwanger geworden. Maar helaas, een bbz. Gelukkig hoefde ik hieraan niet geopereerd te worden en ben ik lichamelijk nog steeds prima in staat zwanger te worden! Helaas, ben ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet zwanger, en het is al bijna weer december......
Wat ik op dit moment het moeilijkste van alles vind (behalve dan dat het zwanger worden niet wil lukken!) is dat iedereen om mij heen zwanger is: 2 schoonzusjes, 1 collega, 1 vriendin van de ene groep, en 1 vriendin van een andere groep, en zo nog een aantal mensen waar ik mee omga.... Ik weet niet meer hoe ik hiermee om moet gaan. Ik word elke dag geconfronteerd met zwangere mensen. Ik gun het mijn schoonzusjes, vriendinnen en collega echt wel, maar ben ook stikjaloers. Ik ben heel eerlijk gezegd ook erg kwaad dat het bij hun wel lukt. Ook al hebben de meesten al eerder een miskraam gehad: Zij hadden toch mooi het geluk dat zij uiterlijk drie maanden later toch mooi weer zwanger waren. Daarnaast kan ik het ook niet verkroppen dat wij als eerste begonnen met onze kinderwens, en waarschijnlijk als laatste eindigen. Klinkt een beetje als een competitie, maar zo bedoel ik het niet. Maar op het moment dat wij begonnen dacht niemand er over na, toen wij een jaar of twee bezig waren en ik mijn eerste miskraam had, kregen wij veel reacties als: goh daar zijn wij nog helemaal niet mee bezig, je bent nog jong enz... en toch hebben zij het eerder bereikt wat wij al jaren als grote droom hebben.
Ik word er toch zo doodmoe van, ben moedeloos en wil vaak het bijltje erbij neergooien. Er zijn dagen dat ik het liefst in bed blijf, geen post meer open (ivm eventuele geboorte kaartjes), geen telefoon meer opneem en niemand meer wil zien, zeker geen zwangere mensen.
Wie heeft er tips voor mij? Hoe gaan jullie hiermee om? Ik vind het namelijk wel erg belangrijk om hier goed mee om te gaan omdat al deze zwangere vrouwen erg belangrijk voor mij zijn. Ik heb er geen zin in om door dit probleem mensen te verliezen!!